16 stycznia 1942, Warszawa, sala Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

-W ramionach twych jest pustka. Zamknijże swe ustka. I słuchaj - Chodziłam po sali Baczyńskiego.

Alek bujał się na krześle i coś skrobał na papierze.

Był bardzo uśmiechnięty. Szkoda, że ten uśmiech zszedł z jego twarzy w dniu śmierci.

Zerknął na mnie i z powrotem wrócił do pisania albo rysowania.

Nie zwracał kompletnie na mnie uwagi. Jakbym była martwa.

Odetchnęłam głęboko i zamknęłam oczy.

Przy nim bałam się wykonać najmniejszy ruch.

Pomimo że nie przykładał do mnie większej wagi.

Zacisnęłam oczy i zadrżałam.

-Serca miłość przekwita, wystarczy tylko igła. - Nie mogłam się skupić.

Znałam mój wiersz na pamięć, ale nie mógł przejść mi przez gardło.

Nagle Alek wstał z hukiem i zatrzasnął zeszyt.

Wzdrygnęłam się, a on zaczął do mnie niebezpiecznie podchodzić.

Splótł ze mną palce u dłoni i zbliżył twarz do mojej.

Spojrzał mi w oczy, a pode mną kolana się ugięły.

-Te oczy. Te piękne oczy. Gdy je znowu ujrzę, ciśnienie mi skoczy. Czy jest coś cudowniejszego niż dar boży? - mruknął do mnie i styknęliśmy się ustami, jednak on odsunął głowę.

Przełknęłam ślinę.

-Dość tej wrogości, został mi tylko kawałek obojętności - szepnęłam i dałam mu dłoń na ramię.

-Aby przepowiednię ziścić, zostało zauroczenie przebić. - Przechylił głowę i zamknął oczy. Zaczął się do mnie zbliżać, ale umknęłam mu pod ramieniem.

-Nie łudź mnie i nie łgaj. Bowiem ja jestem królową nieba. - Pokręciłam do niego głową.

-Trzymaj mnie i nie puszczaj. - Powoli do mnie podchodził. - Wiara, troska i miłość. Lecz mi została obojętność. - Wyciągnął do mnie dłoń.

-Smutek, żal i cierpienie. Nawet posępne istnienie. - Przyjęłam ją, a Alek mnie do siebie przyciągnął.

-Czy to kłamstwo, czy fakt? - Nagle usłyszeliśmy klaskanie.

Wytrzeszczyłam oczy i odsunęłam się momentalnie do Maćka.

-Brawo! Brawo! - Wrzeszczał Baczyński z uśmiechem. - To było niesamowite! Czemu wy nie jesteście razem? - Zmarszczył brwi.

-Bo jej nie kocham - wymamrotał Dawidowski.

Moje serce się roztrzaskało na milion kawałeczków.

Krzysiu uniósł brwi i zacisnął usta.

-Rozumiem... Ale co to ma znaczyć? - Otworzył jego zeszyt.

Wryło mnie w ziemię.

Przecież to jest mój portret.

Wygląda idealnie.

Alek był tak samo zszokowany jak ja.

-Nie dotykaj! - krzyknął i zarumienił się mocno.

Podbiegł do niego i zgarnął swoje rzeczy. Wyrwał mu zeszyt i zerknął na mnie. Wybiegł z sali.

-Masz szóstkę. Idź za nim. - Spojrzał na mnie znacząco.

Pokiwałam głową i zabrałam torbę.

Wybiegłam za nim na dwór.

-Poczekaj! - Złapałam go za rękę. - Czemu mnie narysowałeś? - Dotrzymałam mu kroku.

-A czy to ważne? - burknął i uraczył mnie swoim wzrokiem, ale go odwrócił.

-Tak! - Zatrzymałam go i stanęłam na przeciwko.

Alek zacisnął pięści i odetchnął.

Złapał mnie za policzek i przyciągnął do siebie.

Pocałował mnie, a ja stałam jak ten kiep.

Przechylił bardziej głowę i napierał coraz mocniej.

Wtedy zdałam sobie sprawę, że reszta mojego życia nie ma bez niego sensu.

Szkoda, że to był taki krótki czas.

~*~

Uwaga! Niezalecane, dla tych, którzy płakali przy śmierci Apolonii i Alka!

26 marca 1943, Warszawa. Arsenał.

Uchyliłam oczy i się rozglądnęłam.

Wstałam i usłyszałam krzyk.

Przerażona się odwróciłam i ujrzałam Alka, który rzucił się do mojego ciała.

Ja nie żyję.

-Alek! - wrzasnęłam i próbowałam do niego podbiec, ale coś mnie powstrzymało.

Nawet nie zareagował.

Gruby i Orsza siłą go odciągnęli do auta.

Czułam, że uchodziło z niego życie.

On umrze. Wkrótce umrze.

Chciałam zapłakać, ale nie mogłam.

Moje ciało przenieśli do drugiego samochodu.

Poszłam za nimi.

Przewieźli prędko Alka do jego domu.

-Maciek, ja jestem obok! - krzyknęłam i pogłaskałam go po włosach.

-Apolonia... Apolonia... - mamrotał i nerowowo się wiercił.

-Alek! Alek posłuchaj mnie! Apolonia nie żyje! Musimy wyciągnąć kulę! - Krzyknął Zośka i wytarł pot z czoła.

Alek syknął.

Nie mogłam na to patrzeć.

Odwróciłam wzrok i odeszłam.

~*~

30 marca 1943, Warszawa. Powązki.

Tego dnia miał się odbyć się mój pogrzeb.

Przez ten cały czas siedziałam z Alkiem. Męczył się bardzo.

Było mu źle, że nie mógł sie zjawić na pochowaniu mnie.

Stałam za Zośką i gładziłam go po ramieniu.

Zagryzał wargę, żeby się nie rozpłakać.

Po jakimś czasie zaczęli się rozchodzić, ale ja zostałam i spojrzałam na mój krzyż z napisem.

Westchnęłam i wbiłam w niego wzrok.

Nagle ktoś położył brodę na głowie i objął od tyłu.

-Sądzisz, że przegapiłbym tak ważny dzień? - Wychrypiał Dawiwdowski.

Uśmiechnęłam się i odwróciłam do niego.

Był taki jak zawsze.

Z rozwalonymi włosami, szerokim uśmiechem i błyszczącymi oczami.

Poprawiłam mu muszkę.

-Widzisz? Moja obietnica się spełniła. Kocham cię nawet po śmierci. - Ucałował moją dłoń, patrząc mi w oczy.

Jestem taka szczęśliwa.

~*~

2 kwietnia 1943, Warszawa. Powązki.

Ja i Alek staliśmy za wszystkimi.

Trzymaliśmy się za dłonie i patrzyliśmy jak trumna Alka i Janka jest wpuszczana do ziemi.

Zakopali ją, odpalili znicze, pomodlili się i odeszli.

Naprawdę sądziliście, że osobne groby nas rozłączą?

Prawdziwa miłość trwa wieczność i dłużej.

~*~

Nie mogę zostawić tej książki.

Wybaczcie, ale naprawdę musiałam to napiszć. Niekoniecznie ma to sens, ale po prostu musiałam.

LittlePsychopath2104