Warszawa, Kwiecień, 1942

-Poleczko - syknął Maciek przez zęby, szarpiąc mną i dusząc się łzami.

Otworzyłam powoli oczy.

Przeleciałam wzrokiem po pomieszczeniu, by wolno przyzwyczaić wzrok.

-Mój Boże... - Przytulił mnie, łkając w moje ramię.

Wtuliłam się w niego i wdychałam jego zapach.

-Tak bardzo mi przykro - wyszeptał i ścisnął mnie mocniej.

Po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

Moja mama.

Jedyna osoba, która była tak silna.

Przepadła.

W otchłani wojny.

Wybuchnęłam płaczem, łapiąc czkawkę.

Maciek mocno mną kołysał, sam nie wiedząc, co robić.

Szarpałam się, wrzeszczałam i płakłam.

Straciłam cały sens, całe istnienie. Moja mama. Och, moja najdroższa mama. Gdybym mogła ją zobaczyć ten ostatni raz i powiedzieć, że ją kocham.

Starajmy się kochać ludzi, zanim odejdą tak szybko, niespodziewanie.

Mówmy im "kocham cię", bo będziemy żałowali.

-Csi, proszę, Poleczko - szepnął Maciek w moje włosy.

Powoli zaczęłam się uspokajać, ale serce złamane zostało.

Zawsze zostanie.

~*~

Warszawa, Maj, 1942

Wybiegłam z domu.

Nie mogłam tego wytrzymać.

Te smutne spojrzenie taty.

Te smutne, wielkie oczy.

Patrzące na mnie z litością.

-Maszerują strzelcy, maszerują! Karabiny błyszczą, szary strój! - wydarłam się na dzielnicy. Musiałam sobie ulżyć. Musiałam dostać tego zastrzyku adrenaliny. - A przed nimi drzewa salutują! Bo za naszą Polskę idą w bój! - Skakałam wesoło, idąc na Krakowskie przedmieście.

Kiedyś bardzo uwielbiałam to miejsce.

W pewnej chwili usłyszałam śpiew. Taki piękny śpiew.

Od razu ruszyłam w tamtym kierunku.

-Czerwone jabłuszko! Pokrojne na krzyż! Czemu ty żandarmie krzywo na mnie patrzysz? - Wesoło pląsała blondynka, a obok, na krześle, siedział starszy mężczyzna, grający na akordeonie i kilka skrzypków.

Cóż za piękna melodia!

Od razu się w nią czułam.

Zamknęłam oczy i poruszłam się w rytm.

-Gęsi za wodą, kaczki za wodą. Złapią cię dziewczyno, bo jesteś młodą! - Spojrzała się z uśmiechem na mnie.

Odwzajemniłam to i w pewnej chwili poczułam, że ktoś obejmuje mnie w talii, łapiąc za rękę i ją prostując w bok.

Szybko otworzyłam oczy i się wystraszona odwróciłam.

Odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam Alka.

-Mogę prosić do tańca? - Ze śmiechem zgiął się w pół, wyciągając rękę.

-Ty górala dasz, żeby nie wydał! On górala weźmie i ciebie wyda! - Wokół dziewczyny zebrali się Polacy, którzy wrzucali jej pieniądze do kapelusza.

-Nie - odmówiłam z uśmiechem i spróbowałam uciec, ale złapał mnie za dłoń i z powrotem do siebie przyciągnął, łapiąc mnie za plecy.

-Nie przyjmuję odmowy. - Obkręcił mnie i teraz stałam do niego tyłem.

Złapał mnie w talii i lekko podrzucił.

Wywróciłam oczami i czmychnęłam mu pod ramieniem.

-Idzie sobie panna, ze szwabem pod rękę! Bardzo z tego dumna! Z Getta ma sukienkę! - Alek starał się mnie złapać, ale cały czas mu uciekałam ze śmiechem.

W końcu mnie złapał zdyszany i spojrzał mi w oczy.

-Żebym nie musiał użyć przemocy. - Pogroził mi palcem i uspokoił oddech.

Przekręciłam oczami i dałam się prowadzić.

Nasz taniec ociekał miłością i szczęściem.

-Za taką córeczkę, jak ci nie wstyd, ojcze? Nie wstyd, bo jak córka, stałeś się volksdojczem! - Z uśmiechem śpiewała i patrzyła na Irkę i Franka "Walecznego" Kowalskiego, który też zabrał ją do tańca.

Maciek pokręcił mną i zaczął kołysać.

-Gęsi za wodą, kaczki za wodą! Przydasz się na szpicla, bo jesteś młodą! Jak trzeba wydać, to wszystkich wydasz! Ty mnie się przydasz, ja ci się przydam! - Złapała się pod boki i szeroko się szczerzyła.

