- Oni tak zawsze? - Zapytał niebieskowłosy chłopak.

- Nie. Zawsze jest jeszcze gorzej niż teraz. - Wyjaśnił Afuro pijąc herbatę.

- I ty to mówisz z takim spokojem?

- Kwestia przyzwyczajenia. - Mruknął patrząc jak Fuusuke i Haruya uciekają przed trzema nieznajomymi mu chłopakami. - Jestem za nich odpowiedzialny, ale to nie oznacza, że będę ich wyciągać z kłopotów.

- Współczuję ci..

- Dzięki, współczucie się przyda. - Westchnął zrezygnowany. - Czasem człowiek z nimi chce się po prostu upić. Ale wtedy przypomina sobie dwie rzeczy. Pierwsza: jest niepełnoletni, druga: dałby zły przykład tym dwóm dzieciakom..

***

- WIEJ SUZUNO!! - Krzyknął złotooki ciągnąc przyjaciela do ogrodu w celu, by właśnie tam się schowali.

- No biegnę, biegnę! - Odpowiedział w pośpiechu drugi.

Obaj ukryli się na szybko. Dokładniej w jakiejś altance. Gdy nie zobaczyli nikogo, kto mógłby im zagrozić, zaczęli się kłócić.

- Prawie nas złapali! Gdybyś szybciej biegł to zapewne nie skończylibyśmy na dworze!

- Trzeba było wybrać inną drogę ucieczki!

- Wybrałbym..! - I tu Nagumo zakończył, gdyż nie wiedział co dodać.

Wymienili wrogie spojrzenia po czym obaj zaczęli się śmiać.

- Ale widziałeś te jego minę, gdy miał na głowie sok owocowy? Reetyy to było piękne! - Śmiał się czerwonowłosy.

- A jeszcze, gdy tych swoich kolegów zawołał, oni widać też mieli z niego ubaw! - Dodał drugi.

Duet ognia i lodu równocześnie położył się na ziemi. Chłopacy patrzyli w górę, wspominając dawne czasy, gdy takich akcji było o wiele więcej.

- Fuusuke.. Nawet nie wyobrażasz sobie jak tęskniłem. - Wyznał po chwili czerwonowłosy. - Tak bardzo.. Nie mogłem się z niczym pogodzić. Miałem takiego doła..

- Ze mną nie było lepiej. - Odpowiedział jasnowłosy. Po chwili obrócił się na bok, by patrzeć na przyjaciela. - Bardzo tęskniłem..

Haruya moment później również obrócił się do drugiego. Kilka długich minut zastanawiał się, lecz w końcu się przełamał i zapytał - Gazelle, możesz mi odpowiedzieć na parę pytań?

- Pewnie. - Odpowiedział jasnowłosy.

Nagumo dłuższą chwilę nic nie mówił. - Dlaczego.. Po co była ta cała akcja, że zmarłeś? Ty wiesz ile ja razy w tygodniu byłem u psychologa? Myślałem, że już nigdy cię nie zobaczę..

Suzuno poczuł się niezręcznie. Sam do końca nie wiedział jak to wyjaśnić.

- Wiesz.. To nie było dokładnie tak jak opisała to telewizja. Fakt o tragedii roznosi się szybciej, niż fakt o przeżyciu. - Mruknął cicho. - Prawda, Mido miał znacznie lepszy stan. Lecz dopiero po wysłaniu informacji zdołali ściągnąć ze mnie belki. Wtedy okazało się, że całe szczęście miałem szansę na przeżycie. Równocześnie nie prosiłem o poprawkę w wiadomościach. Chciałem by kilka osób myślało, że nie żyję. W tym.. W tym ty.. - Odwrócił wzrok.

Złotooki odpowiedział niemal od razu. - Żartujesz? Czemu?!

- Nie widziałem cię tyle lat.. Czasem pewnie nieraz ignorowałeś moje połączenia.. Czułem, że mnie nie potrzebujesz, więc chciałem zniknąć. Albo chociażby z twojego życia. Nawet zmieniłem telefon, charakter..

W tym momencie Haruya zerwał się do siadu. - Chłopie, żarty sobie robisz?! - Zmarszczył brwi.

Nie był zły na Fuusuke, wręcz przeciwnie, był zły na siebie i w sumie cały świat. Doskonale wiedział, że to prawda i to najbardziej bolało. To, że ignorował czasem chłopaka, więc ten umyślnie chciał zniknąć. Męczyło go poczucie winy.

Nic nie mówiąc, gdy tylko Suzuno usiadł, przytulił go z całej siły do siebie.

Nagumo chciał w tym momencie dać mu wszystko. Nieba uchylić, zapakować szczęście na zawołanie, dać najgorętsze ciepło uczuć, by tylko błękitnooki nie był smutny. Jednak jedyne co w tym momencie dał, to bicie serca jednym rytmem, poczucie bezpieczeństwa i mały kwiatek gerbery.

Ostatni przedmiot zaplutł z pasemkami jasnych włosów, tuż przy grzywce chłopaka.

- Ty idioto, myślisz, że bez ciebie byłoby mi łatwo? Jasne, że nie. Zapamiętaj to.

