- Dördüncü Sahne - 

ŞEFİKA HANIM - ATA BEY 

ŞEFİKA: Of... Meğer insanın ömrü çocukluğundan ibaretmiş. Meğer ondan sonrası hep kabir azabı, cehennem ateşiymiş. Kitapta aşk kim yazmışsa yalan söylüyor. Allah muhabbet lezzetini dünyadaki belalara karşılık değil, dünyadaki belaları aşk lezzetine bedel yaratmış. Ah! Ata yalnız odasında kalacak da ben başkasının koynunda nasıl yatacağım? Ah! Yok, yok! Gene aklım başımdan gidiyor. Gene vücudumun her zerresi ayrı ayrı ayağa kalkıyor. Ben gidemiyorum da kederinden Ata'yı mı öldüreceğim? Anneciğim, anneciğim! Hayat satılsa da ömrümüyolunda feda etsem ne kadar memnun öldüğüme sen de şaşırırdın. Buyaşta iken ölmeye aşık olmuş kadar muhabbet edip de ondan bilemahrum kalacağım kimin hatırına gelirdi? Ata, Ata! Acaba halimiişittiğin vakit ne diyeceksin? Bana ne türlü lanetler edeceksin. Soğu!Nefret et benden, nefret et beyim! Kendimden ayrılmaya katlandım,gönlümden ayrılmaya da katlanırım. Çektiğim azabı duyarsan kim bilirne hallere gelirsin?

ATA: (Kapıdan girerek) Acaba rahatsız mı ettim?

ŞEFİKA: (Kendi kendine) Ata!.. Bir o eksikti. Yarabbi, ne kadar azabın varsa bende mi deneyeceksin? (Ata'ya) Siz şimdi nereden geldiniz?

ATA: Mektepten... Bilseniz size ne müjdeler getirdim. Bizi birkaç ay sonra birbirimizden belki ayırırlar diyordunuz. Bakalım ayıracaklar mı? Efendiciğim, ben de adam oluyorum. Dünkü imtihanda birinci çıktım. Hocalarımın hepsi Ata, Türkistan'daki birinci hekim olacak diyorlar. Bu sene huzur sınavına ben gideceğim. Bakan Bey söz verdi. Derslerim bittiği gibi saray hekimliğine alacak. Bakınız, bugün tatil değilken eve müjde götüreceğim dedim de izin verdiler. Mektepte talebeden birine bu kadar itibar ettiklerini işittiniz mi?

ŞEFİKA: (Kendini zorlayarak) Geçen sene bu kadar ilerde değildin!

ATA: Geçen sene sana sevgim bu kadar ilerde miydi? Bizim gibi tahsil ile uğraşanlara aşk ne haller veriyor. Ne uyku var, ne keder var, ne dünyanın hiç bir halini düşünmek var. Bir sen, bir ders. Ya zihne gelen parlaklık? Hayalin adeta bir güneş oluyor, gönlümün, fikrimin her noktasını nur içinde bırakıyor. Ayrılalı üç gün oldu mu? Belki üç saat uyku uyumadım. Vücuduma bir yorgunluk geldi mi? İşte emanetin burada... Ta kalbimin üstünde... Bir kere yüzüme, gözüme sürüyorum, olmazsa biraz da kokluyorum, her tarafım yeniden can buluyor, derslerime öyle çalışıyorum; senin için çalışıyorum.

ŞEFİKA: (Kendi kendine) Of... Taş yaratılmak insan olmaktan bin kat hayırlıymış.

ATA: Vakit geçiyor. Beyefendi galiba gelmeyecek. Müjdelerimi siz söylersiniz. Mektebime gitmeye mecburum. Belki aybaşına kadar gelemem. Adam olmaya gidiyorum. Senin sayende adam olacağım. Senin için adam olacağım.

ŞEFİKA: Ata!

ATA: Buyurun.

ŞEFİKA: (Üzerine koşup boynuna sarılarak yüzünü gözünü öptükten sonra) Haydi! Haydi beyim! Allah selamet versin, Allah yardımcın olsun.

ATA: O ne kadar telaş! Sanki bütün bütün ayrılacağız gibi?

ŞEFİKA: (Sözünü keserek) Git! Allah aşkına git! Benim başım için git! (Kendi kendine) Ya Rabbi! Ne bulsam da söylesem! (Kendini toplayarak Ata'a) Tahammül edemeyeceğim, bir şey yapacağım, sırrımız duyulacak. Gelme, aybaşına kadar gelme! Gene bedel mi bekliyorsun? Al, öp! Neremden istersen öp de git! (Ata mahzun mahzun alnını koklar, çekilir) Allahım! Ben bu kadar eziyete dayanabilecek kullarından mıyım?

ATA: (Kapıdan döner) Mutlak sende bir şey var, bana söylemiyorsun.

ŞEFİKA: Git diyorum. Sana halimi açtığıma beni pişman etmeye mi çalışıyorsun?

ATA: Yok, darılma efendiciğim! Hiç sende telaş görürüm de nasıl merak etmem? Lakin ben gene boynumu bükerim, emrine itaat ederim, meraklı meraklı giderim. İşte gidiyorum. İşte... Gittim.

ŞEFİKA: Ah! Bu can evimdeki sancı da beni öldürüyor. Sabahtan beri sanki ciğerimin her dakikada bir parçası kesildi. (Şefika öksürerek mindere yığılır.)

(Perde iner.)