– Amelia Moore? Ta Amelia Moore? – zapytał Frank, omal nie dławiąc się winogronem.

– Tak. Ta Amelia Moore. Znasz jakąś inną? – rzuciłem poirytowany.

Mnie również nie pasował nietypowy obrót sprawy. Zabawiać się z przypadkową dziewczyną z baru to jedno, ale Amelia była współwłaścicielką firmy, która miała odpowiadać za ochronę mojego rodzinnego biznesu. W dodatku, z dotychczas zebranych informacji wynikało, że kobieta nie była zainteresowana randkami.

– Stary, masz przejebane – zawyrokował przyjaciel.

Jakbym sam tego, kurwa, nie wiedział!

Nie miałem zamiaru oddawać mu mojej Yamahy, ale musiałem spojrzeć prawdzie w oczy. Miesiąc mógł nie wystarczyć, by rozkochać w sobie taką kobietę, jaką ona była. Znałem ten typ – ambitna karierowiczka. Jeśli dobrze ją oceniłem, nie miałem szans.

Czy zamierzałem się poddać? Po moim trupie.

– Masz jakiś plan? – zainteresował się brunet.

– Nie. Szukałem wczoraj cały dzień. Żadnych kont w social mediach, nic.

Nawet na stronie firmy nie widniało żadne zdjęcie. Tylko imię, nazwisko i stanowisko, jakie obejmowała.

– Nie wszyscy żyją w internecie – zauważył trafnie Frank.

Zrzuciłem mu nogi z oparcia fotela. Słowo daję, że koleś nie umiał poprawnie siedzieć.

– Nikt z jej rodziny, poza Vivian nie żyje w internecie – stwierdziłem.

Ledwo to powiedziałem, a w mojej głowie wykiełkował nieśmiały plan. Chwyciłem telefon i zaprosiłem najmłodszą pannę Moore do znajomych. Nie musiałem czekać długo na akceptację. Od razu wystukałem krótką wiadomość, a gdy mi odpisała, porwałem kurtkę i wyszedłem do garażu, zostawiając skonsternowanego przyjaciela na fotelu.

♟️

Vivian leżała nad basenem na dachu hotelu Ritz. Okryta przewiewnym materiałem i w okularach przeciwsłonecznych robiła sobie zdjęcia.

– Uśmiech! – rozkazała i wycelowała w nas aparatem, gdy się przysiadłem. Uchwyciła tylko kawałek mojej twarzy, ale sądząc po minie, osiągnęła zamierzony efekt.

– Miło cię widzieć, Vivian – przywitałem się.

– Możesz mi mówić Viv – poprawiła mnie.

– Viv, myślę, że wiesz, w jakim celu się z tobą skontaktowałem.

– Moja siostra – odparła celnie. Kiwnąłem głową na potwierdzenie. – Ciężki temat.

– Jeszcze jak. – Uśmiechnąłem się.

– Tylko... Co ja mogę dla ciebie zrobić?

– Udzielić mi jakichkolwiek informacji, gdzie mógłbym ją znaleźć.

Zamyśliła się na chwilę, patrząc w niebo. Nie zamierzałem jej poganiać. Los mojego motocyklu leżał teraz w rękach Viv. Dziewczyna, jakby wyczuwając moje oczekiwanie, otaksowała mnie spojrzeniem. Zupełnie tak samo, jak jej starsza siostra. Musiałem wyglądać żałośnie w oczach młodej brunetki.

Niezdolny do samodzielnego dotarcia do Amelii, poczułem się upokorzony. Nigdy wcześniej nie odczułem odrzucenia od płci przeciwnej. Zazwyczaj nie musiałem się starać, kobiety same się znajdowały.

– Życie mojej siostry kręci się głównie wokół kariery – zaczęła. – Jest jednak jedno miejsce, gdzie często bywa, by się zrelaksować. – Znów postukała coś na ekranie, a chwilę później otrzymałem powiadomienie z pinezką, przypiętą na wirtualnej mapie.

Zdziwiłem się, że tak szybko mi pomogła. Amelia na pewno bardzo chroniła swoją prywatność, a Vivian bez mrugnięcia okiem zdradziła mi jej samotnię.

– Dlaczego mi pomagasz? – zaciekawiłem się.

– Kocham Amelię, ale jest strasznie nadopiekuńcza. Jeśli ci się uda, odzyskam, choć część wolności. – Przeciągnęła się na leżaku. – A tobie raczej nie zależy na pieniądzach.

– Dziękuję.

Miałem ochotę ją uściskać. W końcu jakaś pozytywna wiadomość, od czasu sobotnich urodzin. Zerwałem się z miejsca, chcąc jak najszybciej dotrzeć do miejsca, które podała mi Viv.

– Jeszcze jedno. – Zatrzymała mnie. – Jeśli ją skrzywdzisz, nie obronię cię przed jej gniewem. Wręcz pomogę sprawić, że znikniesz – zagroziła mi.

Mimo tego, że miała osiemnaście lat i dziewczęcą, niewinną twarz – uwierzyłem jej. Coś w tonie dziewczyny sprawiło, że zdałem sobie sprawę, w jak niebezpieczną grę zamierzałem zagrać. Ścisnąłem mocniej telefon i opanowałem się, przed wywieszeniem białej flagi.

Posłałem Vivian szybki uśmiech i zostawiłem ją, by rozkoszowała się jednym z niewielu ciepłych, słonecznych dni w tym przesiąkniętym wilgocią mieście.

Mamy rozdział drugi - krótki, przyznaję. No, ale czasem i takie są potrzebne :)

Po raz drugi możemy obserwować interakcję Theo z Vivian. Jak myślicie, dziewczyna mu pomoże, czy wręcz odwrotnie?

Tradycyjnie, lecimy w statystyki:

4093 - ZZS

583 - wyrazów

2 - Strony A4

4 - tyle minut wg Wattpada czyta się drugi rozdział

Do następnego rozdziału - będzie warto, obiecuję :)