- Naprawdę masz dziewczynę?! Oh Percy, to wspaniale! - zawołała Molly Weasley i z szerokim uśmiechem objęła syna.

Na Peronie nie zdążyli poznać się ze swoimi rodzicami, gdyż Regan szybko zniknęła, co nieco niepokoiło byłego już gryfona. Nie wiedział nawet w którym momencie poszła. Pamiętał jedynie, że pocałowała go w nos, a kiedy odwrócił się, aby odnaleźć wzrokiem swoją rodzinę, jej już nie było.

- I to jaką - usłyszeli zza ściany głos jednego z bliźniaków.

Percy zaczerwienił się, a Molly widząc reakcję syna, rzuciła zaklęcie wyciszające na kuchnię.

- Dzięki, mamo - mruknął.

- Powiedz mi jaka ona jest - powiedziała podekscytowana, uprzednio siadając - Regan, prawda?

- Tak - kiwnął głową - Jest. . . Bardzo miła.

- Nie musisz się mnie wstydzić, Perce. Powiedz coś więcej. W jakim jest domu, co lubi.

Rudowłosy spojrzał na stół, nagle ciekawiąc się liczbą bułek w koszyku.

- W Gryffindorze - zaczął, nie unosząc wzroku - Dużo mi dała. Jest bardzo. . . Po prostu umie sprawić, że ludzie się uśmiechają.

- Czyli jest wesoła? - podsunęła Molly, z rozczuleniem patrząc na syna.

- Bardzo - pokiwał szybko głową - Energii jej nie brakuje. Tak naprawdę, to czasem dodaje jej nawet mi.

- Musi być wspaniała - uśmiechnęła się kobieta - A co z Penelopą? - zapytała.

- Przecież mówiłem ci już w tamte wakacje, że z nią nie jestem - chłopak zmarszczył lekko brwi.

Powoli zaczęło do niego docierać, że w tamte wakacje czas rodziców był skierowany na Harry'ego Pottera, który przebywał w ich domu. Zapewne to było przyczyną tego, że pani Weasley zdawała się nie pamiętać jego słów.

- Oh, wypadło mi z głowy! - zawołała, choć Percy wyraźnie widział, że nie zapomniała, a zwyczajnie o tym nie wiedziała. Nieco go to przygasiło, gdyż takie rozmowy były dla niego trudne, a to, że jeszcze nie był słuchany w tym czasie było jak cios poniżej pasa.

- Chciałbym, żeby tu była - powiedział. Częściowo w stronę Molly, a częściowo sam do siebie. Był pewien, że Regan zawsze go słuchała, w przeciwieństwie do innych.

- Chętnie ją poznamy! - uśmiechnęła się szeroko - Śmiało, leć napisać list, aby odwiedzała nas, kiedy tylko chce.

Percy pokiwał głową. Brzmiało to szczerze i był nieco zaskoczony tym, że wydawała się bardziej zainteresowana przyjazdem Regan, niż nim samym.

Wiedział także jedno - kiedyś pokaże na co go stać, a Ministerstwo wydawało mu się idealnym miejscem do udowodnienia swoich zdolności. Jak każdy chciał zostać zauważony i doceniony.

★★★

- Reganka! - zawołał radośnie jej tata, Cornelian Creswell.

- Kiedyś cię uduszę za tą Regankę - roześmiała się i przytuliła mocno mężczyznę - Tęskniłam.

- Mama też tęskniła. Ja nie - zarzekł się.

- No oczywiście, że ty nie, przecież tylko słabiaki tęsknią - przewróciła oczami i uwolniła z uścisku taty - A ty nie chcesz się przywitać? - zapytała, odwracając się w stronę Katheryn Creswell.

- Oczywiście, że chcę - powiedziała kobieta, mocno obejmując córkę. Po chwili Regan poczuła na włosach łzę

- Nie płacz mamo - roześmiała się - Przecież już jestem w domu.

- Też powstrzymuję łzy, gdy myślę o tym, że będziesz tu przez następne kilka miesięcy - usłyszeli męski głos, dochodzący z wejścia.

- Dzięki, Raphael - powiedziała ironicznie Regan i odwróciła się w stronę swojego starszego brata, stojącego w drzwiach - A gdzie Rebecca?

