Zacznę od tego, że uwielbiam konie. Zawsze chciałam nauczyć się na nich jeździć, lecz skończyło się tylko na paru spontanicznych lekcjach, gdyż rodzice uważali to za zbyt niebezpieczne. Nie pozostało mi więc nic innego, jak oglądać skoki w filmach i czekać, aż będę mogła sama podejmować decyzje.

Jednym z takich filmów jest „Wicher" wyreżyserowany przez Katję von Garnier. Produkcja miała swoją premierę w 2013 roku w Niemczech. Opowiada o przyjaźni nastoletniej Miki z pięknym, a zarazem nieujarzmionym i dzikim ogierem. Główna bohaterka po tym, jak nie zdaje do następnej klasy, zostaje wysłana przez rodziców do babci – właścicielki stadniny koni. Dziewczyna jest pewna, że będą to najgorsze wakacje w jej życiu – miała jechać na obóz z przyjaciółką, a wylądowała na wsi. Jednak zmienia zdanie, gdy poznaje konia o imieniu Wicher. Zwierzę nie ufa ludziom, tak samo jak dziewczyna. O dziwo, Mika okazuje się jedyną osobą, która może bez problemu do niego podejść. Tylko na jej obecność koń nie reaguje nerwowy, rżeniem i stawaniem dęba. Między zwierzęciem a nastolatką nawiązuje się wspaniała więź.

Dodam tu od siebie, że były prowadzone badania przez naukowców z Włoch, którzy mieli zbadać, na czym polega niesamowita więź jeźdźca z koniem, o której nieraz mówią mistrzowie świata w jeździectwie. Badania na Uniwersytecie w Pizie miały też dowieść, że to, co czują konie i jeźdźcy, da się naukowo uzasadnić. Udało się stwierdzić, że dopasowują oni swoje reakcje fizyczne do emocjonalnych sytuacji. Zostaną także przeprowadzone badania, które mają sprawdzić, jak wpływają nasze emocje na te piękne zwierzęta. Jak mówią naukowcy: „Jakość i czas samego kontaktu ma wpływ na relacje między różnymi gatunkami. Wstępne badania nie pozwalają na określenie trendu, jednak wynik pozwolił na to, aby rozważyć szersze badania. Autonomiczne układy nerwowe mogą mieć na siebie wpływ, co buduje specyficzna więź. Jednak, póki co, nie możemy wykluczyć innych przyczyn, jak choćby zwykły przypadek".

Niestety, w filmie nie pokazano, jak bohaterowie zbudowali tę więź. Koń przy pierwszym spotkaniu z Miką zaczyna jej ufać. Jest tylko powiedziane, że dziewczyna ma niezwykły talent do tych zwierząt, jednak nic więcej. Jest to jedna z niewielu rzeczy, które w filmie mi się nie podobały. Należały do nich także zbyt długie sceny, w których widzimy tylko pola, lasy i biegnącego przez nie konia. Wiele było takich momentów, uważam je za po prostu nudne. Przechodząc do gry aktorskiej, według mnie nie można jej nic zarzucić. Wszyscy aktorzy spisali się świetnie, grali bardzo naturalnie, nie było tej ,,sztywności", którą często widzimy na ekranie. Kolejną rzeczą, która wyjątkowo spodobała mi się w produkcji, był podkład muzyczny – idealnie pasował do scen i świetnie oddawał klimat filmu.

Polecam obejrzeć „Wicher" każdemu, kto woli nieco spokojniejszą akcję niż taką, która pędzi na łeb na szyję.