Widma Twojej przeszłości
Odkładają się na futrze
I mienią barwą złych historii.
Granice aury
Wyryłaś pazurami amarantowymi,
Ozdobiłaś drobinkami krwi -
- wrogów
I własnej.

To widać w oczach
O kolorze bólu
I na kłach zhańbionych
Intencjami nieczystymi.
Iskrzy w tobie,
W całych połaciach bólu
Gniew i determinacja
Miesza się z siłą.

Nocami krzyczysz do księżyca,
Zdobisz niebo lamentem,
Zawierasz tam cały swój żal,
Duszę
I pragnienie zmian.

Krocz pewnie wilczyco.
Ktoś wreszcie przetnie twój szlak,
Oczyści futro
I ozdobi je dotykiem.

Krocz wytrwale wilczyco.
On wreszcie zamieni
Wycie
Na cichy
Pomruk słodkiej ulgi.

-----------------------------------------------------------

Jak kocham wilki, tak i Dzikość.