Poprzednio:
— Boisz się? — zapytała cicho skanując go wzrokiem.

— Nie — skłamał. Nie chciał pokazać przed nią swojego strachu, by nie dać jej tej satysfakcji której oczekiwała.

— Boisz się mamusi twojego chłopaka? — zacisnęła jedną pięść na kracie przyglądając się mu dokładnie — nie wiem co on w tobie widzi — wywróciła oczami — ale może chociaż raz będziesz przydatny w jego życiu — uniosła kącik ust.

— Leviego?... — otworzył szerzej oczy, przecież mówił, że nie żyje... jak to możliwe — Melissa?... — dopytał bardzo cicho nie dowierzając w to.

— Punkt dla Slytherinu — otworzyła jego cele i weszła do środka zamykając za sobą kraty. Skierowała różdżkę na przestraszonego chłopaka — Legliments.

Draco poczuł natychmiastowy ból głowy i złapał się rękami za swoje platynowe włosy, upadł na kolana i próbował oprzeć kobiecie, która chciała wniknąć do jego umysłu. Nie trwało to długo, bo chłopak nie był najlepszy z oklumencji. Kilka sekund później Melissa miała pogląd na jego wspomnienia, a sam blondyn czuł jakby ktoś rozdzierał mu głowę i dostarczał okropnego bólu. Nie patrzył na nią. Oparł się rękami o zimną posadzkę i spuścił głowę. Miał ochotę krzyczeć, ale nie chciał dawać jej satysfakcji. Zacisnął mocno zęby i przemilczał ten czas. Kobieta ujrzała w jego głowie wspomnienia z dnia w którym poznał Leviego, poznała jego myśli i pierwsze odczucia co do ślizgona. Cofnęła się jeszcze dalej i natrafiła na ich pierwszą „wspólną noc", zniesmaczyła się na te myśl i poznała resztę wspomnień. Jak Malfoy wykorzystał jej syna tylko po to, by wywołać zazdrość w wybrańcu całego świata. Złotym chłopcu gryffindoru, którego wszyscy dobrze znali. Ujrzała jego smierć i kilka chwil później, Ich pocałunki, dotyki, czułe słowa... i te dwa słowa które zapamiętała. „Kocham cię", powiedział to dopiero w jego stronę po tak długim czasie. Wyszła z jego umysłu i oparła się plecami o kraty.

— Łatwo sprawić ci ból — zauważyła przypatrując się mu.

— Tak to już jest, jak na siłę ktoś próbuje ci wejść do głowy — warknął na nią zdenerwowany.

— Już się tak nie unoś dzieciaku — wywróciła oczami — chciałam sprawdzić co u syna — dalej mierzyła go wzorkiem.

— Nie łatwiej samej go zapytać? A nie czekaj — przerwał — lepiej udawać martwą i ignorować jego problemy — przekrzywił głowę.

— Odnoś się do starszych z szacunkiem, mama nie nauczyła cię manier i kultury osobistej, Draco? — podeszła bliżej chłopaka.

— Odsuń się... nie mam już siły, rozumiesz? — spojrzał w bok byle tyko nie w jej zielone tęczówki, które przypominały mu oczy Leviego.

— Nie pytałam czy masz siłę, jesteś słaby, ale to akurat mnie nie dziwi — przyznała — na takiego wyglądasz. Cóż to za rozczarowanie dla twojego ojca — poklepała go po ramieniu.

— Odczep się — zrzucił jej rękę z siebie — i mnie nie dotykaj — zacisnął mocniej zęby.

— Zróbmy tak, zostawię cię, a ty grzecznie zapomnisz o naszej przemiłej rozmowie tutaj, zgoda? — zaproponowała.

— Nie pochwalisz się synowi? Jaka szkoda — prychnął.

— Nie, ty również nie — skierowała na niego różdżkę.

— Smaż się w piekle. — warknął wiedząc co zaraz zrobi.

