Pierwsze co zrobiłam po wejściu do mojego gabinetu to zasunęłam rolety. Potrzebowałam się odizolować od Williama. Na moim biurku był stos papierów. Od kilku godzin się nimi zajmowałam i wydawało mi się jakby w ogóle ich nie ubyło. Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Proszę.-Krzyknęłam i chwilę później wychyliła się zza nich Amanda.-Adam Smith do Pani.

-Wpuść.-Przepuściła jednego z partnerów.-Adamie.

-Dobrze Cię widzieć. William mówił, że się pochorowałaś.

-Dziękuję.-Uśmiechnęłam się chcąc ukryć, że nie miałam o tym pojęcia.-Ciebie też dobrze widzieć.

-Schudłaś.-Zauważył.-Chyba mocno Cię rozłożyło.

-Nawet nie masz pojęcia. Co zjadłam to mnie zbierało na wymioty.-To akurat było zgodne z prawdą. Spojrzał na mnie znacząco.-Nie jestem w ciąży.

-Sama wiesz najlepiej.-Uniósł obronnie ręce.

-W czym mogę Ci pomóc?-Zmieniłam temat.

-Potrzebuję kopię zamówienia Gerarda i podobno do ciebie trafiła teczka.-Uśmiechnęłam się i wygrzebałam mu odpowiedni plik.-Dziękuję.

-Zawsze do usług.-Przeglądałam papiery, a jego słowa huczały mi w głowie. Podeszłam do lustra na mojej szafie i przyjrzałam się swojej sylwetce. Rzeczywiście sukienka, która dawniej dobrze mnie opinała była teraz za luźna. Pod oczami mimo korektora można było dojrzeć sińce. Poprawiłam okulary na nosie i podskoczyłam słysząc otwieranie szklanych drzwi. Zlustrował mnie dokładnie wzrokiem i zamyślił się marszcząc brwi.-Tak?-Zapytałam nie wiedząc czego tu szuka.

-Sprawdź zamówienie Johnsona. Nie chcę kolejnych pomyłek.-Jego wzrok pozostawał zawieszony na moim ciele. Poczułam się strasznie niezręcznie, więc usiadłam za swoim biurkiem wiedząc, że chociaż częściowo mnie to zakryje.

-Już to zrobiłam. Zgadza się.

-Brown?-Spojrzał z uniesioną brwią. Podałam mu kartki.

-Przedłużenie kontraktu w piątek. Kopia poprzedniego. Brown nie chce zmian, a my ich nie potrzebujemy.-Wyjaśniłam. 

-A...-Nie dałam mu dojść do słowa.

-Ofertę dla Pattisona masz na biurku. Spotkanie za 15 minut. Czegoś jeszcze potrzebujesz?

-Na razie nie.-Zostawił mnie samą, a ja jeszcze przez chwilę wpatrywałam się w miejsce, w którym stał. Nie przeprosił mnie za swoje oskarżenia. Byłam mu potrzebna żeby partnerzy byli zadowoleni. Wróciłam do papierów. Po jakimś czasie znowu usłyszałam pukanie i Amanda zajrzała do środka.

-Na litość, po prostu mnie wpuść.-Mia przecisnęła się obok niej przez drzwi.-Przyniosłam Ci coś do zjedzenia.-Postawiła przede mną papierowe pudełko z chińskiej restauracji.

-Bardzo doceniam, ale wolałabym zjeść w domu.

-Jeśli nie zaczniesz jeść to nie przestaniesz wymiotować. Masz zakurczony żołądek.-Upomniała mnie.

-To chińszczyzna?-Zmarszczyłam brwi.- Nie lubisz chińszczyzny.

-Ale ty lubisz.-Wzruszyła ramionami.

-To nie zmienia faktu, że nią pogardzasz i byś jej nie zamówiła.-Spojrzałam na nią podejrzliwie. Uśmiechnęła się i wyszła.-Dupek.-Powiedziałam sama do siebie. Złapałam za pudełko i przeszłam przez szklane drzwi. Postawiłam je na jego biurku odrywając go od pracy.-To miało trafić do ciebie.-Powiedziałam z przekąsem i odwróciłam się na pięcie. 

-Dlaczego nie jesz?-Zatrzymał mnie.

-Nie wiem o czym mówisz.-Obróciłam się powoli w jego stronę.

