Kompletnie nie wiedziałam, co zrobić albo nawet powiedzieć,nabrałam wody w ustach i spuściłam głowę w dół.

Zgodzić się czy nie-mówiłam sobie w myślach.

Zawsze kiedy rozmawiałam z jakimkolwiek chłopakiem/mężczyzną za wszelką cenę, chciałam uniknąć właśnie takich sytuacji jak ta w ,której właśnie w tym momencie się znalazłam.

Sama nie wiem,dlaczego tak postępuję.

Nie potrafię zaufać ludziom,nie jestem stworzona do kontaktów z nimi,uciekam od tłumów najdalej jak tylko mogę.Najłat­wiej wy­korzys­tać te­go, kto ufa.

Bo dob­re ser­ce jest śle­pe na ludzkie wady.Nie chcę aby do tego doszło,nie chcę aby mnie wykorzystano..po raz kolejny.

Mam też te cholerne pięćdziesiąt twarzy,mam niezliczoną ilość odmiennych osobowości,które ciężko jest mi zaakceptować i radzić sobie z nimi.

Nie wiem, czy dobrze,że je posiadam,nie wiem też ,czy mam się czuć przez to w jakiś sposób wyróżniona.

Do każdej sytuacji mam inną ,,twarz''.

Z jednej strony jest mi z tym na rękę,bo poradzę sobie w każdej trudnej okoliczności,a z drugiej cały czas się z tym męczę,bo nie wiem już kim jestem.

Z zewnątrz mogę wydawać się spokojna,kiedy w międzyczasie od wewnątrz szarpie mną milion różnych uczuć,które perfidnie próbują rozerwać mnie na małe kawałeczki.

Mogę kłamać w żywe oczy i nikt się nawet nie zorientuję,że to robię.

Nie rozumiem siebie,nie rozumiem tego co robię.

***

-Ja..nie jestem pewna..wiesz..ja..-zaczęłam się jąkać,próbując wywinąć się z zaistniałej sytuacji.

-Nie chcesz,prawda?-wtrącił,zrezygnowanym głosem.

-Nie to nie tak..ja..

-Dlaczego to robisz?-zapytał.

-Ale co?-odpowiedziałam,delikatnie marszcząc czoło.

-Odpychasz od siebie ludzi..zawsze taka jesteś?-powiedział,podpierając się łokciem o drewniany stół,mrużąc przy tym lekko oczy.

-Nie..to ci się tylko wydaję-uśmiechnęłam się sztucznie.

-Nie.Popatrz na mnie.-przybliżył swój palec do mojego podbródka i skierował moją głowę w swoją stronę.

-Nie możesz tego robić,a wiesz dlaczego?-kontynuował.

Pokiwałam głową na znak,że nie mam pojęcia.

-Ponieważ,takim zachowaniem możesz stracić najbliższe ci osoby,a w najgorszym przypadku

zostaniesz sama jak palec i wtedy wątpię,aby ktoś chciał ci pomóc,jeśli zajdzie taka potrzeba.

Kiedy to mówił ..czułam jakby prześwietlał mnie na wylot.

Jakby wiedział co czuję...to było dziwne.

-Skąd to możesz wiedzieć?!-wtrąciłam unosząc głos.

-Selenko..spokojnie,nie ważne skąd,po prostu to wiem.

Powiedział ,,Selenko'' ,w jego ustach brzmiało to tak miło,czule i ciepło.

W dodatku martwi się o mnie,chyba mogłabym mu zaufać,chociaż odrobinkę.

-Okay?-zapytał.

-Okay,przepraszam.-odparłam.

Michael przysunął się do mnie,objął i przytulił.

Czułam gorąco bijące z jego ciała i męskie perfumy o miłym zapachu,pieszczące moje wrażliwe nozdrza.

Nigdy nie byłam bardziej spokojna,jak wtedy w jego ramionach.

Po kilku minutach odsunął się,poklepał mnie delikatnie po plecach i wstał.

-Pójdę po dzieci,nie mogą biegać głodne,zwołam je i zrobimy ognisko.-powiedział,oblizując swojego wargi językiem i powoli oddalał się od altanki w,której przebywaliśmy.

-Ok,cze..czekaj!-zawołałam i wstałam gwałtownie.

-Hmm?-zatrzymał się i odwrócił.

Wzięłam wielki oddech i powiedziałam..

-Co do tego spotkania,t..to.. zgadzam się,jak najbardziej.-dodałam,odgarniając włosy za ucho.

Michael skinął głową i uśmiechnął się szeroko.

-Ciesze się.-odparł.

-Ja też..-uśmiechnęłam się leciutko i patrzyłam jak odchodzi.

***