***

- Wiesz co? Aż mi się przypomniało, gdy tak uciekali przed nauczycielem. - Odezwał się po dłuższym czasie Aphrodi.

- Nauczycielem? - Zapytał jego towarzysz.

- Tak. Już w wieku dziesięciu lat robili wszystkim kawały. Nie, to nie przesada, dosłownie wszystkim. - Wziął z talerzyka małe ciasteczko. - Raz mi włosy pofarbowali.. Takie zło, nie chciało się zmyć przez miesiąc..

- Ale się zmyło. - Zaśmiał się krótko.

- Tsaa.. Po obcięciu do połowy. Miałem dość rażącego koloru.. Ale zapuściłem od nowa i są jakie były. - Blondwłosy również się zaśmiał.

- Widzę, że u was wesoło.

- I to jeszcze jak.

***

- Ej, Kaze! - Zawołał Midorikawa, machając dłonią.

- O, hej! - Odpowiedział wspomniany, podchodząc bliżej.

- Dobrze się bawisz? - Zapytał od razu zielonowłosy.

- Nie jest źle, ale mogło być lepiej. A ty?

-  Ja bardzo dobrze. No, ale jak siedzisz sam to się dziwisz. - Wzruszył ramionami. - Chodź, bal będzie trwać jeszcze około dwie godziny, znajdziemy sobie jakieś zajęcie. Znaczy, jeśli chcesz. - Uśmiechnął się zachęcająco.

- No dobra. - Zgodził się Kazemaru.

Zajęci żywą rozmową raczej na nic nie zwracali uwagi.

***

- Dziękuję.. - Powiedział cicho Fuusuke.

- Za co? - Zapytał Haruya, nie rozumiejąc.

- Za wszystko.. Tak po prostu. - Wyjaśnił spokojnie.

- Nie ma za co, to ja powinienem dziękować. - Uśmiechnął się sympatycznie. Przysunął się trochę i złożył delikatny pocałunek na czole przyjaciela. - Wiesz, że cię kocham Suzu? - Zaśmiał się melodyjnie, nie zdając sobie sprawy z poważnego znaczenia tych słów.

Zapanowała chwila ciszy. Zapewne byłaby niezręczna, gdyby nie to, że szybko została przerwana.

- Wy dwaj! - Odezwał się głos za nimi. Jak się okazało, był to chłopak, na którego przedtem specjalnie wylali sok.

Podszedł do nich z poważną miną. Mogło się wydawać, że zaraz któregoś uderzy. Jednak jedyne co zrobił to zaśmiał się głośno.

- Chłopaki, nie pamiętam kiedy ostatnio ktoś mi zrobił żart! Serio, może bal to nie najlepsze miejsce, ale jak widać z was są takie dwa śmieszki. - Puścił im oczko po czym dodał - Drużyna was szuka.

- O, dzięki. Zatem.. Do zobaczenia kiedyś. - Powiedział Nagumo, wstając z ziemi.

***

Haruya i Fuusuke wracali właśnie do Sun Garden. Powrót trochę się opóźnił, przez szukanie Kazemaru i Midorikawy. Jak się okazało, chłopaki byli razem przy przekąskach.

Atmosfera mimo wszystko była napięta. Dlaczego? Kto tam wie.

Nieprzyjemną ciszę przerwał spokojny głos Suzuno - Haruya, posłuchaj.. To, co mówiłeś w tamtym ogrodzie było prawdą?.. - Zapytał niepewnie. Głos mu drżał, był wręcz przerażony, że zdołał o to zapytać. Był pewien, że przyjaciel go wyśmieje.

Nagumo w tym czasie zarumieniony odwrócił wzrok. Doskonale wiedział o co chodzi jasnowłosemu. Jednak podobnie jak on, myślał, że Fuusuke zacznie się z niego śmiać. - N-No... - Wydusił łamiącym się głosem.

- N-Nie no, tak tylko pytałem.. - Gazelle podrapał się po karku zmieszany.

Złotooki tylko westchnął. Wiedział doskonale, że nie mógł w tej chwili przerwać rozmowy. Inaczej prawda prędzej czy później by się wydała.

- Tak. - Powiedział w końcu. - Nie dam rady tego więcej ukrywać.. Jesteś dla mnie kimś ważniejszym niż przyjaciel. - Stanął na chodniku. Było już praktycznie ciemno. - I.. Zrozumiem, jeśli mnie odrzucisz..

Fuusuke również stanął, patrząc podejrzliwie na czerwonowłosego. Po chwili jednak uśmiechnął się delikatnie. - Głuptasie, nigdy bym tego nie zrobił. Pytałem, bo miałem nadzieję. Jak widać "Nadzieja zawsze umiera ostatnia". Naprawdę mi ulżyło i jestem szczęśliwy jak nigdy dotąd. Kocham cię, Haruya. - Przymrurzył powieki, po czym złączył ich usta w delikatnym pocałunku.

>od Autorki<

Ogłaszam iż to przedostatni rozdział.

A potem ostatni i epilog. Plus, błagam nie zabijajcie, bo zakończenie będzie badziewne. Serio. A więc to tyle,
Bayo!