Sa ilalim ng Susi: Katapangan at Pagtitiyaga

Sa loob ng isang gusaling may antigong arkitektura at natatanging estruktura, abala ang lahat sa kanilang mga gawain. Ang bawat isa ay may kani-kaniyang misyon at layunin, tila ba’y bawat paggalaw ay may dalang bigat at kaseryosohan. Sa labas ng gusaling ito, isang matandang lalaki, si Lapu, ang pumasok nang walang patid ang kaba at pangamba sa kanyang mga mata. Bagaman tahimik ang kanyang pagdating, halatang may mabigat na dahilan ang kanyang pagmamadali.

Pagpasok pa lamang ni Lapu, sinalubong siya ng mga nagbabantay sa pintuan at magalang na bumati. Ngunit tumango lamang siya, walang sinayang na oras at nagtungo sa isang silid sa dulo ng mahahabang pasilyo. Bago pa man siya makalapit, isang matandang lalaki, si Lilo, ang naglakad upang siya’y salubungin. Puti ang kanyang buhok at mapupula ang mga mata — mga palatandaang siyang pangalawang pinuno ng guild. Kagagaling lamang ni Lilo sa isang misyon, at bakas pa sa kanyang itsura ang pagod. Ngunit nang makita ang pinuno, binati siya nito ng may tipid na ngiti.

"Kamusta, Lilo? Kamusta ang kalagayan ni Zendu?" tanong ni Lapu, bakas ang pag-aalala sa kanyang tinig.

Nagpakawala si Lilo ng mapait na ngiti, at bumuntong-hininga bago sumagot. "Wag kang mag-alala, pinuno. Mabuti na ang kalagayan ni Zendu. Gayunpaman, hindi pa siya makakagising ngayon — masyado pang nanghihina ang kanyang katawan matapos ang matinding pananakit na kanyang naramdaman."

Si Lilo ay kilala sa guild bilang manggagamot na gumagamit ng mga elemento ng kalikasan. Mula sa enerhiya ng mga halaman at mga puno, siya’y nagmumula ng kanyang lakas upang magpagaling ng iba. Ngunit alam niyang ang kakayahan niya’y may limitasyon, at may mga sugat o sakit na tanging oras at tiwala lamang ang maaaring magpagaling.

Huminga nang malalim si Lapu, nakaramdam ng bahagyang ginhawa, ngunit ang kanyang mga mata’y puno pa rin ng pangamba. "Ano kaya ang dahilan ng kanyang pananakit? Wala naman siyang ginawa na makakasama sa kanya."

Nag-isip si Lilo, at tila ba’y nagbalik sa kanya ang alaala ng mga bata na kanilang kinupkop mula sa iba’t ibang bayan. Ang bawat isa sa kanila ay may angking lakas na, sa paglipas ng panahon, unti-unting bumubukas at nagpapalakas sa kanila. Ngunit may kapalit itong pagsubok — sa bawat pagpapalakas ng key o enerhiya sa loob ng kanilang katawan, matindi rin ang sakit na dinaranas ng mga batang ito.

"Baka dulot ito ng kanyang key, pinuno. Unti-unti nang lumalakas ang enerhiya sa katawan ni Zendu. Kung hindi siya matututong kontrolin ito, baka ang kanyang katawan mismo ang bumigay sa lakas ng enerhiya na dala nito."

Tahimik na tumango si Lapu, lubos na nauunawaan ang sitwasyon. Alam niya ang panganib, at alam din niyang panahon na upang tulungan si Zendu na matutunan ang kontrol sa kanyang kapangyarihan. Malapit na ang araw ng malaking palaro sa kaharian, isang pagkakataon para sa mga may natatanging kakayahan upang ipakita ang kanilang lakas at husay. Ngunit alam ni Lapu ang panganib na kaakibat ng paglahok sa larong iyon, lalo na sa alaala ng masakit na nangyari apat na taon na ang nakalipas.

"Sa oras ng kanyang paggising, sisimulan natin ang kanyang pagsasanay. Kailangan niyang matutunan ang kontrol sa kanyang key," seryosong tugon ni Lapu. "Ngunit ang palaro sa kaharian ay nalalapit na rin. Alam mo naman kung ano ang nangyari sa atin noon, Lilo. Nagdadalawang-isip ako kung dapat pa ba tayong lumahok."

Nagkatitigan silang dalawa, kapwa nauunawaan ang bigat ng desisyon. Alam ni Lilo ang kahalagahan ng paglahok sa palaro. "Oo, pinuno. Ngunit kailangan natin itong ipagpatuloy. Alam mo naman ang hambog na hari. Hindi natin siya pwedeng hayaang patuloy na mangutya nang walang laban."

Ang Mankoc — ang malakihang palaro ng kaharian — ay kinikilala bilang isang mapanganib ngunit prestihiyosong kompetisyon. May tatlong pangunahing hamon na kailangang pagdaanan ng mga kalahok: Walli, Lakado, at Balincha.

Sa Walli, sinusubok ang kakayahan ng mga kalahok na makabuo ng isang pader. Ang pinakamataas, matibay, at may pinakamainam na estruktura ay ang kinikilalang panalo. Matapos gawin ang kanilang pader, susubukin ito ng mga hurado sa pamamagitan ng pag-atake dito gamit ang iba’t ibang uri ng key.

Sa Lakado, ang laro ng lakas, kailangang basagin ng mga kalahok ang isang dambuhalang bato na napapalibutan ng bakal. Dito makikita kung gaano kalakas ang isang mandirigma sa pag-atake at tibay ng loob.

