„Just let me be who I am
It's what you really need to understand
And I hope so hard for the pain to go away"  



Pozwól mi, być tym kim chcę

Musisz to zrozumieć

Mam nadzieję, że ból wkrótce odejdzie 

Anna Blue - Silent Scream 








Po powrocie ze szkoły pierwsze co zrobiłam, to pogrążenie się w rozpaczy.

— Moje życie nie ma sensu... — zawyłam do telefonu. Po jego drugiej stronie była Vivienne.

— Kelly, co ty ćpałaś? — westchnęła.

— Nie mam żadnych szans. — jęknęłam.

— Oni dopiero co się poznali, nawet nie są razem, a ty z igły robisz widły. Muszę kończyć, mój brat potrzebuje specjalnej troski całą dobę, a ty, ty się ogarnij. — rozłączyła się. Podniosłam się i spojrzałam w okno, które było naprzeciwko okna Daniela. Akurat rozmawiał z kimś przez telefon i się śmiał.

Nawet nie chciałam myśleć, że to była Emma.

— Kochanie. — z gapienia się, wyrwał mnie głos mamy. Gwałtownie się odwróciłam.

— Co?

— Mówiłam ci, że Caleb przyjeżdża na trochę. Chcę byś przygotowała mu pokój. — powiedziała spokojnym tonem, ale dało się wyczuć, że jest zdenerwowana.

— Oh, tak. Już. — potrząsnęłam głową.

Caleb West.

Mój kochany kuzyn, syn brata mojego ojca, rok starszy, niesamowicie irytujący i oczywiście „gorący".

— Kiedy będzie? — zapytałam od niechcenia.

— Za dziesięć minut. — oparła ręce na biodrach.

— CO?! I mówisz mi to dopiero teraz?! — zawołałam, bo w mgnieniu oka znalazłam się w pokoju obok.

— Mówiłam ci to wczoraj! Nie moja wina, że mnie olałaś na rzecz tego twojego lovelasa!

— Nawet nie byłam z Danielem! — krzyknęłam z wyrzutem, na szybko układając pościel i bibeloty, które walały się po całym pomieszczeniu.

— Może nie fizycznie, ale myślami na pewno. — odparła, stając w progu. — Weź inną, nie będzie spał pod różową pościelą. — skarciła mnie.

— Dlaczego nie może tego zrobić Waverly? — zapytałam smutno.

Wspominałam, że mam młodszą o dwa lata siostrę? Nie? To teraz wspominam.

— Jest zajęta. Dobrze wiesz. — zgromiła mnie wzrokiem. — Nie ściągnę jej z kolonii, wartościowej kolonii, tylko dlatego, żeby zrobiła coś, o czym ty zapomniałaś.

— Dobra! — uniosłam ręce w geście mówiącym ,,stop!" — Po ,,wartościowej kolonii" mi wystarczy. — wyminęłam ją i poszłam po inne poszewki.

Na tym właśnie polegało wspieranie się w mojej rodzinie. Tata miał nas gdzieś, jeżeli chodzi o nasze hobby, mama faworyzowała Waverly i jej zamiłowanie naukami ścisłymi, a moje pisanie piosenek uważała za głupie i zawsze powtarzała, że to strata czasu.

Jak na złość ktoś zadzwonił do drzwi.

— Otwórz! — krzyknęła moja mama z góry.

— Nie rozdwoję się! Mam zmienić tę pościel czy w końcu co?! — warknęłam, wchodząc z powrotem do pokoju.

— Takie dzieci to jakieś skaranie Boskie. — wymamrotała pod nosem i poszła otworzyć.

Już z daleka słyszałam ten głos.

Głos należący do Caleba. Nie chciałam tam schodzić, więc zamknęłam się w pokoju.

Byłam zirytowana.

Moja rodzicielka jednego dnia potrafiła być potulna jak baranek, a drugiego znów włączyć tryb suki, w którym ciągle się mnie czepia.

Mój spokój nie trwał długo.

— Jesteś? — dźwięk dobiegał zza drzwi. Miałam nic nie odpowiadać, ale Caleb nie był niczemu winny.

— Ta. — jęknęłam. Drzwi się otworzyły i ujrzałam chłopaka z włosami koloru popielatego blondu, z roześmianymi brązowymi oczami i uśmiechem na twarzy. Był jeszcze wyższy niż rok temu.

