Nad głową rozgorzałe niebo,

Jedyne, niepowtarzalne piękno.

I siły już nie starczyło,

Lecz jej czynu nic nie umniejszyło.

Na policzku jedna, samotna łza,

Nie wyrażająca ani cienia zła.

Będąca dowodem wstydliwej słabości,

I chorej, nad życie potężnej, miłości.

W uszach jedynie kłująca cisza,

W pamięci wspomnień głęboka nisza,

Zewsząd słychać słowa pacierza,

Pod nogami krwi kałuża świeża.

Zamarła nadzieja, głuche zawodzenie,

Odszedłe zmysły i ciemne widzenie.

Nie dziwi nikogo sierot gromada,

Gdy rodzic bezsilnie na kolana upada.