Ang Tagapagmana ng Apoy: Puso ng Phoenix

Ang mga tauhan ay may dalang mabigat na pagod at kaba habang inaalalayan si Zendu papunta sa pagamutan ni Pinuno Lapu. Malabo ang kanyang paningin, tila pinapasan ang bigat ng sanlibutan sa bawat hakbang. Halos mawalan siya ng malay, at sa kanyang kahinaan, isang panalangin ang pumaimbabaw sa kanyang isip. “Diyos ko, pagalingin mo ako,” aniya sa tinig na halos bulong na lang.

Habang pinagmamasdan ni Lilo ang binata, napansin niya ang kakaibang init na tila nagmumula kay Zendu. “Hindi ko inaasahan na may isang miyembrong may ganitong uri ng enerhiya,” bulong niya, ang kanyang mga mata ay nagtataka sa nadiskubreng kapangyarihan na ngayon lamang niya nasaksihan sa kanilang samahan. Waring nalalapit sa kanila ang isang dakilang hiwaga na hindi pa lubusang maipaliwanag ng kanilang pagkakaalam.

Sa kanilang paglalakbay sa hardin ng guild, tahimik na bumubukas ang bawat pintuan sa kanilang daraanan, pinagmamasdan sila ng mga medalya sa pader na naglalarawan ng mga tagumpay at sakripisyo ng mga nakaraang miyembro. Nang sila ay makarating sa silid ni Pinuno Lapu, ang pinto ay kusang bumukas, at bumungad sa kanila ang nakakunot na noo ng pinuno, tahimik na nagtatanong.

“Lilo, anong nangyari kay Zendu?” tanong ni Pinuno Lapu, ang kanyang mga mata ay kumikislap ng pag-aalala.

‘Di muna sumagot si Lilo; sa halip ay sinuklian ang tingin ni Pinuno Lapu. Wari’y ang kanyang katahimikan ay naging pahiwatig ng isang bagay na mapanganib. Sa wakas, siya ay bumuntong-hininga bago tumugon, “Nangyari na ang sinabi ko. Hindi niya nakontrol ang kanyang enerhiya, ngunit mabuti na lamang at hindi siya nawalan ng malay.”

Dahan-dahan nilang pinahiga si Zendu, at agad na umalis ang ibang mga miyembro, iniwang silang tatlo sa silid. Lumapit si Pinuno Lapu kay Zendu, inilapat ang kanyang palad sa dibdib ng binata, waring sinusukat ang init na naroroon. Saglit na napahinto si Lapu, tumindig ang kanyang mga balahibo sa naramdamang kakaibang init na hindi pangkaraniwan. “Imposible,” bulong niya sa sarili, halos hindi makapaniwala.

Si Lilo naman ay nakatayo lamang, nakatingin sa dalawa, tila may nadaramang pagkabahala.

Sa paghahabol ng hininga, mahinang sinabi ni Zendu, “Kailangan ko ang potion ko.” Tumango si Pinuno Lapu at iniurong ang kanyang kamay. Humarap siya kay Lilo. “Nasaan ang mga potion ni Zendu?”

“Nasa silid ng mga gamot,” tugon ni Lilo.

“Kunin mo ang lahat ng iyon at dalhin dito,” utos ng pinuno.

Agad na nagpaalam si Lilo at nagmadaling umalis upang kunin ang mga potion. Samantala, si Pinuno Lapu ay pumunta sa kanyang maliit na silid-aklatan sa tabi ng kanyang mesa. Ang kanyang mga aklat ay pinong pinili, mga sinulat ng mga kilalang tagapag-ingat ng kasaysayan at kaalaman. Kinuha niya ang isang lumang aklat at tumigil nang mapansin ang isang libro na may nakamamanghang titulo—Heart of History. Mabilis niyang ibinalik ang unang aklat at binuklat ang Heart of History, kung saan bumungad sa kanya ang mga larawan ng mga mahiwagang susi at orasyon.

Habang lumilipat siya sa bawat pahina, tumigil siya sa isang larawan na bumati sa kanya—isang simbolo ng Heart of Fire. “Heart of Fire,” mahinang bigkas niya, waring may nararamdamang magkahalong kaba at pagkasabik.

Biglang dumating si Lilo, dala ang mga potion, at ang ingay ng pagbukas ng pinto ay bumasag sa katahimikan. Tila bumalik sa realidad si Pinuno Lapu at tinanggap ang mga potion mula kay Lilo. Ibinaba niya ang mga ito sa mesa, at si Lilo ay nagpaalam at iniwan sila muli sa kanilang pag-aalala para kay Zendu.

