Poniedziałkowy poranek zapowiadał się na spokojny. Przynajmniej do godziny dziewiątej dwadzieścia sześć. Minutę później od ekranu komputera oderwał mnie dźwięk trzaskania drzwiami. Moimi drzwiami.

Philip wtargnął do gabinetu bez powitania, a po wyrazie jego twarzy wnioskowałem, że nie przyniósł dobrych wieści. Gdy jednak spojrzałem na kurczowo ściskaną przez niego, żółtą kopertę formatu A4, od razu wiedziałem, że owe wieści nie dotyczą nas, a tylko jego.

– Wiedziałeś o tym? – Sprężystym krokiem zbliżył się do mojego biurka i rzucił mi dokumenty tak zamaszyście, że omal nie wylądowały na podłodze.

Nie musiałem nawet tego otwierać, żeby wiedzieć, co znajdowało się w środku. Jednak dla zachowania pozorów wyjąłem zawartość i przekartkowałem kilkunastostronicowy pozew rozwodowy.

– Pozew rozwodowy – przeczytałem na głos.

– Nie pytam, co to jest. Tylko, czy o tym wiedziałeś?

– Miałem swoje nadzieje – przyznałem. – Domyślam się po twoim wyrazie twarzy, że nie jest to do końca twoja decyzja?

– Ta... Ona... Twoja matka... – próbował sformułować wypowiedź.

– Powiedziała ci, dlaczego? – dopytałem.

Zaczynałem szczerze żałować, że przegapiłem to przedstawienie.

– Nie podała powodu. Po prostu stwierdziła, że jest nieszczęśliwa – prychnął, jakby uważał to za błahostkę.

– Dla mnie to brzmi jak powód.

– Stoisz po stronie matki? – wypluł te słowa w moją stronę.

Ostatkiem silnej woli walczyłem, aby nie uśmiechnąć się zwycięsko, gdy patrzyłem, jak znosi cios prosto w swoją dumę.

– Po prostu się dziwię, że nie zrobiła tego wcześniej – odparłem.

Znów otworzyłem przeglądarkę w poszukiwaniu miejsca na kolejną randkę z Amelią. Sądziłem, że ta rozmowa jest już zakończona.

– Przecież dawałem jej wszystko... – powiedział ojciec bardziej do siebie niż do mnie.

– Poprawka – odparłem, nie odrywając wzroku od ekranu. – Kupowałeś matce wszystko. Poza jedynymi rzeczami, jakich od ciebie potrzebowała.

– Niby jakich?

– Wsparcia, sympatii, miłości, wiesz... Takich podstawowych rzeczy w związkach.

– Brzmisz teraz dokładnie jak twój brat.

To zdanie wbiło mnie głębiej w fotel. Jeszcze jakiś czas temu poczułbym radość na dźwięk tych słów. Teraz były one gorzkie.

– Czy nie taki był twój cel? – Zwróciłem się na powrót w jego stronę. – Czy nie tego zawsze chciałeś? Bym był jak Michael? Żebym się nim stał? – Z każdym pytaniem, gula w moim gardle stawała się coraz większa.

Philip milczał jak zaklęty, nie odpowiadając na żadne z nich. Można by było pomyśleć, że w tej chwili żałował tego, jak mnie traktował, ale w oczach nie widać było smutku. Po prostu tępo wpatrywał się w ścianę za moją głową, najpewniej czekając, aż skończę wywód. Westchnąłem, chcąc uspokoić wzbierające się emocje, zanim dodałem:

– Nigdy nie byłeś dobrym ojcem. Ośmielę się stwierdzić, że mężem byłeś równie beznadziejnym. Dlatego zrób jedną, przyzwoitą rzecz w swoim życiu i zwróć jej wolność.

– Przecież to zniszczy naszą rodzinę. Co ludzie powiedzą?

Wcześniejsza gula, którą czułem, zmieniła się w gniew. Taki, który sprawiał, iż miałem wrażenie, że krew w moich żyłach zaraz zacznie wrzeć.

