Noong Unang Panahon...

Sa kauna-unahang panahon, ang mundo ay payak at tahimik. Walang gulo, walang digmaan—ang lahat ng nilalang ay nabubuhay nang payapa. Sa kabila nito, ang mga tao ay tila bulag sa pag-iral ng diyos, sapagkat walang sinumang nakakakita o nakaririnig sa Kanya. Naging malaya ang bawat isa na gawin ang nais nila, at unti-unti nilang nilimot ang mabuting asal at nagpadala sa kasakiman, poot, at pagnanasa.

Unti-unti, naging mas madilim ang mundo. Ang dating mayamang kalikasan ay nasira, ang mga ilog at dagat ay nawalan ng buhay, at ang lupa ay nalason ng kasamaan ng mga tao. Ngayo’y walang laman ang hangin kundi mga sigaw ng panghihinayang at pagsisisi. Isang araw, nagising ang mga tao sa kawalan ng pag-asa. Napagtanto nila ang kanilang pagkakamali, at sa kabila ng huling pagkakataon nilang humingi ng tawad, tila huli na ang lahat. Ang Diyos, na matagal nang nagmasid mula sa malayo, ay hindi nagbigay ng senyas ng awa o pagpapatawad.

Subalit sa gitna ng bagyo ng mga pagsubok, nanatiling buhay ang isang batang lalaki. Sa halip na magtago o tumakbo, siya ay lumuhod at taimtim na nanalangin, nagmamakaawa sa isang Diyos na hindi niya nakikita. At sa araw na iyon, sa unang pagkakataon, narinig ng Diyos ang hiling ng isang inosenteng kaluluwa. Ibinigay Niya ang susi sa batang lalaki—ang susi ng sangkatauhan sa bagong pag-asa at karunungan. Sa kanya nagsimula ang mahika ng sangkatauhan, at sa kanya nagsimula ang alamat ng Diyos at ng tao.

Ngunit makalipas ang maraming taon, ang kwento ng batang binigyan ng susi ay naiwang bahagi na lamang ng kasaysayan—isang kwento na unti-unting naging alamat sa kasalukuyang panahon.

Author Note: Under Editing po ito. Napag isipan ko ibalik ulit dito.🤧
Ang mga dating pamagat ng kwentong ito.
-Heart Of Phoenix
- Key Of Infernos
- Key Of Ignis