— Nie mogę się doczekać żeby cię tam spotkać  — puściła mu oczko — obliviate — usunęła z jego wspomnień ich rozmowę.

Draco nie wiedział co się dzieje, upadł na podłogę i na chwile odpłynął. Melissa popatrzyła na niego z góry, nałożyła na swoje włosy zaklęcie dzięki któremu stały się czarne, odmłodziła o kilka lat przez swoje własne zaklęcie i po chwili przykucnęła przy chłopaku. Szturchnęła go delikatnie w ramie.

— Ej! Ty, wstawaj — dalej go szturchała.

— Co... co się stało? — popatrzył na nią otwierając obie powieki — gdzie jestem?... i kim ty jesteś? — złapał się za głowę.

— W lochach, Malfoy — wystawiła rękę w jego stronę, by pomóc mu wstać.

— Um, co się stało? — dopytał i niepewnie podał rękę nieznanej mu kobiecie.

— Zemdlałeś, chociaż sama nie wiem — podciągnęła go do góry — gdy przyszłam już leżałeś na ziemi — skłamała.

— W porządku, dziękuje za pomoc — rozejrzał się, nie miał pojęcia co robił w lochach — jak się nazywasz? — zaciekawiła go jej osoba.

— Sara Valentine — zmyśliła imię na poczekaniu i uniosła kącik ust — ty jesteś Draco, już wiem nie musisz się wysilać — cicho się zaśmiała.

— Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem — stwierdził i przypatrzył się dokładnie dziewczynie przed sobą.

Miała długie czarne, proste włosy i zielone oczy przypominające w kolorze Avady. Posiadała bladą cerę i usta w odcieniu szkarłatu.

— Można powiedzieć, że nie lubię rzucać się w oczy — uniosła kącik ust.

— Możliwe, nie zwracam uwagi na wszystkich — wzruszył ramionami — ale boli mnie głowa — przyznał ciszej.

— To pewnie przez upadek na ziemie... przejdzie ci — przygryzła policzek od środka.

— Dobra, miło było, ale muszę już wracać — minął ją i poszedł w stronę wyjścia z lochów.

— Do zobaczenia później — pomachała mu i poszła w głąb lochów.

Nie odwrócił się już w jej stronę. Zastanawiał się kim była i co tak naprawdę robił w lochach. Czemu tak bardzo boli go głowa i nie ma siły na praktycznie nic. Wyszedł z pomieszczenia i poszedł w stronę wyjścia. Nie lubił przebywać w swoim własnym domu przez obecność Voldemorta i reszty smierciożerców. Nigdy nie pisał się na takie życie. Wyszedł powoli ze środka i skierował w stronę lasu niedaleko rezydencji. Przystanął przy jednym z drzew i oparł się o nie ręką. Nie miał siły na deportacje i musiał się chwile zregenerować. Pochylił głowę na dół i głośniej oddychał. Co się działo i czemu nic z tego nie pamięta?...

****

Nick wrócił do szkoły i powoli zmierzał w stronę pokoju wspólnego gryfonów. Był przed portretem, gdy jego uwagę przykuła postać brunetki na dole schodów. Zrezygnował i ruszył za nią. Chciał wyjaśnić sytuacje między nimi. Wszedł za nią do pustej biblioteki i złapał ją delikatnie za ramie odwracając w swoją stronę.

— Hermiona? Możemy porozmawiać? — zapytał puszczając jej rękę.

— Nie mamy o czym, Nicolas — prychnęła i odsunęła się od niego szukając książki na regale.

— Tylko nie Nicolas — skrzywił się. Nie lubił swojego całego imienia.

— To twoje imię — wzruszyła ramionami.

— Wole Nick, dobrze o tym wiesz — popatrzył na nią z góry opierając rękę obok jej głowy na regale.

— Przesuń się... chce przejść — próbowała go ominąć.

— Nie — przytrzymał ją drugą ręką — daj... daj mi to wyjaśnić — westchnął — nie chciałem cię zranić.