Sa Balincha, susubukan naman ang balanse ng mga kalahok habang naglalakad sa isang matayog at makitid na pader. Sinusukat nito ang kanilang pagtitimpi at kakayahang manatiling kalmado sa harap ng panganib.

Ang huling laro ay ang engkwentro sa mga natitirang mandirigma, kung saan ang pinaka-dakila ay nagkakaroon ng pagkakataong makuha ang kayamanang itinuturing na sagrado at bihirang ipagkaloob ng kaharian.

---

Sa panaginip ni Zendu, natagpuan niya ang kanyang sarili na naglalakad sa isang malalim at madilim na lugar. Walang liwanag na naggagabay sa kanya, at ang kanyang bawat hakbang ay tila nagpapalalim sa dilim na pumapalibot sa kanya. “Nasaan ako?” tanong niya sa sarili, patuloy na naglalakad, ngunit tila walang patutunguhan.

Mula sa kawalan, isang malamig na tinig ang narinig niya, tila nagmumula sa malayo ngunit malinaw na nagbabala. "Zendu! Zendu! Mag-ingat ka sa tatahakin mong landas."

Natigilan si Zendu sa kanyang kinatatayuan, sinusubukang unawain ang sinabi ng tinig, ngunit unti-unti siyang nilamon ng mas makapal pang kadiliman. Nagising siya mula sa kanyang panaginip, pawisan at hingal na hingal. Sinubukan niyang igalaw ang kanyang katawan, ngunit nakaramdam siya ng matinding sakit, tila ba’t may bigat ang bawat galaw.

Habang nagpapahinga, narinig niya ang dahan-dahang pagbukas ng pinto. Nakita niya ang pamilyar na mukha ni Lapu, ang pinuno ng kanilang guild.

"Kamusta, Zendu? Ayos ka lang ba?" tanong ni Lapu, puno ng pag-aalala ang kanyang tinig.

"Ayos naman, pinuno," sagot ni Zendu, bagaman bakas sa kanyang mukha ang pagod at panghihina.

"Zendu, alam kong marami kang tanong sa nangyari sa iyo. Ngunit ang masasabi ko lang ngayon ay kailangan mong magsanay. Mahina pa ang iyong katawan para sa key na nagising sa iyo. Magsisimula tayo bukas," pahayag ni Lapu nang may seryosong tono.

Hindi makasagot si Zendu. Sa halip, tahimik niyang iniyuko ang kanyang ulo, at naramdaman niyang namuo ang mga luha sa kanyang mga mata. “Ayoko nang palaging ganito. Ayoko nang maging mahina,” bulong niya sa kanyang sarili, tahimik ngunit puno ng determinasyon.

Sa alaala ng binata, naroon ang mga sandaling pinagtatawanan siya ng mga batang kanyang kinalakihan. “Ulila, mahirap, mahina,” bulong ng mga alaala, ngunit kasabay nito, ramdam niya ang apoy ng kanyang determinasyon. Darating ang araw na siya ang mangangalaga sa mga mahal niya — ang araw na iyon ay tiyak niyang darating.

Tumayo si Zendu mula sa kanyang higaan at humarap kay Lapu, na may determinasyon sa kanyang mga mata. Magkasama silang lumabas ng silid, handa para sa bagong kabanata ng kanyang buhay. Ang pagsasanay na ito ang magsisilbing sandigan upang matutunan niya ang kanyang lakas, at ang araw na ito ay ang simula ng kanyang paglalakbay sa pagiging isang tunay na mandirigma.

——

Ito ang araw na ipapakita nila ang kanilang lakas at galing sa paghawak ng mga sandata. Ang guild na ito ay binubuo lamang ng labing dalawa mandirigma at pinangungunahan ng dalawang pinuno, sina Lapu at Lilo. Bagaman maliit ang kanilang bilang kumpara sa ibang mga guild, ang bawat kasapi ay kinikilala sa kanilang natatanging lakas at kahusayan. Ang bawat isa ay may kwento ng pakikibaka at sakripisyo, mga kwentong nagtulak sa kanila upang patuloy na magpursige at maging matatag.

Hindi alintana ang kanilang limitadong bilang, sapagkat bawat miyembro ng guild na ito ay pinanday sa matinding pagsasanay at tunay na labanan. Ang bawat sandata na kanilang hinahawakan ay tila bahagi na ng kanilang pagkatao — walang nasasayang na galaw, walang pagdududa sa kanilang mga hakbang. Ang bawat isa ay nagpapakadalubhasa, hindi lamang upang protektahan ang sarili kundi upang pangalagaan ang mga mahal nila sa buhay at ang mga prinsipyo ng guild.

Si Zendu, bagaman bago pa lamang sa guild, ay may determinasyong malampasan ang kanyang mga kahinaan. Sa kanyang mata ay bakas ang pagnanais na patunayan ang sarili, hindi lamang sa harap ng kanyang mga kasamahan kundi sa sarili rin niya. Alam ng mga nakapaligid sa kanya ang kanyang kagustuhan na tumibay, kaya't sa kanilang mga simpleng ngiti at tahimik na pagsuporta, nadarama ni Zendu na hindi siya nag-iisa.

Ang araw na ito ay hindi lamang isang pagsasanay — ito ang patunay na bawat hakbang at pagsisikap ay may kabuluhan. Ang oras na ginugugol nila sa pagsasanay ay isang paalala na ang kanilang lakas at galing ay hindi para sa kanila lamang kundi para sa kanilang layunin, para sa guild, at para sa mga naniniwala sa kanila. Ito ang araw na muling palalakasin nila ang kanilang samahan at ipapakita sa kanilang sarili na, kahit ano pa man ang darating, sila ay handang humarap at lumaban.