Patibong sa Landas ng Ferta

Tahimik na nakatayo si Lapu sa harap ng isang binatang seryosong nakatitig sa kanya. Hindi ito nagmadaling magsalita, tila sinisipat ang bawat galaw ng matanda bago nagsalita. Tumingin ang binata sa ibaba, saka muling itinuon ang kanyang paningin kay Lapu.

“Ako’y magbibigay ng babala sa inyo. Bago kayo makarating sa bayan ng Ferta, isang mapanganib na anino ang nag-aabang sa inyong pagdating.”

Napakurap si Lapu ngunit hindi tumugon. Itinuloy ng binata ang kanyang sasabihin.

“Pinuno Lapu, kilala ka bilang isa sa angkan ng mga alipin. Ngunit ang totoo, ikaw ay nagmula sa dugo ng mga maharlika. Manatili kang maingat, at huwag kang mag-alala—mananatiling lihim ito habang ikaw ay nabubuhay. Paalam.”

Agad na naglaho ang binata, kasabay ng unti-unting paghupa ng umuulan ng maliliit na bato mula sa kalangitan.

Hindi maiwasang magdalawang-isip si Lapu kung itutuloy pa ba nila ang paglalakbay patungo sa Ferta. Sa kabila ng babala, nanaig sa kanyang isipan ang kanyang responsibilidad bilang pinuno ng kanilang grupo. Ang kanyang mithiin bilang guild master ay mas matimbang kaysa sa alinlangan.

Napabuntong-hininga si Lapu. “Walang masamang mangyayari. Isa lamang itong babala para maging maingat tayo sa ating daraanan,” aniya sa grupo, puno ng kumpiyansa.

_

Nagpatuloy ang kanilang paglalakbay habang ang kalesa ni Lapu ay nakalutang sa hangin. Ngunit makalipas ang ilang minuto, ang ngiti sa kanilang mga labi ay napalitan ng pagkabahala nang makita nila ang malawak na kapatagan. Bagama’t tanaw na ang bayan ng Ferta sa di kalayuan, may kakaibang aura na bumalot sa lugar.

Dahan-dahang ibinaba ni Lapu ang kalesa sa lupa. Agad na lumapit ang kanyang mga kasamahan upang magtanong.

“Naramdaman ko ang patibong na nakaabang sa atin, hindi lamang sa lupa kundi pati na rin sa himpapawid,” mahinahong paliwanag niya. “Pagdating natin sa bayan ng Ferta, tandaan ninyong mag-ingat. Ang lugar na iyon ay dating pugad ng mga bandido, at bagama’t nagbago na ang sistema roon, nasa ugali pa rin nila ang pagiging mapagsamantala.”

Tumango ang lahat, handang sundin ang kanyang mga tagubilin.

“Nero, Kirus, Mila, at Malaya,” tumingin si Lapu sa apat. “Kayo ang mangunguna. Buong puso ninyong nakontrol ang inyong Celestial Spirits, kaya’t magagamit natin ito sa oras ng kagipitan.”

Agad na inayos ng grupo ang kanilang formation. Nanguna ang apat, habang ang iba naman ay bumuntot upang tiyaking maiiwasan ang anumang aksidente.

Sa kalagitnaan ng paglalakad, hindi napansin ni Erick ang isang berdeng halaman na puno ng matutulis na tinik. Sa kanyang pagtapak dito, napasigaw siya, “Aray ko!”

Agad na napahinto ang grupo, sabay-sabay na tumingin kay Erick. Namimilipit ito sa sakit habang ang kanyang kanang binti ay unti-unting nagbabago ng kulay, mula sa natural na tono ng balat patungo sa mala-asul na kulay na parang kaliskis ng isda.

“Anong nangyayari sa binti ko?! Ayokong magmukhang… ganito! Parang halimaw!” halos maiyak na sigaw ni Erick.

“Aya, Zong, Zendu, kayo na ang bahala sa kanya. Ang iba, magpatuloy tayo!” utos ni Lapu.

Si Aya ang unang lumapit, hinawakan ang apektadong bahagi ng binti ni Erick, at pinikit ang kanyang mga mata. Nagliwanag ang kanyang mga kamay habang bumulong, “Healer Second!” Sa isang iglap, nawala ang sakit sa binti ni Erick, ngunit nanatili pa rin ang kakaibang kulay nito.

“Sa susunod, mag-ingat ka!” asik ni Zong.

“Hoy! Ang balat ko!” reklamo ni Erick habang tumatakbo si Zendu at naglabas ng isang itim na bote mula sa kanyang bag. “Ito na lang. Isa itong potion na pwedeng ibalik sa dati ang balat mo.”

Pagkatapos buhusan ng potion, bumalik ang balat ni Erick sa normal. Tumakbo sila upang makasabay muli sa grupo, ngunit hindi nila namalayang mas malala ang susunod na mangyayari.