-Wiesz doskonale o czym mówię. Nie potrzebuję martwej współpracownicy.

-W ogóle mnie nie potrzebujesz.-Wypaliłam.-Partnerzy na ciebie naciskają.

-Drzwi były uchylone gdy rozmawiałaś z Adamem.-Nie odpowiedział na moją zaczepkę.-Wiem, że nie byłaś chora, bo sam to wymyśliłem, więc może wyjaśnisz mi dlaczego nie jesz i dlaczego wymiotujesz?

-To nie jest twoja sprawa.-Powiedziałam oschle.

-Jeśli jesteś w ciąży to jak najbardziej jest to moja sprawa.-Uniósł lekko głos, ale nie krzyczał.

-Nie jestem w ciąży.-Spojrzałam na niego z niedowierzaniem i widziałam, że mi nie wierzy.-Jeśli tak bardzo się martwisz o swoje plemniki to Ci zrobię głupi test, ale nie mieszaj się do mojego życia.

-Jak na razie to dotyczy również mnie.-Upierał się.

-Nie pomyślałeś geniuszu, że to stres?

-Wolę się upewnić.-Zacisnął mocniej szczękę.-Powiem Amandzie żeby poszła kupić test.

-Chyba zwariowałeś.-Nie skomentował mojej wypowiedzi.-Amanda jest już wystarczającym problemem. Nie potrzebuję żeby rozpowiadała wszystkim, że mogę być w ciąży.

-Czyli dopuszczasz taką możliwość.-Złapał mnie za słówko.

-Oczywiście, że nie! Ale myślisz, że jak ona to odbierze?

-Dobrze więc Rey to zrobi.-Nim zdążyłam zaprotestować wykręcił odpowiedni numer. Pokręciłam głową z niedowierzaniem i wyszłam. Chwilę później przyszedł za mną z jedzeniem.

-Zjesz to.-Postawił pudełko na moim biurku.

-Możesz sobie to wsadzić.-Nie oderwałam wzroku od monitora. Rozpakował pudełko i wbił widelec w ryż. 

-Będę tu siedział dopóki nie zjesz.-Rozsiadł się na krzesełku naprzeciwko mnie.

-Nie mam ochoty Cię oglądać.-Powiedziałam niewzruszona.

-Więc jedz.-Przysunął bliżej mnie pudełko. Zapach jedzenia dotarł do mojego nosa i w momencie poczułam jak mój żołądek się zaciska. Wpadłam do łazienki najszybciej jak mogłam i klęknęłam przed toaletą. Chwilę później zwróciłam wszystkie płyny, które przyjęłam. Przemyłam twarz i wróciłam po swoją torebkę, z której wyciągnęłam szczoteczkę do zębów i pastę. William spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami, ale nic nie powiedział. Gdy wróciłam ze świeżym oddechem na szczęście go nie było. Założyłam z powrotem okulary i oparłam się o fotel. Wciąż kręciło mi się w głowie. Drzwi się uchyliły, więc otworzyłam oczy, ale zamknęłam je z powrotem widząc, że to William.

-Zostaw mnie proszę.-Powiedziałam cicho. 

-Zrobiłem Ci herbatę.-Usłyszałam jak odstawia kubek na blat.-Powinnaś chociaż trochę zjeść. Źle reagujesz na zapach, ale będzie lepiej gdy zaczniesz jeść.-Nie miałam ochoty się z nim kłócić, ani spędzać z nim więcej czasu, więc złapałam za pudełko i nabrałam trochę ryżu na widelec. Pod jego czujnym spojrzeniem wsadziłam go sobie do buzi. Mój żołądek znowu się zacisnął, ale zwalczyłam mdłości i wzięłam trochę więcej ryżu. Z czasem rzeczywiście zrobiło się lepiej, ale po jednej trzeciej pudełka nie mogłam już więcej w siebie wcisnąć.

-Dziękuję.-Podałam mu pudełko i na szczęście nie skomentował tego ile ubyło. 

-Jeśli jesteś w stanie to mam test.-Skinęłam głową i zabrałam od niego opakowanie. Zrobiłam co trzeba i podałam mu patyczek. Nie musiałam czekać na wynik. Wiedziałam, że będzie negatywny. Po kilku minutach patrzenia na test po prostu wyszedł. Nie widziałam ulgi na jego twarzy. W zasadzie to nie widziałam żadnej emocji na jego twarzy.