- Wysłali ją w delegację kilka dni temu - wyjaśniła jej mama, a Regan pokiwała głową.

Nastała chwilowa cisza, w której każdy zajęty był czymś innym. Katheryn wycierała łzy, Regan rozglądała się z uśmiechem po domu, Raphael odbił się od framugi i do nich podszedł, a Cornelian z podekscytowania zaczął tupać nogą, w tylko sobie znany rytm.

- Przebierz i szybko schodź, bo chcemy posłuchać nowinek z Hogwartu - pan Creswell uśmiechnął się na samą myśl - Raz, dwa. Widzimy się za minutę w salonie.

★★★

- Weasley? Syn Artura Weasleya? - zapytał z podekscytowaniem tata Regan po kilkumimutowej wypowiedzi dziewczyny.

- Zgadza się - pokiwała głową.

- Nazywa się Percy, prawda? - jej mama uśmiechnęła się przyjaźnie.

- Przypomina pingwina? - Raphael zdawało się, jakby wyłapał tylko tą część wypowiedzi dziewczyny.

- Był Prefektem Naczelnym, a dodatkowo miał najlepsze oceny na roku - dodała Regan - Na pewno go polubicie! Tak naprawdę już byście go poznali, gdybyście wczoraj odebrali mnie z Peronu - zauważyła.

- Przecież wiesz, że nie mogliśmy - wytłumaczyła mama - Odebrał was brat Vallie, chyba się nie gniewasz?

- Gniewać to by się mogła, gdybyśmy nie zapewnili jej transportu - wtrącił się mężczyzna.

- Tata chciał to zrobić, żeby sprawdzić czy poradzisz sobie w dorosłym życiu, ale mama się nie zgodziła - zauważył Raphael.

- Zdrajca - mruknął pod nosem Cornelian i spojrzał z wyrzutem na syna.

- Widzę waszą rodzicielską troskę, ale moglibyście dać mi opowiadać, a nie komentować każdą część - parsknęła.

- Jasne - pokiwała głową jej mama.

- Była też Penelopa Clearwater - powiedziała, celowo nie wspominając wcześniej o Hudsonie. Miała zamiar w ogóle o nim nie opowiadać.

- Osoba trzecia w związku - zauważył podekscytowany Raphael.

- Gdybyście widzieli, jak Rubrum na nią reagował. Poezja - powiedziała z lekkim uśmiechem.

Tymczasem omawiany kot, z nastroszonym futrem chodził po salonie, polując na unoszące się w powietrzu pyłki.

- Oczywiście Percy niczym profesjonalista ją spławił, dodatkowo nieświadomie mnie chwaląc - dodała, z lekkim uśmiechem przypominając sobie sytuację z poprzedniego dnia, gdy podsłuchała rozmowę krukonki o gryfona.

- Punkt dla niego - stwierdził tata Regan, a pozostała dwójka pokiwała głowami.

- Cieszę się, że tak my. . . - zaczęła rudowłosa, jednak przerwało jej pukanie w szybę - Hermes?! - zawołała zdziwiona, uprzednio odwracając się w stronę okna. Co, jak co. Nie spodziewała się go tutaj zobaczyć już dzień po zakończeniu roku.

- Jaki Hermes? - zaczęli pytać rodzice, jednak nie odpowiadając, uchyliła szybę, aby wpuścić sowę do środka.

Owa z gracją zrzuciła list na stół i opuściła pomieszczenie, z trzepotem skrzydeł. Nie czekała nawet na żaden poczęstunek.

- Mogę? - zapytał jej tata, na co pokiwała głową.

- Kochana Regan - zaczął czytać, a Raphael zrobił głośne "uuu"

- Nie widziałem Cię, odkąd wyszliśmy z pociągu, mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. Mimo tego, że minął krótki czas od naszego pożegnania, to już chciałbym Cię zobaczyć. Z tego też powodu byłoby mi miło, gdybyś przyjęła zaproszenie i do mnie przyjechała. Adres znasz.

Z pozdrowieniami, Percy Weasley.

Cornelian złożył list i pokiwał z uznaniem głową.

- Widać, że się chłopak stara - stwierdził.

- To bardzo urocze z jego strony - powiedziała Katheryn.

- Teściów już przekabacił na swoją stronę - dodał Raphael.