Sięgnął do kieszeni czarnych spodni,
szukając w niej telefonu.
Spoglądając w rozbity ekran urządzenia,
wybrał ikonę aparatu.

"Zobaczy jak się dla niego staram."

Myśl ta krążyła po jego umyśle od pamiętnego dnia,
dnia kiedy został porzucony.
Obracając głowę spojrzał w lustro,
chciał pokazać mu, że jego ciało jest lepsze niż wybranki.
Zrzucił z siebie bawełnianą koszulkę,
wyprostowany, napiął swe mięśnie.
Z przymrużonymi ślepiami uśmiechnął się sam do siebie,
w głębi duszy wiedział jednak, że ten uśmiech skierowany jest, do niego.
Do osoby, dla której przez ostatni czas,
dzień w dzień spędzał godziny na siłowni.

Dla osoby, dla której zadbał o siebie.
Dla osoby, dla której już nie pali kiedy się stresuje.
Dla osoby, którą kocha.

Ostatni raz rzucając okiem na zdjęcie,
przed umieszczeniem go w aplikacji z niebieskim ptakiem,
zastanawiał się jaki opis może być z przesłaniem.

"Wiesz... gdy się jest bardzo smutnym, lubi się zachody słońca..."

Wyświetlało się nad zdjęciem chłopaka.
Białe kosmyki , prześwitywały między brunatnymi włosami.
Krople potu odbijały poświatę białych lamp.
Wyrzeźbiona blada skóra okazywała, każdy mięsień.
Jednak.. najbardziej widowiskowa nie była figura bruneta.
Szare oczy błyszczały, nie był to blask szczęścia.
Dwa kryształy, kryształy które dawały wrażenie, przebicia cię na wylot.
Kryształy które pałały nadzieją.
Chwilę później urządzenie zaczęło wibrować,
chłopak z niecierpliwością wypatrywał tej jednej nazwy.
Z każdą chwilą polubień było coraz mniej,
jednak to jedno najważniejsze dalej się nie pojawiało.

Trzask
Telefon odbił się od podłogi.

"Jak on mógł!"

Krzyk niósł się po hali.
W ekranie, który nadawał się do wymiany,
przez pęknięcia i mieniące się paski,
prześwitywało zdjęcie.

Zdjęcie JEGO miłości.
Jego miłości całującej kobietę.
Albert nie miał już siły,
jak on mógł mu to zrobić?

Chłopak chciał zmienić przeszłość,
Mógł częściej okazywać mu miłość.
Mógł częściej mówić że go kocha.
Mógł nie dawać mu wychodzić w nocy.
Mógł trzymać go przy sobie.