Byłam z Maćkiem bardzo blisko. Bardzo się śmiałam i marzyłam, pląsając wolno z nim.

Teraz miałam już 16 lat, to ludzie inaczej patrzyli na nasz związek. Uważali, że wreszcie stałam się na tyle dorosła. Nie mam im za złe.

-Złapali ją w bramie, chłopcy z konspiracji! Zgolili do skóry! Łeb wraz z ondulacją! - Rozglądnęła się po nas. Cieszyła się, że może się dzielić swoim talentem.

Z zamyśleń wyrwał mnie Alek.

-Co powiesz potem na czekoladę od Wesołego? - Uśmiechnął się, kołysząc nami.

-Bardzo chętnie. - Przymknęłam oczy, wsłuchując się w muzykę.

Rzadkością było można tak śpiewać, gdy patrolu nie było.

-A jak nie pomogło, chłopcy nieśli kwiaty! W jednej ręce róże, w drugiej automaty! - Ach, czysty śpiew.

Tego mi brakowało na ulicach Warszawy. Przed wojną uwielbiałam słuchać muzyki, śpiewu.

Teraz muszę słuchać strzałów i bomb.

Westchnęłam i otworzyłam oczy.

-Te! Piękna! Nie smuć się! - Trącił mnie Dawidowski łokciem.

-Gęsi za wodą, kaczki za wodą! Zastrzelili pannę, choć była młodą! Już dziś nie wyda, jutro nie wyda! Na nic im się martwy szpicel nie przyda! - Strzał padł.

Młoda kobieta wylądowała na ziemi, w kałuży krwi. Ludzie wyrwali się ze strachu i biegli przed siebie.

Wytrzeszczyłam oczy i zerwałam się do niej.

-Wojenko, teraz jej nie pomożesz! - Złapał mnie za ramię Kopernicki, chyląc głowę.

Patrzyłam się na jej ciało. Na te bezradne ciało i niebieskie oczy. Wymiotować mi się chciało.

Pokiwałam głową i poczęłam biec.
Biegłam, ile sił miałam. Nic nowego.

Muszę się przyzwyczaić do ludzkiej śmierci.

Do śmierci Polaków.

Umazanych krwią, z wnętrznościami na wierzchu i pustymi gałami, w których przed chwilą była jeszcze radość.

Zatrzymałam się na ulicy Długiej.

-Wszystko dobrze? - Przytulił mnie Alek, zamykając oczy.

Potaknęłam.

Tylko tyle mogłam.

~*~

-Odpowiedź to dwa pierwiastki z trzech - rzekłam obojętnie, bujając się na krześle.

Tata Janka zamarł i pokiwał głową.

-Bardzo dobrze. I zrobiłaś to bez rozwiązywania zadania? - Uniosł jedną brew i zaczął wycierać okulary.

Wszystkie spojrzenia wylądowały na mnie.

Irka, Buzdygan, Alek, Rudy, Waleczny, Słoń, Anoda, Masiuk, Mały.

Kopernicki uśmiechnął się pod nosem, pisząc coś w zeszycie.

-A mi wyszło osiem pierwiastków z pięciu... - wymamrotał Słoń.

Założyłam rękę na rękę.

-Aua! - wyszeptałam, masując głowę. Oberwałam kulką z kartki, a potem podniosłam ją z ziemi

Rozejrzałam się po salonie i zastałam Alka, który się szczerzył i pokazywał mi serce ułożone z dłoni.

Wywróciłam oczami z cichym śmiechem i rozwinęłam kartkę.

"Kocham cię!" z dorysowanym serduszkiem i podpisem "Aleksy Amor".

-Maciej, dzieciaku... - mruknęłam z bananem na ustach i zaczęłam mu odpisywać.

Rzuciłam w niego kuleczką, aż zachwiał się na krześle.

Odwinął kartkę i zagryzł wargę.

Uniosłam jeden kącik do góry i wstałam.

Kręcąc biodrami, ruszyłam w kierunku pianina.

Strzeliłam palcam i pozwoliłam im samym się poruszać po klawiszach.

Teraz postawiłam na "Marsz Pogrzebowy" Chopina.

Zamknęłam oczy i wczułam się a muzykę.

Ktoś pocałował mnie w głowę i położył podbródek na niej.

Po co ja mówię "ktoś"? Wiadomo kto.

Grałam z emocjami, z uczuciami.

Usłyszałam trask zamykanych drzwi.

Otworzyłam oczy, ale nie przestałam grać.

Nagle przybysz, który okazał się być Zosieńką, zatrzasnął klapę od pianina.

W ostatniej chwili zabrałam palce i spojrzałam na niego wkurzona.

Tadeusz z poważną miną na mnie patrzył i rzucił mi na nogi gazetę.

Mój Boże...

~*~

Trochę dzisiaj muzyki:)

LittlePsychopath2104