— Cześć Kelly. — walnął się obok mnie na łóżku.

— Co cię tu sprowadza?

— Mam wolne od nauki i starzy wysłali mnie do was. Nie żebym się specjalnie cieszył. — wywrócił oczami.

— Dla mnie to też nie jest wspaniała wiadomość. — spojrzałam na niego wymownie.

— Jak ja tęskniłem za naszym przekomarzaniem się. — pododdział szczerze. — Zostaję na trzy tygodnie. — podniósł się i zlustrował mnie wzrokiem, po czym zagwizdał.

— Kiedy zrobiła się z ciebie taka laska?

— Ludzie! Rozpuściłam tylko włosy! Co jest z wami nie tak? — wywróciłam oczami.

— Z wami? Kto ci jeszcze to powiedział?

— Daniel. Znaczy, nie dosłownie, ale o to mu chodziło.

— Woah, czyli jakiś kroczek do wyjścia z friendzone'a postawiliście? Zajebiście. — złożył ręce za karkiem.

— Nie sądzę. Jest nowa kapitan drużyny cheerleaderek. Ma na imię Emma, a Daniel się na nią na maksa nakręcił. — wyznałam.

— Jest idiotą, skoro wciąż nie zauważył.

— Dzięki. — posłałam mu słaby uśmiech. — Hej, w Piątek jest impreza z okazji pożegnania lata, może poszedłbyś ze mną i dziewczynami?

— Impreza? Dziewczyny? Jeszcze pytasz? — złapał się za pierś, udając oburzenie. — U kogo?

— U Matta.

— Idealnie. Dawno z nim nie gadałem. Vivi idzie, a pozostałe dziewczyny? Kim są?

— Audrey chyba poznałeś.

— To ta od kocich uszu? — skinęłam głową twierdząco. — O mój Boże... — skrzywił się.

— Nie martw się. Będzie zajęta swoim towarzyszem. — zapewniłam go.

W zeszłym roku latała za Calebem jak opętana i nie dawała mu spokoju.

— Ktoś jeszcze?

— Eee, tak! Jest jeszcze Hope, wtedy była u babci. Nie mieliście okazji się zobaczyć. Nie jest szkodliwa, raczej nie będzie ci wadzić, jest nieśmiała przy obcych.

— Okay. Uspokoiłaś mnie. — zaszczyciłam go śmiechem.

* * *

Kolejny dzień i kolejny ranek, a także kolejne chwile tortur w naszej cudownej szkole. Ponownie stałam na progu i modliłam się, żeby ten budynek magicznie zniknął.

— Idziemy. — pchnęła mnie w przód Vivienne. — Przestaniesz kiedyś zastanawiać się czy uciec i będziesz wchodzić normalnie? — zapytała, śmiejąc się.

— Jak skończymy tę szkołę. — prychnęłam.

— Wierz mi, jeszcze zatęsknisz. — wiedziałam, że ma racje. Szłyśmy do naszych szafek, jak każdego dnia. To była nudna rutyna, która ciągła się od początków szkoły.

— Wiesz już, co ubierzesz? — zapytała mnie.

— Na imprezę? Nie myślałam o tym. Byłam zajęta. Znowu miałam sprzeczkę z mamą i przyjechał Caleb.

— Caleb? Fantastycznie!

— Pójdzie z nami na imprezę. — uśmiechnęłam się. —

— Jaki Caleb? — przeraziła się Hope. Nawet nie zauważyłam, kiedy do nas dołączyła.

— Ten Caleb? — dodała Audrey. — Zresztą, spóźnił się. — machnęła lekceważąco ręką. — Mam teraz Oliviera. — rozmarzyła się.

Nadal do mnie nie docierało, że tę dwójkę coś połączyło.

— Caleb to mój kuzyn. Będzie u mnie przez trzy tygodnie, nie martw się. Nic ci nie zrobi. Fakt, potrafi być iście wkurwiający, ale naprawdę jest spoko. — zwróciłam się do Hope. — Jeżeli chcesz, mogę mu zakazać odzywania się do ciebie.

— Nie no, aż tak się nie boję.

— To super, idziemy? Duck wpisuje jedynkę za każdą minutę spóźnienia.

— Idziemy. — wystraszyłam się i skierowałam do klasy historycznej.