— No cóż, nie udało ci się — odwróciła wzrok.

— Hermiona... — ilustrował ją wzorkiem — przepraszam.

— Daruj sobie, to nic dla ciebie nie znaczyło — dalej nie spojrzała w jego stronę.

— Popatrz na mnie — złapał jej podbródek i odwrócił w swoją stronę — nie miałem takiego zamiaru, pogubiłem się.

— Nick ja... — zbliżyła się bardziej twarzą w jego stronę. Była milimetry od jego ust.

— Hermiona co ty... — nie dokończył, bo brunetka złączyła ich usta w pocałunku.

Nick przez chwile oddał jej pocałunek po czym odepchnął. Spotykał się z Victorią i nie chciał jej tego robić. Popatrzył na nią pytająco.

— Czy ty mnie... — nie chciał kończyć.

— Pocałowałam? Tak owszem — minęła go — myślisz, że tylko ty możesz bawić się moimi uczuciami? Zejdź na ziemie, Evans — wywróciła oczami i zabrała do ręki książkę — a przy okazji, szczęścia z Devis.

— Nie uważam tak... — powiedział sam do siebie, ponieważ gryfonka opuściła już bibliotekę.

— Szczęścia? — blondynka oparła się plecami o regał obok Nicka — dużo nam brakuje do tak zwanego „szczęścia" — ścisneła mocniej pięści.

— Vic? Co tu robisz? — starał zachowywać się normalnie pomimo szoku.

— Tylko tyle masz mi do powiedzenia? „Co tu robisz"? Świetnie Nick, gratulacje dla ciebie — zdenerwował ją.

— To ona mnie pocałowała, sama widziałaś — bronił się.

— Pewnie, to ona sama oddała swój pocałunek? — mierzyła go wzorkiem — nawet nie wiesz, jak się z tego wytłumaczyć — westchnęła — do później — poszła do wyjścia.

— Victoria, czekaj! — „nie pozwolę jej namieszać w moim związku".

— Co? — odwróciła się do niego.

— Po prostu — przyciągnął ją do siebie i przytrzymał za talie — chce mieć cię blisko.

— Nick... tak chcesz rozwiązywać nasze problemy? — przekrzywiła głowę patrząc na niego.

— Kto mówi, że chce je rozwiązywać? — pocałował ją delikatnie i oparł jej plecy o regał z książkami — z nimi jest ciekawiej — przyznał i znowu pocałował jej usta, przygryzł trochę mocniej jej wargę przez co zrobił małą rankę z boku jej ust — wiesz, że mi na tobie zależy.

— Cicho już głupku — oddała jego pocałunek i zbliżyła się do niego bardziej ciągnąć go za koszule.

****

Oliver leżał w skrzydle szpitalnym i wpatrywał się w okno obok siebie. Pamiętał dobrze co stało się na korytarzu i przez kogo tu trafił. Chciał się zemścić, zrobić mu coś o wiele gorszego, ale odpuścił. Przypomniał sobie krukonke za, którą tak bardzo tęskni. Spojrzał w stronę drzwi, które się otworzyły. Serce zabiło mu szybciej, gdy zobaczył w nich osobę przez, która nie potrafił spać tej nocy.

— Diana? — zawołał ją siedząc na materacu.

— Oliver... — popatrzyła na niego, ale szybko zrezygnowała. Przed oczami dalej miała tego nachalnego gryfona, który chciał jej zrobić krzywdę.

— Diana, proszę! Porozmawiajmy! — był na siebie zły za to co jej zrobił.

— Nie chcę... leż — chwile się zastanowiła, „co on tu robi?" — co tu robisz? — musiała zapytać.

— Spytaj się swojego chłopaka od siedmiu boleści — warknął.

— Ivana? Co on ma z tym wspólnego... — przerwała — pobiliście się? — dopytała.

— A nie widzisz? To on pobił mnie. — powiedział przez zaciśnięte zęby.