– Co ludzie powiedzą? – powtórzyłem jego ostatnie pytanie. – To cię teraz interesuje? Wiesz, gdzie ci ludzie by byli, gdyby nie twoje pieniądze? – Wstałem i walnąłem pięściami w blat biurka. – Naprawdę myślisz, że ci ludzie będą przy tobie, gdy będziesz umierać? Czy opinia publiczna pomoże ci zasnąć, gdy będziesz się kładł w pustym, zimnym łóżku z myślą, że skrzywdziłeś każdego, kto odważył się ciebie pokochać? – Z każdym słowem, krzyczałem coraz głośniej.

– Theodorze, uspokój się... – przerwał mi ojciec.

– Nie, nie będę spokojny! Spieprzyłeś każdą relację w swoim życiu, więc teraz weźmiesz te dokumenty i je podpiszesz, żeby ten jeden, pierdolony raz, zrobić coś dla kogoś, a nie dla siebie.

Wyjąłem pióro z szuflady w moim biurku i agresywnie położyłem je na pozwie.

– A jeśli tego nie zrobię? – zapytał. Jak on mógł być tak niewzruszony? Spędził z moją matką ponad trzydzieści lat, a i tak bardziej przejmował się swoim ego, niż innymi ludźmi.

– Wtedy stracisz i mnie. Sprzedam swoje udziały, a ty nie będziesz miał swojego dziedzica. – Niczego nie byłem tak pewien, jak tych słów. Nawet jeśli do końca życia miałbym mieć wyrzuty sumienia, że nie dotrzymałem danego Michaelowi słowa.

– Czy ty mnie szantażujesz? – Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na mnie, zupełnie, jakby sądził, że blefuję.

– Jak to mówią, nie daleko pada jabłko od jabłoni, ojcze – rzekłem, przypominając sobie, jak jeszcze niedawno wykorzystał moją sekretarkę, żebym nie opuszczał firmy.

Mierzyliśmy się spojrzeniami. Byłem pewien, że z moich oczu ciskają się błyskawice, prosto w te bezduszne tęczówki. Gdy Philip upewnił się, że nie żartuję, wziął pióro i złożył zamaszysty podpis na obu kopiach.

– Może wygrałeś bitwę, ale ja wygram wojnę – rzucił, zabierając ze sobą kopertę wraz z zawartością.

Dwa kroki przed samym wyjściem jego postura zmieniła się z rozwodnika na prezesa firmy. Tym razem, gdy wychodził, nie trzasnął drzwiami.

Usłyszałem mechanizm zamka i opadłem ciężko na fotel. Ta cała, emocjonalna wymiana zdań na moment pozbawiła mnie tchu. Wgapiłem się w sufit i poczułem gorące łzy na policzkach. Tak dawno nie płakałem, że w pierwszej chwili nie zdawałem sobie sprawy, że to robię. No, chyba że liczyć te kilka łez na jednym ze spotkań z Evą. Otarłem je wnętrzem dłoni i zaśmiałem się gorzko, a potem sięgnąłem po telefon.

– Mylisz się, Philipie. Ty nigdy nie będziesz wygranym. Już nie – rzuciłem do siebie, wystukując ostatnio często wybierany numer. – Mam jeszcze kilka asów w rękawie.

W mojej głowie na nowo pojawił się, niemal zapomniany, plan zemsty.

Theo staje po stronie matki, choć jeszcze 27 rozdziałów temu sam by w to nie uwierzył, ale ludzie się zmieniają, prawda? A może nie? Wierzycie w tę przemianę, czy może Tedi Daddy* po prostu wybrał mniejsze zło?

*uwielbiam tę ksywkę, którą nadała Theodorowi jedna z czytelniczek [nie oznaczę jej tutaj, bo mogłaby sobie zaspojlerować to i owo]

Ten rozdział wydaje mi się jakiś taki króciutki, ale następny będzie wart czekania, obiecuję :)

Ten tydzień jest dla mnie bardzo intensywny muszę przyznać [już niedługo wleci mój One Shot "Zatrute Wody"] i jest na moim profilu sporo nowych rozdziałów do czytania, także mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Zostaw coś po sobie, bo to zawsze sprawia mi radość, a teraz nie zajmuję już więcej twojego czasu i lecimy w staty:

5570 - ZZS

849 - Wyrazów

3 - Strony A4

5 - minut czytania