---

Samantala, sa kalagitnaan ng kawalang-malay, si Zendu ay lumalakad sa isang madilim at walang hanggang landas. Bigla na lang, ang paligid niya ay nag-apoy, ngunit kahit sa gitna ng nagbabagang apoy, hindi siya nakaramdam ng takot o kirot. Sa halip, nagpatuloy siya sa kanyang paglalakad hanggang sa marating ang dulo ng daan, kung saan sumalubong sa kanya ang isang malaki at nag-aapoy na ibon, waring isang nilalang mula sa mga alamat. Sumisigaw ang ibon sa isang napakalakas na tinig, at mabilis na tinakpan ni Zendu ang kanyang mga tainga.

“Aking tagapagmana,” ang tinig ng ibon, “sanay iyong ingatan ang natatanging kapangyarihan. Darating ang panahon ng digmaan na higit pa sa ating kasalukuyan.”

Napalunok si Zendu, pilit inuunawang mabuti ang sinabi ng mahiwagang nilalang. “Ano ang ibig mong sabihin?” ang tangi niyang sagot.

“Ikaw ang tagapagmana, inalay ko ang aking puso upang ikaw ay mabuhay muli.” Ang mga salitang ito ay sumiksik sa isipan ni Zendu, waring binabalik siya sa alaala ng pagkabagsak ng kanyang katawan noon sa bingit ng kamatayan, nang matusok ang kanyang puso ng matulis na bato.

Kasabay ng isang malakas na kidlat, nadinig niyang muli ang tinig sa kanyang isip. “Kung ganon, ikaw pala ang nagbigay sa akin ng pagkakataong mabuhay?” tanong ni Zendu.

“Hindi ako nag-iisa sa paggabay sa’yo. Ang aking puso ay naging iyo, ngunit sa kanila ang susi,” muling bulong ng ibon bago ito maglaho sa naglalagablab na liwanag.

Bigla siyang nagising, habol-hininga, naramdaman niya ang malamig na likido sa kanyang kamay—ang potion na bumabalot sa kanyang mga palad at nagdadala sa kanya pabalik sa kanyang katinuan. Nang tuluyan siyang magising, napansin niya si Pinuno Lapu, seryosong nakatingin sa kanya.

“Isa kang apoy, Zendu. Isa kang nilalang ng init, ngunit ang iyong kapangyarihan ay higit pa sa ating alam. Isa ka sa natatanging tagapagdala ng enerhiya ng apoy.”

Hindi sumagot si Zendu agad. Ngunit sa kanyang puso, nararamdaman niyang kailangan niyang ibahagi ang kanyang panaginip. “Pinuno Lapu, may kailangan akong sabihin sa inyo,” aniya, tinatalo ang kaba.

Nagkunot ang noo ng pinuno. “Ano iyon?”

“Sa aking panaginip, may nakita akong isang ibon—isang ibon na nag-aapoy, at sinabi niyang ingatan ko ang kapangyarihan.”

Nag-isip si Lapu, at mabilis na kinuha ang aklat mula sa kanyang mesa. “Ang ibong iyon… tinatawag natin siyang Phoenix, Zendu. Kung ganon, posibleng may taglay ka ngang kapangyarihan ng isang Phoenix.” Sinarado niya ang libro, ngumiti, at binitawan ang aklat. “Sa tamang panahon, Zendu, malalaman din natin ang buong hiwaga ng iyong kapangyarihan. Ngunit sa ngayon, ang mabuti pa ay kumain tayo.”

Nagpaalam si Lapu at lumabas ng silid. Sa sandaling iyon, dali-daling bumangon si Zendu, ayaw niya mapag-iwanan. Agad siyang sumunod sa hapag-kainan, kung saan nakaupo na sina Malaya at Ate Mila, nag-uusap ng masaya. Nang umupo si Zendu, biniro siya ni Malaya, “Buti na lang hindi ka nahuli.”

Habang dumarating ang iba, tila natatawa ang lahat sa kanilang mga sarili. Si Nero, na huling dumating, ay napakamot sa ulo nang sabihin ni Pinuno Lapu, “Nero, ikaw ang nahuli, kaya ikaw ang maghuhugas ng mga pinggan!” Nagtawanan ang lahat, at si Nero ay napabuntong-hininga, “Ako na naman?” mahina niyang bulong sa sarili.

Sa gitna ng kasayahan at pagkain, dalawang subo pa lang si Zendu nang biglang nanlamig ang kanyang pandinig. Napansin niya ang isang malakas na tinig ng babae sa kanyang isipan.

“Ako ito, tagapagmana,” bulong ng boses. “Tandaan mo, sa iyo ang Heart of Phoenix na iniwan ko. Sana ang nangyari sa akin ay hindi mangyari sa iyo.”

Kasabay nito ay bumalik ang kanyang pandinig, ngunit ang init sa kanyang puso ay nanatiling nagniningas.

Author Note:
Oct 7 2021
Nov 1 2024 is editing version.