— Szczerze? — nie wiedziała czy to mówić — zasłużyłeś — stwierdziła wzruszając ramionami. Nie chciała po sobie pokazać, że czuje przed nim strach.

— Nie ważne... Diana kocham cię, nie umiem o tobie zapomnieć — wstał z łóżka.

— Skończ, przestań tak mówić — odsunęła się krok w tył.

— Ale to prawda. Nigdy nie przestałem — dotknął jej dłoni — zależy mi na tobie...

— Oliver... nie, ja nie mogę — zabrała rękę — skrzywdziłeś mnie... odpuść — spojrzała w okno, ta rozmowa kosztowała ją wiele odwagi.

— Czego nie możesz? Wiem, że czujesz to samo — poprawił jej kosmyk włosów za ucho — że nie umiesz o mnie zapomnieć nawet w jego objęciach.

— To nie prawda... mylisz się — szybko wyszła nie zważając na jego wołanie. Czuła się rozbita przez rozmowę z Gryfonem. Usiadła na korytarzu pod ścianą i oparła brodę o kolana.

— A to czasem nie twój były? — szatyn patrzył na nią z góry.

— Tsa, były — spojrzała na swojego kuzyna — Cześć, Chase — mruknęła pod nosem.

— Wstawaj z tej ziemi — podał jej rękę.

— No już — podciągnęła się do góry i otrzepała spódniczkę — pobił się z Ivanem... a raczej Ivan go pobił — popatrzyła na niego.

— Wiedziałem, że mnie okłamał — przyznał — pomogłem mu wczoraj, jak leżał zakrwawiony na korytarzu — skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

— Pomogłeś mu? — dopytała.

— Tak, ale dalej za nim nie przepadam. Nie pasowaliście do siebie. Dobrze, że to już koniec — poczochrał ją po włosach.

Diana w przypływie chwili mocno objęła szatyna. Wtuliła się w niego starając się nie myśleć o Woodzie. Chase pogłaskał krukonke po plecach i mocniej objął ramionami.

— Diana, co się dzieje? — to zachowanie było nie podobne do dziewczyny.

— Nic... absolutnie nic — odsunęła się.

— Kręcisz, przecież widzę — uniósł brew — powiedz, może pomogę.

— On... dobierał się do mnie, gdy był pijany... — powiedziała to najciszej, jak tylko mogła.

— Słucham? Co za przeproszeniem powiedziałaś? — spojrzał na drzwi do skrzydła szpitalnego.

— Nie każ mi tego powtarzać, Chase... — znowu przypomniała sobie tamtą chwile i poczuła ciarki na skórze.

— A ja mu pomogłem. Pomogłem temu zboczeńcowi! — uniósł się i uderzył pięścią w ścianę.

— Spokojnie... — na ogół nie był agresywny, ale to czego się dowiedział sprawiło, że krew się w nim zagotowała, a on sam miał ochotę urwać łeb temu kretynowi.

— Jak mam być spokojny?! Diana kurwa. Czemu nigdzie tego nie zgłosiłaś?! — dalej miał podniesione ciśnienie.

— Nie krzycz... zaraz cała szkoła usłyszy — podrapała się po ramieniu.

— Przepraszam. — zacisnął zęby — trzymaj się od niego z daleka, rozumiesz? — zacisnął mocniej pięści, by się uspokoić.

— Mówisz to samo co Ivan, skończcie — wywróciła oczami — umiem o siebie zadbać.

— Tak umiesz o siebie zadbać, że twój były cię prawie zgwałcił.

— Dosyć. Nie chce o tym mówić — przełknęła ślinę — nie chce sobie o tym przypominać.

— Chodź tu — znowu mocno ją przytulił i pogładził jej czarne włosy — wiesz, że możesz na mnie liczyć, tak? — szeptał, wiedział, że nie powinien na nią krzyczeć, ale emocje zrobiły swoje.

— Wiem — wtuliła w niego głowę.

— Chodź do mnie, dobrze? — zaproponował.

