– Nosz kurwa mać! – przekląłem i odwiesiłem koszulę.

Opuściłem garderobę i skierowałem się do źródła irytującego dźwięku.

Na świecie było kilka osób, które posiadały ten numer telefonu. Jeszcze mniej używało go do czegoś innego niż SMS-y, ale tylko jedna z nich potrafiła wydzwaniać raz za razem, dopóki nie odbiorę. Tą osobą była moja matka – Eva Clark.

– Tak, Evo – odebrałem.

– Słowo daję, twoje pokolenie nie odkleja się od telefonu, ale kiedy ktoś dzwoni, nie odbieracie – narzekała, puszczając mimo uszu to, że znów zwróciłem się do niej po imieniu.

– Odebrałem. Do rzeczy – pospieszyłem ją.

Sapnęła niezadowolona i mógłbym przysiąc, że przewróciła oczami.

– Przypominam ci o jutrzejszej imprezie, na której masz towarzyszyć mi i ojcu.

– Pamiętam – odparłem krótko. – W tym tygodniu mówisz mi o niej tylko setny raz.

– Wolę być pewna. Theodorze? – zwróciła się do mnie pełnym imieniem, którego nie znosiłem. – Proszę, zachowuj się. To dla nas bardzo ważne.

Wróciłem do garderoby i ustawiłem telefon na tryb głośnomówiący.

– Z jakiej okazji ta impreza? – zapytałem.

– Urodziny Vivian Moore.

– Czyje? – zdziwiłem się. Nie poznałem ostatnio nikogo ważnego o tym imieniu.

– Vivian Moore. Jest córką Henry'ego Moore'a. Ojciec od dawna chce podpisać kontrakt z firmą Moore Security – wyjaśniła mi matka.

– Czyli będziecie załatwiać interesy na urodzinach jego córki? Szlachetnie – skomentowałem. – A już myślałem, że przejęliście się solenizantką.

– Przecież kupiliśmy stosowny prezent – wytłumaczyła się moja rodzicielka.

– Jeśli jest córką Moore'a, drogie prezenty, to ostatnie czego jej brakuje.

Nie chcąc dłużej ciągnąć tej bezsensownej konwersacji, ponownie obiecałem, że zjawię się punktualnie w umówionym miejscu i pożegnałem się z matką.

Znajomy warkot silnika popchnął mnie ku drzwiom. Otworzyłem je, zanim kierowca zdążył podejść do drzwi.

– Stary, ty masz jakiś szósty zmysł – przywitał się mój przyjaciel. Zdjął kask i bez zbędnych słów wślizgnął się do środka. – Jaki plan na dziś? – zapytał, wyciągając nogi na mojej skórzanej sofie.

– Muszę się zabawić. Jutro będę grać rolę przykładnego syna – powiedziałem i zepchnąłem jego buciory z nowiutkiego obicia.

– Też idziesz na bibkę Moore'ów? – zaciekawił się.

– Nie mam wyjścia. A ty?

– Podobno ich najstarsza córka to niezła sztuka. Pociągnąłem za kilka sznurków i się wkręciłem. – Błysnął śnieżnobiałymi zębami.

Ostatni raz poprawiłem włosy w lustrze, sięgnąłem po swój kask i wszedłem bocznymi drzwiami do garażu. Rozejrzałem się po kolekcji aut i motocykli ustawionych w rzędzie na całej długości ściany, po czym zdjąłem z haczyka kluczyki do czarnej Yamahy R1.

Tak, niezła sztuka to dokładnie to, czego dziś potrzebowałem.

♟️

– Możesz mi wyjaśnić, dlaczego wybrałeś ten pub? – Frank obrzucił wnętrze krytycznym spojrzeniem.

Southwark pub, znajdujący się w dzielnicy o tej samej nazwie, z zewnątrz nie wyglądał zachęcająco. W środku było jednak dużo gorzej. Wiszące żarówki ledwo oświetlały przestrzeń, próbując przebić się przez chmurę dymu papierosowego, który unosił się nad gośćmi niczym mgła.

– Tutaj nie dorwą nas dziennikarze – wyjaśniłem.

– Bo się boją – stwierdził przyjaciel, będąc o krok za mną.

– Nie bądź cykor – wytknąłem mu. – Napijmy się i poszukajmy sobie koleżanek na noc.

– Prowadzimy – zaznaczył Frank.

– Myślę, że mają tu coś bezalkoholowego.

Rozejrzałem się po gościach, szukając kogokolwiek, kto przykułby moją uwagę. Mój wzrok zatrzymał się na siedzącej przy barze brunetce. Siedziała wyprostowana, wpatrzona w butelki z alkoholem. Wyglądała jakby na kogoś czekała, ale ani razu nie spojrzała na drzwi czy zegarek. Frank podążył za mną spojrzeniem i klepnął mnie w plecy.

– Pójdę coś zamówić. – Nie odpowiedziałem mu. Już byłem w drodze do nieznajomej.

Nawet nie zauważyła, kiedy zająłem stołek obok niej. Poświęciłem kilka sekund, by przyjrzeć się profilowi: zadarty nos, długie rzęsy i wydatne usta. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, by zacząć rozmowę, rzekła:

– Nie jestem zainteresowana. – Miała melodyjny głos, pełen pewności siebie, niemniej jednak obojętny w stosunku do mnie.

– Czekasz na kogoś? – zapytałem, nie dając się spławić tak szybko.

Jednego, czego nauczyłem się o kobietach, to tego, że lubiły pewność siebie. Nawet tą zakrawającą na arogancję.

– Muszę mieć powód, by nie być zainteresowana?

– Nawet na mnie nie spojrzałaś – zauważyłem.

Uniosła kąciki ust.

– Nie zamierzam się z tobą przespać.