_

Huminto ang grupo nang maramdaman nila ang panginginig ng lupa. Sa di kalayuan, nakita nilang tila may alon na paparating sa kanila mula sa kalupaan. Agad na humakbang si Nero ng limang beses pasulong.

“Tamaan man tayo nito, hindi ako papayag na magpatuloy ang pinsala,” sabi niya sa sarili. Itinaas niya ang dalawang kamay at nagpasabog ng enerhiya.

“Earth Barrier!” sigaw niya, kasabay ng pag-angat ng lupa na bumuo ng proteksiyon sa kanilang harapan.

Sunod-sunod ang pagsabog habang ang alon ng lupa ay sumalpok sa harang na ginawa ni Nero. Bagama’t ramdam niya ang pagkapagod, hindi siya tumigil hanggang sa tuluyang tumigil ang pag-atake.

“Sa himpapawid, tingnan niyo!” sigaw ni Mila, itinuturo ang dalawang buhawi na unti-unting bumababa sa direksyon nila.

Agad na hinigop ng buhawi si Kirus. Ngunit bago pa siya tuluyang mawala, tumawag siya ng Celestial Spirit.

“Pinto ng Wincol Spirit: Polar!”

Sa isang iglap, lumabas mula sa lagusan ang isang higanteng polar bear na may malalaking pakpak. Lumipad ito papalapit sa buhawi, at sa isang malalim na hinga, hinigop nito ang buong buhawi papunta sa kanyang bibig.

“Grrroooaaahhhh!” sigaw ng polar bear matapos lunukin ang buhawi.

Hindi nagtagal, si Mila naman ang tumawag sa kanyang sariling Celestial Spirit.

“Pinto ng Caytter Spirit: Caliber!”

Sa ilalim ng ikalawang buhawi, lumitaw ang isang lagusan. Mula rito, lumabas ang isang tigre na may tatlong buntot na napapalibutan ng makapal na ulap. Sa isang mabilis na galaw, umikot ito nang mabilis sa paligid ng buhawi, na tila hinihigop ang lahat ng lakas nito hanggang sa tuluyan itong maglaho.

Pagbagsak ng lahat sa lupa, bahagya silang sugatan at pagod, ngunit bakas sa kanilang mga mukha ang kasiyahan at kaginhawaan.

“Ang galing ng mga Celestial Spirits!” sambit ni Zendu habang nakatitig sa polar bear. Sinubukan niyang lapitan ang tigre, ngunit pinigilan siya ni Mila.

“Caliber ay hindi sanay makisalamuha sa mga bagong tao. Mas mabuting huwag mo siyang lapitan.”

Bagama’t nanghihinayang, sumunod na lamang si Zendu. Nagpatuloy ang grupo, bantay-sarado sa bawat hakbang. Sa kabila ng lahat, nanatiling kalmado si Lapu, na tila alam na alam ang mangyayari.

"Ay," naghinayang ang binata ngunit hindi niya napansin ang biglang paglapit ni Nero. Isang batok ang tumama sa ulo niya. "Aray ko! Kuya Nero, galit ka ba sa'kin?" tanong niya habang pilit na ngumiti, tila nagbibiro upang mabawasan ang tensyon.

"Tumigil kayo! Magpatuloy na tayo!" sigaw ni Lilo na punong-puno ng determinasyon, ang tono niya'y naglalaman ng  awtoridad.

Hindi kinaya nina Mila at Kirus na panatilihin ang kanilang mga Spirit Key nang mas matagal. Ang paggamit ng Spirit Key ay nagdulot ng matinding pagkapagod sa kanila, unti-unting nabawasan ang kanilang lakas sa bawat segundo ng pagkatok sa espirituwal na enerhiya.

Habang nagpatuloy ang grupo, isang bahagyang ngiti ang gumuhit sa kanilang mga labi. Bagamat may mga sugat at pasa , dama ang pagkakaisa sa bawat hakbang. Lahat sila’y naging mas maingat, bawat galaw sinisiguro upang maiwasan ang kahit anumang kapahamakan. Ang mga mata nila’y gising na gising, tumutok sa paligid na tila mga mandaragit na nag-aabang ng banta.

Ngayon, ang kalesa na ang nauuna sa kanilang grupo. Ang kakaibang liwanag na bumabalot dito ay nagmistulang gabay, nagtutulak ng kumpiyansa sa bawat isa. Kahit nasa gitna ng panganib, nanatiling kalmado si Lapu, ang kanyang postura ay matatag, at ang mga mata'y puno ng determinasyon. Sa tabi niya si Lilo, na tila naging tagasubaybay at tagapagmasid ng bawat kilos ng kanilang grupo, handang mag-utos sa oras ng kagipitan.