— Mhm — poszła w stronę jego dormitorium.

— Diana? Collen? — brunetka zdziwiła się, że widzi ich razem. Nie miała pojęcia, że się znają.

— To wy się znacie? — szatynka nie potrafiła ukryć zdziwienia.

— To ja powinnam o to zapytać — brunetka zmierzyła ich wzrokiem — oczekuje jakiś wyjaśnień.

— Diana to moja kuzynka — przyznał — fajnie, że się znacie.

— Diana to twoja co. — nie docierały do niej jego słowa. Madiosn poczuła ukłucie w sercu, którego nie chciała czuć.

— A wy... skąd się znacie? — krukonka wtrąciła się w ich wymianę zdań.

— Powiedzmy, że Madison pomyliła pokoje — zaśmiał się.

— Ehe, pomyliłam... niestety — odeszła od nich szybko i skręciła w korytarz obok.

— Co jej? — zapytała chłopaka.

— Nie wiem — popatrzył za brunetką i przygryzł wargę od środka — ale wolałbym wiedzieć.

— Ja tak samo — westchnęła — Chodź — pociągnęła go za rękę do jego pokoju i zamknęła za nimi drzwi.

****

Levi stał obok Lisy i Ethana. Dalej nie rozumiał co się dzieje i o co chodzi. Nie chciał wiedzieć tego wszystkiego, wolał żyć w niewiedzy. Zaczął bać się, że wda się w geny voldemorta... że już jest taki jak on. Cieszył się z bólu innych ludzi i czerpał z tego przyjemność, nie można było nazwać tego normalnym zachowaniem. Oparł się o ścianę i ciężej oddychał.

— Nie rozumiem — spojrzał w podłogę.

— Jak z dzieckiem — wywrócił oczami — oszukiwali cię całe życie dla „twojego dobra" — poklepał go po plecach.

— N-nie — nie chciał w to wierzyć.

— Levi... nie wiem co mam ci powiedzieć — Lisa popatrzyła na bruneta ze współczuciem.

— Będzie dobrze braciszku, to nic nowego, że nic nie wiesz — zaśmiał się.

— Cicho już, Ethan — szturchnęła go w ramie.

— Ja... chce zostać sam — minął ich i poszedł szybko do wyjścia z domu. Nie zwracał na nich uwagi i udał się w stronę lasu obok swojego domu. Chodził tam, jak był mały i znał go praktycznie na wylot.

Wszedł w głąb lasu i popatrzył w jezioro przed sobą. Nie myślał za długo i deportował się do Malfoy Manor. Nie wiedział czemu chciał tam teraz być, coś mu podpowiedziało, że będzie to dobra decyzja. Jak się okazało — najgorsza jaką mógł podjąć. Wszedł wolnym krokiem do środka i zamknął za sobą drzwi. Skierował się w stronę biblioteki do, której przychodził z Ivanem, gdy był zmuszony tutaj być przez kilka miesięcy. Spojrzał w stronę balkonu na końcu korytarza i zauważył sylwetkę dziewczyny. Podszedł trochę bliżej i przyjrzał jej się dokładnie. Nie znał jej z widzenia, więc wzbudziła w nim coś w rodzaju zainteresowania. Podszedł obok niej i oparł się o barierkę balkonu spoglądając w niebo.

— Piękna noc — przyznał i wypatrywał gwiazd na niebie.

— I beznadziejna sytuacja — oparła się plecami o metalową barierkę.

— Hm? Można jaśniej? — spojrzał w jej stronę. Wyglądała niewinnie, tak jak on, gdy pierwszy raz tutaj przyszedł.

— Wstąpienie w szeregi Czarnego Pana... brzmi trochę „beznadziejnie" — cicho się zaśmiała.

— Możliwe, wiem co czujesz — popatrzył na jej przed ramie — miałem to samo kilka lat temu — przygryzł policzek od środka.

— Jesteś już długo śmierciożercą, racja? — patrzyła na niego i przyglądała najmniejszym szczegółom jego zachowania.

