Frank zjawił się w moim biurze pięć minut przed umówionym spotkaniem, tym samym przerywając mi rozmowę z klientem.

– Proszę skontaktować się z naszymi prawnikami, gdy będzie pan gotów, panie Warner. – Rozłączyłem się. – Nie słyszałeś nigdy o pukaniu? – zwróciłem się do przyjaciela.

– Nie bądź taki sztywny – skomentował. – Ej, możesz przynieść mi kawę? – powiedział tym razem do mojej sekretarki, która siłowała się z nim, zanim tu wtargnął.

– Ona ma na imię Aleksandra i nie przyniesie ci kawy, jak będziesz takim fiutem – odgryzłem się.

Frank przewrócił oczami i błysnął w jej stronę uśmiechem.

– Aleksandro, mogłabyś przynieść mi kawę?

Asystentka spojrzała na mnie, szukając potwierdzenia, a ja tylko wzruszyłem ramionami. Jeśli przyniesiesz mu kawę, to chociaż mu do niej napluj!

– Co ty tu w ogóle robisz? – Blondyn rozejrzał się po gabinecie i ciężko opadł na krzesło.

– Pracuję, choć wiem, że ten termin jest ci obcy.

– Do niedawna tobie też był. Co się zmieniło?

– Zawarłem z ojcem umowę – powiedziałem krótko, aby nie wdawać się w szczegóły. – Ale nie po to chciałem się spotkać.

Przesunąłem kluczyki od Yamahy po biurku. Chwilę trwało, zanim Frank zorientował się, co właśnie robiłem.

– Zakład trwa jeszcze dwa tygodnie. Poddajesz się, czy wygrałeś?

Miałem ochotę powiedzieć mu, że jedno i drugie. Rezygnowałem z zakładu, żeby uspokoić sumienie, a wygrałem, bo no cóż... byłem z Amelią. Co prawda żadne z nas nie powiedziało tego głośno, ale wczorajszy pocałunek był jednoznaczny. A ja czułem, że uczucia względem niego nie były jednostronne.

– Oddaję walkowerem – przyznałem.

– Ha! Naprawdę? Nie wierzę... Jesteś pewien? To maszyna Michaela.

Nie musisz mi przypominać!

– Jestem. Parkingowy na dole wyda ci Yamahę.

– Mam nadzieję, że ta głupia su...

– Jesteśmy przyjaciółmi Frank. Jeśli nie chcesz, żeby to się zmieniło w ciągu najbliższych piętnastu sekund, nie dokończysz tego pierdolonego zdania! – zagrzmiałem ostrzegawczo.

Frank siedział tak z na półotwartymi ustami, a potem wybałuszył oczy, jakby coś do niego dotarło. Tylko że do tego trzeba było mieć mózg. I to taki niesterowany kutasem.

– Ty nie porzucasz zakładu, bo ona się nie zakochała. Robisz to, bo ty się zakochałeś – stwierdził tonem brzmiącym, jak gdyby odkrył lek na raka.

Zakochałem się? Czy to możliwe zakochać się w kimś w ciągu dwóch tygodni, a właściwie w ciągu siedemnastu dni? Zauroczony, owszem. Ale zakochany? Z wewnętrznego monologu wyrwała mnie Aleksandra. W rękach trzymała małą tacę z kawą. Zauważyłem, że była na niej tylko jedna filiżanka.

– A moja? – upomniał się Frank.

Sekretarka zignorowała jego słowa i minęła go.

– Ej, ty! – zawołała do niego. – Kawę sobie przynieś.

Nie mogłem nic na to poradzić, że parsknąłem śmiechem, przez co omal nie oblałem się własnym espresso. Zanotować! Dać sekretarce premię!

Frank z niedowierzaniem odprowadzał ją wzrokiem. Nie umknęło mojej uwadze, że w oczach błysnęły mu te przeklęte iskierki, które pojawiały się zawsze, gdy jakaś kobieta stanowiła dla niego choć minimalne wyzwanie.

– Trzymaj fiuta w spodniach, Hunningan. Moja sekretarka jest poza twoim zasięgiem – powiedziałem mu, aby na powrót zwrócić jego uwagę.

– Właśnie sprawiłeś, że gra stała się ciekawsza. – Uśmiechnął się przebiegle.

– Mówię serio. Odpuść.

Jeśli mnie uważano za babiarza, Frank był moją dużo gorszą wersją. Uganiał się za wszystkim, co miało biust i przed nim nie uciekało. A jeśli którakolwiek z wypatrzonych zdobyczy pokazywała pazurki, on jeszcze chętniej ją podrywał. A potem niezależnie od tego, ile czasu zajęło mu zaciągnięcie tejże kobiety do łóżka, wykradał się w nocy i nigdy więcej się nie spotkali. Dlatego mogłem z łatwością przewidzieć, czym mogłoby się to skończyć, gdyby Frank spróbował swojej „mocy" na mojej sekretarce.

– Muszę wracać do pracy, zdzwonimy się. – Próbowałem go odprawić.

– Naprawdę to robisz? – upewnił się. – Kiedy wyjdę przez te drzwi, nie będzie odwrotu.

– Nie dbam o to. Możesz ją sprzedać, rozłożyć na części albo zezłomować. W ostatecznym rozrachunku to tylko kupa stali i plastiku.

– Nie wiem co ta dziewczyna ci zrobiła, ale nie poznaję cię, stary!

– Ostatnio dotarło do mnie parę rzeczy i tyle – skwitowałem. – A teraz już naprawdę, wypad.

Niechętnie wstał i ruszył w kierunku drzwi. Po drodze podrzucił kluczykami w powietrzu. Kiedy wyszedł, miałem wrażenie, że straciłem kumpla. A właściwie nie... Stara wersja mnie straciła kumpla. Z prostej przyczyny. Właśnie byłem w trakcie wymazywania dawnego siebie. Żywot Theodora Clarka, znanego w Londynie ze skandali i licznych romansów dobiegał końca. Teraz przyszedł czas na nowego mnie. Bardziej odpowiedzialnego, lepszego i przede wszystkim... Teraz rodził się Theo, który pragnął Amelii Moore.

To ostatnie zdanie zawsze mnie rozczula *wzrusz*. XDXDXD Jednak mimo to, ten rozdział zawsze wyzwala we mnie odrobinę smutku. Theo rozstał się z motocyklem Michaela, a ja już wiemy, nikogo na świecie tak nie cenił, jak starszego brata ;( Ale bez obaw widzowie... wszystko się wyklepie xD

Zostaw coś po sobie (komentarz/gwiazdkę) i widzimy się we wtorek. A teraz staty:

4662 - ZZS

708 - Słowa

3 - Strony A4

4 - minuty czytania wg wattpad