Ang Apoy ng Tagapagmana

Zendu's Point of View

Nakatayo akong nakatanaw mula sa hardin, nagtataka sa biglaang pagkilos ng mga tao sa paligid. Ano kaya ang nangyari? Binalik ko ang kutsilyo sa aking mahiwagang pulsiras, at dahan-dahang sumunod, ngunit nanghihina ang aking katawan. Hindi pa sanay ang mga kalamnan ko sa ganitong pagkapagod, kaya’t bago pa makapasok, napaupo ako sandali upang magpahinga.

Luminga ako sa paligid, tahimik ngunit puno ng tensyon. Nilapitan ko ang dalawang bantay at tinanong, “Nasaan ang mga miyembro? Bakit sila nagmamadali?”

Tumingin sila sa akin, at ang isa’y nag-aatubiling sumagot, “Kay Pinuno Lapu sila, doon sa library.”

“Salamat.” Tumalikod ako, ngunit napakapit bigla sa pader. Hindi na kaya ng mga binti ko ang bigat ng aking katawan, pilit kong pinilit na magpatuloy ngunit naramdaman kong hindi ko na kayang maglakad. Napapikit ako sa sakit na sumasaklob sa ulo ko, at di sinasadyang nausal ang ilang salita ng sama ng loob.

Sa sandaling iyon, tila may dumaloy na ibang enerhiya sa aking isipan, at narinig ko ang isang matandang tinig sa aking isipan, “Tagapagmana, huwag kang magpatalo sa iyong pagkapagod. May misyon ka,  mag-focus ka at ang enerhiya mo’y babalik.”

Biglang gumaan ang aking pakiramdam, at nakagalaw na ang aking mga binti. Dumilat ako, at may naramdaman akong kakaibang init sa aking mga mata. Tumakbo ako patungo sa pagamutan ni Apo.

Pagdating ko, nakita kong naroon si Pinuno Lilo, nakatayo at nakamasid sa pintuan ng library. Sumilip ako at tumambad sa akin ang dalawang aklat na nag-aapoy, habang ang apoy ay gumagapang patungo sa mas maraming mga libro.

“Wag kang mag-alala, Pinuno Lapu,” sinabi ko, naniniwalang makakatulong ako sa abot ng aking makakaya. Lahat sila’y napalingon sa akin, ngunit si Pinuno Lilo lamang ang nanatiling nakamasid. Lumapit ako sa naglalagablab na apoy, itinapat ang aking kamay. Habang nilalapitan ko ang apoy, naramdaman ko ang init nito, ngunit hindi ako nasasaktan.

Hinayaan kong magdikit ang apoy at aking palad, pinakikiramdaman ang bawat piraso ng init. Sinubukan kong igalaw ang aking mga daliri, at sa aking pagkagulat, sinundan ng apoy ang aking bawat galaw.

“Mukhang likas nga sa iyo ang apoy, Zendu,” sabi ni Pinuno Lapu, may halong pagkamangha sa kanyang tinig.

Kinumpas ko ang aking mga kamay, unti-unting pinaliit ang apoy hanggang sa tuluyang maglaho ito. Natulala ako sa aking nagawa. Hindi ko inakalang makokontrol ko ang apoy sa ganitong paraan. Tumapik si Pinuno Lilo sa aking balikat, nagbabalik sa akin sa katotohanan.

“Zendu, kailan mo natutunang kontrolin ang apoy?” tanong ni Pinuno Lilo, may pagtataka sa kanyang tinig.

"Ngayon lang… kahit hindi ko alam kung paano," sagot ko, halos di pa makapaniwala sa nangyari. Ngunit biglang nanlabo ang aking paningin, at bago ko pa natapos ang aking sasabihin, nawalan ako ng malay.

Third-Person Point of View

Nang mawalan ng malay si Zendu, mabilis siyang sinalo ni Kirus. Nababalot ng pagtataka ang mga pinuno—ang kakayahan ng binata ay isang misteryo. Walang sinuman ang may kakayahang kontrolin ang apoy sa ganoong paraan, lalo na’t ang apoy ay isang likas na elemento ng kalikasan na karaniwang nasa kapangyarihan lamang ng mga unang tagapagmana ng key.