— Trochę tak... ale nie chciałem tego, nie miałem tutaj nigdy być, wiesz — przerwał — marzyłem o normalnym życiu, dobrej szkole i fajnej dziewczynie...

— Plany nie wyszły, he? — ilustrowała go wzorkiem.

— Zgadłaś — westchnął.

— Nie łam się, kiedyś ci się ułoży — położyła dłoń na jego ramieniu.

— Wmawiam to sobie przez dziewiętnaście lat mojego życia — cicho się zaśmiał — może nie powinienem pytać, ale jak się nazywasz? — był ciekawy.

— Sara Valentine — podała mu rękę — a ty to? — dobrze wiedziała kim jest.

— Levi Parker — uścisnął jej dłoń.

— To takie dziwne — dalej ciągnęła rozmowę.

— Co takiego? — nie chciał kończyć wymiany zdań z szatynką.

— Jesteś już doświadczony... a ja — spojrzała na mroczny znak — jestem w tym nowa i nie wiem czy zdołam się odnaleźć... to wszystko mnie przeraża — poczuła ciarki na plecach.

— Ej — złapał ją za dłoń — będzie dobrze, przyzwyczaisz się, Sara — uśmiechnął się do niej delikatnie.

— Skąd ta pewność, Levi? — spojrzała na jego dłoń. Zebrało jej się na odruch wymiotny, ale nie pokazała tego po sobie.

— Tak podpowiada mi moja intuicja, a ona rzadko kiedy się myli — uniósł kąciki ust.

— To miłe — przyznała — chodzisz do hogwartu? — dopytała, chociaż znała odpowiedź.

— Znowu zgadłaś, dobra jesteś — puścił jej oczko.

— Ma się to coś — zaśmiała się.

— Chodź, pokaże ci tu co nie co — pociągnął ją za rękaw bluzki do wyjścia z balkonu. Zatrzymał się w połowie drogi — albo wiesz co? — spojrzał na nią.

— Tak? — stanęła.

— Zrobimy inaczej, złap mnie za rękę — chciał jej pomóc się przystosować. Gdyby nie Katia sam, by się tutaj nie odnalazł. Wyszedł znowu na balkon i puścił jej rękę. Usiadł na barierce nogami do dołu — gotowa?

— Co?... — spojrzała w dół wychylając się — co ty robisz? — trochę się „przestraszyła", a raczej udawała przestraszenie, by tylko zyskać zaufanie syna.

— Widzimy się na dole — zeskoczył z balkonu.

— Levi! — krzyknęła i spojrzała za nim. Zauważyła spadającego bruneta a chwile później czarny dym zamiast jego osoby. Dym rozniósł się na dole i znowu mogła zobaczyć chłopaka — jak?! — otworzyła lekko usta ze zdziwienia.

— Dasz radę! — krzyknął z dołu.

— Levi... nie, ja się boje — trzęsła się.

— No dawaj Sara! — na chwile zapomniał o swoich problemach przez obecność szatynki.

— Sama nie wiem... — spojrzała w dół — to wysoko...

— Chwila — minął ją i wszedł do środka rezydencji. Przy pomocy Accio znalazł miotle i zabrał ją do rąk. Wyszedł i stanął pod balkonem — poczekaj — był beznadziejny w lataniu, ale tylko takie widział rozwiązanie.

— No dobrze — spojrzała na miotłę.

— Daj mi chwile — wsiadł na miotle i zastanawiał się jak ją unieść. Po chwili mu się udało i podleciał na balkon. Spojrzał na dziewczynę — wsiadaj.

— Nie jestem pewna czy to dobry pomysł — poprawiła kosmyk włosów za ucho.

— Nie daj się prosić — uśmiechnął się w jej stronę.

— Dobra — wsiadła z nim na miotle.

— Trzymaj się — skierował ją w stronę lasu i próbował w miarę równo lecieć. Udało mu się wyładować między drzewami i zszedł z niej.

