Oké... Je hebt mijn dagboek gelezen. Je kon het niet laten. Ergens begrijp ik je wel. Ik zou ook nieuwsgierig zijn. Ben ik verliefd op jou? Ik weet het niet. Het lijkt wel een brief nu, alsof ik nu al weet dat je mijn nieuwe verstopplaats gaat vinden. Maar je handen hebben mijn hart gelost vandaag. De greep werd minder vast, ik voelde me vreemd maar ook bevrijd. Al had ik die greep wel graag, soms dan. Jij maakte mijn moeilijke beslissingen. Jij en je greep beslisten voor mij. Wat moet ik nu doen? Ik ben niet sterk genoeg. Jij bent zo sterk dat je je sterkte zelf mij kan delen. Oh Fay... Pak me terug vast. Ik ben zo bang dat je mij zal vergeten.