“Ihiga siya,” utos ni Pinuno Lilo, at nagsimulang mag-alala ang lahat. Habang si Pinuno Lapu ay abalang kinukuha ang mga libro, hindi man lang na apektuhan ng sunog ang mahahalagang pahina.

Umupo si Lapu sa tabi ng mga libro at binuklat ang isa. Sa unang pahina, ang pamagat ay bumungad sa kanya: “3 Uri ng Pagkontrol sa Apoy.”

Sumimangot si Lapu at tumawag, “Lilo, lumapit ka rito.” Agad na lumapit si Lilo, habang sina Nero, Mila, at Malaya naman ang naiwan sa pag-aalaga kay Zendu.

“Ang aga naman niyang makaranas ng ganitong pagkapagod,” sabi ni Mila, may halong pagkabahala.

“Tama lang yan,” sabat ni Malaya, seryosong nakatitig kay Zendu. “Habang maaga pa, natututo na siyang harapin ang mga ganitong hamon. Kung may paparating na digmaan, hindi maaaring basta na lang siya masawi.”

Bumalik ang pansin ni Lilo kay Lapu habang pinagbubuklat nila ang aklat. Nakita nila ang mga nakasulat sa pahina:

Unang Uri: Pagkontrol ng Apoy sa Emosyon
Ikalawang Uri: Pagkontrol ng Init ng Dugo
Ikatlong Uri: Ganap na Pagkontrol sa Apoy

“Ano kaya ang ibig sabihin nito?” bulong ni Lilo.

“Ito’y mga mapanganib na kaalaman,” sagot ni Lapu, tahimik ngunit puno ng pag-aalala. “Kung ang isang tao’y may kakayahang makuha ang lahat ng ito, hindi magtatagal ang kanyang buhay sa mundong ito.”

Sa susunod na pahina, isang imahe ng isang apoy na ibon ang bumungad sa kanila—isang Phoenix, ang maalamat na nilalang na may kakayahang sumabog sa apoy at muling mabuhay mula sa mga abo nito. Puno ng pagkamangha ang mga mata ng mga pinuno sa kanilang natuklasan.

—

Sa Panaginip ni Zendu nagising si Zendu sa isang kakaibang tanawin, at sa kanyang harapan, isang Phoenix ang lumilipad, paikot-ikot sa paligid niya.

“Tagapagmana,” nagsalita ang Phoenix, “hindi ka muna magigising. Dalawang araw kang mananatiling tulog, ngunit dito sa panaginip ay kailangan mong mag-ensayo. Mararamdaman mo ang sakit dito gaya ng sa tunay na mundo, ngunit huwag kang mag-alala—kahit mamatay ka rito, mabubuhay ka muli dahil sakop ng aking kapangyarihan ang panaginip na ito. Maliwanag?”

Tumango si Zendu, bagaman may halong pag-aalinlangan. “Sige, magsimula na tayo.”

Maya-maya’y unti-unting nabuo ang mga apoy sa paligid, hanggang sa lumikha ng isang nilalang na apoy—isang tao, ngunit nagliliyab.

“Sa ngayon, siya ang kalaban mo. Handa ka na ba?” tanong ng Phoenix.

Tumango si Zendu, kumuha ng kutsilyo mula sa kanyang pulsiras, at tumingin nang may determinasyon sa nilalang na apoy bago sumugod.

Ang unang pag-atake ay sa kanyang likuran; halos hindi niya namalayan ang mabilis na galaw ng apoy. Mabilis siyang umikot at hinarap ang kalaban, ngunit sa kanyang tangkang bumangon ay naramdaman ang bigat ng pagkapagod. Sa wakas, nang sumalpok ang kanilang mga kamay, nagkaroon ng isang malakas na pagsabog.

Napabagsak siya sa lupa, ubos na ang kanyang enerhiya. Sa kanyang paningin, lumapit ang Phoenix, tila nangungusap, “Sa unang ensayo mo, natalo ka, Tagapagmana.”

Napangiti nang mapait si Zendu, ngunit hindi siya bumitiw ng tingin sa Phoenix.