— Levi — popatrzyła na chłopaka.

— Tak? — przekrzywił głowę i oparł miotłę o pień drzewa.

— Beznadziejnie latasz — parsknęła śmiechem.

— Wiem — szepnął i poszedł przed siebie.

— Gdzie idziemy? — zapytała idąc za nim.

— Przejść się, chce żebyś się odstresowała — kopał kamyk.

— W porządku — rozglądała się i przyglądała. Chciała zapamiętać jak najwiecej z tego ich spotkania w lesie.

— Wiem, ze to stresujące — nie patrzył na nią — ktoś cię zmusił czy robisz to z własnej woli?

— Moja stuknięta matka, wymyśliła sobie, że to dobry pomysł dołączyć do śmierciożerców — skłamała.

— Mnie ojciec. Rodzice są do kitu — kopnął kamień do jeziora.

— Czemu?... — usiadła na brzegu jeziora.

— Mój tata... on nigdy mnie nie rozumiał — usiadł obok niej i bawił się ręka w wodzie — nie rozumiał moich potrzeb i traktował jak kogoś obcego... nigdy nie poczułem, że on mnie „kocha" — przerwał — nawet nie wiem czy on wie co to znaczy — prychnął.

— A mama? — patrzyła w tafle jeziora.

— Nie żyje... — pociągnął nosem.

— Przepraszam... mogłam nie pytać — spojrzała na niego, „oj jak przykro".

— Przyzwyczaiłem się Sara, to nic nowego — podciągnął rękawy bluzy na swoje dłonie — czasami chciałbym by była tu ze mną...

— Ja bym chciała żeby mojej nie było. Jest nienormalna — wywróciła oczami, kłamanie przychodziło jej bardzo łatwo.

— Nie znam jej, ale wierze — przyznał.

— Czemu? — spojrzała na niego.

— Bo wiem jacy ludzie potrafią być okrutni — przymknął oczy.

— Rozumiem — spojrzała na kamień obok siebie. Był dość ostry przez co do jej głowy wpadł pomysł. Przejechała mocniej dłonią po ostrym fragmencie i zrobiła dość spore nacięcie, przeklnęła pod nosem i przyciągnęła rękę do siebie.

— Hm? — popatrzył na nią po czym na jej rękę — Sara? Co się stało? — złapał jej rękę i przykazał się ranie. Skupił się na kąpiącej krwi dziewczyny — boli cię? — zapytał po chwili.

— Trochę — zauważyła jego nie codzienne zachowanie.

— Bardzo? — przygryzł wargę od środka.

— Da się przeżyć, to tylko wypadek — wzruszyła ramionami.

— Daj — włożył jej dłoń pod powierzchnie wody i spostrzegł plamę krwi w tafli jeziora. Obserwował to, jak się rozrasta i ogarnia większą powierzchnie.

— Zagoi się — stwierdziła i spojrzała tam gdzie on.

— Nie wątpię, ale... będzie rana — uniósł kącik ust.

— Ugh — wyjęła dłoń spod wody.

— Nie przejmuj się, rany fajnie wyglądają — podwinął rękaw bluzy z jednego nadgarstka i pokazał jej go bliżej.

— Co... co ci się stało? — przełknęła ślinę. Nie miała o tym pojęcia i trochę ją to zmartwiło.

— Pokaże ci — wyjął z kieszeni bluzy zapalniczkę i odpalił ją, przyłożył płomień do nadgarstka i szybko syknął po tym z bólu.

— Levi! — wyrwała mu zapalniczkę — co ty robisz! Mogłeś sobie zrobić krzywdę! — uniosła się.

— Przesadzasz, to nie takie złe, jak się wydaje — oparł brodę o kolana.

— Masz — oddała mu zapalniczkę — nie rozumiem, czemu to robisz?

— Żeby poczuć ból — poczuł chłód na policzkach.

— Levi... — zasłoniła jego nadgarstek bluzą chłopaka.