– Skąd pomysł, że po to przyszedłem?

Co prawda taki był mój cel, ale nie musiała tego wiedzieć.

– Ty i twój kolega rozdzieliliście się przy wejściu. Nikt nie przychodzi do baru z towarzystwem, po to, by siedzieć na osobnych miejscach. Szukasz czegoś, a on jest twoim skrzydłowym – powiedziała, bezbłędnie odgadując naszą taktykę. – Nie jestem zainteresowana – powtórzyła.

Coś za moimi plecami przykuło uwagę kobiety na tyle, że zeszła ze swojego miejsca i minęła mnie bez pożegnania. Obróciłem się, chcąc odkryć, do kogo zmierzała. Stanęła przed mężczyzną w koszulce z logo pubu. Wyglądał na co najmniej dwa razy starszego od niej, a mimo to z postawy ciała wywnioskowałem, że zwraca się do niej z szacunkiem. Cokolwiek mu odpowiedziała – uśmiechnął się. Uścisnęli sobie dłonie i mężczyzna zniknął tylnymi drzwiami.

– Czyli jesteś tu w interesach? – zgadywałem, stanąwszy za jej plecami.

Zwróciłem uwagę, że czubek jej głowy sięgał mi do obojczyków. Obróciła się zirytowana i wbiła we mnie najpiękniejsze oczy, jakie widziałem.

– Posłuchaj, mam dziś dobry dzień, więc przyjmij moją radę. Nie pasujesz tu. To miejsce nie jest... – otaksowała mnie wzrokiem – tak luksusowe, do jakich przywykłeś. Zabierz kumpla i zniknijcie stąd, zanim was okradną. A jeśli chcesz kogoś zaliczyć, to pod ścianą są stoły bilardowe. Wygraj rundkę z gościem w bandanie na głowie, a chętna sama się znajdzie. – Wskazała palcem miejsce za mną.

Nie wiedziałem, dlaczego obróciłem głowę. Nie chciałem innej. Chciałem tej, która mi odmówiła. Gdy znów wróciłem do niej spojrzeniem – dziewczyna zniknęła. Przelotnie poszukałem wśród innych, ciemnobrązowej czupryny, ale bezskutecznie. Zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu. Poczułem rękę na ramieniu i do moich uszu dotarł dźwięk śmiechu.

– Nie wierzę. Wielki Theodor Clark został spławiony przez dziewczynę z zatęchłego baru. – Śmiał się. – Chłopaki mi nie uwierzą. Żałuję, że tego nie nagrałem.

– Stul pysk – odgryzłem się i wyszedłem na zewnątrz.

Kątem oka dostrzegłem znajomą sylwetkę wsiadającą do taksówki. Nasze oczy skrzyżowały się na moment. Tajemnicza dziewczyna posłała mi rozbawione spojrzenie. Zamknęła drzwi i chwilę później, samochód odjechał.

– Jedziesz za nią? – zapytał Frank, coraz bardziej zachwycony moją sytuacją. – W końcu ktoś ci odmówił Theo. Nie sądziłem, że dożyję takiej chwili.

– Nie odmówiłaby, gdyby dała mi więcej czasu – rzuciłem poirytowany.

– Chcesz się założyć?

– Nie ma jej. Niby jak chcesz to zrobić, skoro jej już nie ma. – Wskazałem ręką miejsce, gdzie przed chwilą stała taksówka.

– Nazywasz się Clark. Chyba mi nie powiesz, że odnalezienie jednej dziewczyny w Londynie stanowi dla ciebie problem?

Moja rodzina była znana każdemu, kto liczył się w tym kraju. Niejednokrotnie wykorzystywałem tę władzę dla własnych celów.

– O co się zakładamy? Że uda mi się ją zaprosić na randkę? – Blondyn pokiwał głową w rozbawieniu.

– To by było zbyt proste. Musi wyznać ci miłość.

– Nie bawię się w związki – zaznaczyłem.

– Nie bądź cykor – zacytował mnie. – Boisz się, że przegrasz?

– A co, jeśli wygram?

– Jeśli wygrasz, oddam ci swoją dziecinę. – Wskazał na czarno-zielony motocykl. – Od zawsze jej chciałeś.

To prawda. Był z limitowanej edycji, z unikatowymi przeróbkami.

– A co, jeśli ty wygrasz? – Zwróciłem się ku niemu. Nie miałem zbyt wielu rzeczy, których Frank mógłby chcieć, poza...

– To. – Stanął przy czarnej R1.

Nie chodziło o fakt, że Frank nie mógł mieć takiej. Jego rodzice mieli forsy jak lodu i na skinienie palca mógłby mieć taką samą Yamahę. Mój przyjaciel po prostu doskonale wiedział, ile znaczy dla mnie ten motocykl. Pewny wygranej wyciągnąłem rękę w jego stronę.

– Umowa stoi. – Przypieczętowaliśmy ją uściskiem dłoni.

– Będę łaskawy. Miesiąc zaczyna się od jutra. Trzymaj się, stary.

Dwie minuty później stałem samotnie przed wejściem do pubu. Ze środka wyszła blondynka w obcisłych jeansach i koszulce do pępka. Uśmiechnęła się do mnie kokieteryjnie i ruszyła w moją stronę.

– Nie jestem zainteresowany. – Założyłem kask i zostawiłem kobietę w tumanie kurzu.

NO TO MAMY PROLOG!!!

Jak wrażenia?

Lubimy Theo, czy jeszcze nie?

A teraz dla fanów cyferek i statystyk... Prolog w cyferkach :)

(Tak, ciebie mam na myśli  @Bookowa)

8368 - ZZS

1243 - wyrazów

4 - Strony formatu A4

7 - tyle minut wg Wattpada czyta się prolog :)