— On mnie uspokaja... pozwala się odciąć od problemów i świata... toksycznych ludzi i złych decyzji — znowu popatrzył w jej zielone oczy.

— Skoro tak mówisz, nie zabronię ci — spojrzała w nocne niebo.

****

Lisa i Ethan wyszli za Levim. Nie znaleźli nigdzie chłopaka i wrócili do domu. Ethan usiadł na fotelu, a blondynka chodziła niespokojnie po salonie.

— Co jak coś mu się stało? — panikowała.

— Co jak coś komuś zrobił? — wywrócił oczami.

— Co jak ktoś go napadł? — martwiła się o brata.

— Co jak on kogoś napadł? — popatrzył na zegar.

— Co jak ktoś go zaatakował?! — wystraszyła się.

— Co jak on kogoś zaatakował? — uniósł kącik ust — panikujmy dalej czy przerwa?

— Ethan to nie są żarty! Levi wyszedł i dalej go nie ma — drapała ramie.

— Uspokój się, on ma dziewiętnaście lat. Równie dobrze może być teraz wszędzie — nie przejmował się jego zniknięciem.

— Przestań mnie stresować — spojrzała za okno.

— Sama się stresujesz, znajdzie się to się znajdzie — wstał z fotela — ale jeżeli tak bardzo ci zależy... — odwrócił wzrok — mogę zajrzeć do Malfoy Manor.

— Zrobisz to? — popatrzyła na niego z nadzieją.

— Tsa, mogę — bawił się różdżka w ręce.

— Dziękuje — pocałowała go w policzek.

— Eeeee to ja już pójdę — szybko wycofał się do drzwi. To było dziwne ze strony jego siostry i próbował to zignorować.

Wyszedł z domu i odrazu deportował do środka Malfoy Manor. Rozglądał się w poszukiwaniu brata, ale nie znalazł tam nikogo. Warknął pod nosem zirytowany i wyszedł z rezydencji. Spojrzał w stronę lasu.

— Pewnie, braciszek poszedł na grzyby w środku nocy — wywrócił oczami i skierował się w tamtą stronę. Po niedługiej drodze natrafił na jezioro przy którym siedzieli. Zeskanował wzrokiem dziewczynę obok bruneta i poczuł od niej dziwną energię, znajomą energię. Podszedł bliżej i oparł się o pień drzewa — Co to za ucieczki z domu, Parker?

— Ethan? — spojrzał na brata — Um... ja miałem zaraz wrócić tylko — pokazał mu wzorkiem dziewczynę.

— Wolisz randki z nieznajomą, rozumiem — naśmiewał się pod nosem.

— Cześć — przywitała się z nim.

Zignorował ją i znowu skupił uwagę na swoim bracie.

— Chodź, jak ojciec się dowie, że zwiałeś z domu to zabije naszą trójkę — stwierdził i podszedł bliżej. Już wiedział co wyczuł. Nie wierzył w pomysły swojej mamy.

— Już idziesz? — dotknęła ramienia bruneta.

— Niestety, pamiętasz co mówiłem o rodzicach? — uśmiechnął się słabo.

— No dobrze... powodzenia — odwzajemniła jego gest.

— Idź, zaraz do ciebie dołączę — spojrzał za odchodzącym ślizgonem i pociągnął Sarę za ramie do góry — mamo czy tobie do reszty odwaliło? Co ty znowu wymyśliłaś? — warknął na nią.

— Powiedzmy, że stęskniłam się za drugim synkiem — przejechała językiem po zębach.

— Odpuść sobie, proszę. On ma już i tak za dużo problemów w tym swoim marnym życiu — ścisnął mocniej jej ramie.

— Zabawa dopiero się zaczęła — puściła mu oczko i grzecznie poszła śladami bruneta do wyjścia z lasu.

— Nigdy nie zrozumiem kobiet — powiedział sam do siebie i ruszył za swoją „rodziną".

Jak wrażenia co do Chase'a i Sary?