-Błagam, nie..- jęknęłam wyczerpana. Zakupy z tym człowiekiem to najgorsze, co mnie w życiu spotkało. Chodził od sklepu do sklepu, oglądał i wymuszał ma mnie zgadzanie się.

-No, ale to jest tylko fotelik Dree! No i mała huśtawka hybrydowa do usypiania. No proszę, proszę, proszę.- prosił Dylan, patrząc na mnie tym swoim czekoladowym wzrokiem.

-No, ale ja już mam jeden fotelik.- powiedziałam, chcąc postawić na swoim. Teraz, gdy już poznałam jego dryw do zakupów, wiedziałam, że nigdy na nie z nim nie pójdę.

-Ale ja nie mam, a pamiętaj, że teraz mieszkamy razem i mamy dwa auta, wiec przyda się. No Dree, no zgódź się.- prosił dalej.

-Zgoda, ale to ostatni raz.- zgodziłam się w końcu. Dlaczego do jasnej cholery nie potrafiłam powiedzieć wyraźnego nie? Może to wszystko przez tę jego słodką buźkę, załatwię ją kiedyś.

-Jesteś najlepsza.- musnął ustami mój policzek, po czym pobiegł do kasy. Spojrzałam na dziewczynkę obok mnie, która z radością oglądała kolorowe pomieszczenie.- Już jestem, chodźmy teraz kupić coś do jedzenia.- powiedział zadowolony chłopak.

-A gdzie te zakupy?- zapytałam zirytowana. Tyle mnie prosił, a teraz je odstawił?

-Za dwie godziny będą w naszym domu, nie mamy tyle miejsca w samochodzie, żeby wziąć wszystko.- wyszczerzył się. Przewróciłam oczami i wzięłam dziewczynkę na ręce.- Wkurza mnie to, że musisz ją nosić.

-Mam wózek w domu, szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałam.- powiedziałam, wymijając go.

-Stój.- odwróciłam się do niego z chęcią mordu wypisaną na twarzy.- Daj mi ją, ona jest leciutka.

-Przecież idziemy do marketu, tam są wózki na zakupy z siedzeniami dla dzieci.

-No, ale to jest trzy piętra niżej.- przewrócił oczami. Dałam mu dziewczynkę.

***

-Zakupy z Tobą to zło.- powiedziałam, wychodząc z samochodu. Wzięłam małą do domu, a następnie wróciłam po kilka toreb zakupów.- Jedziesz gdzieś jeszcze?

-Nie, ale Chris przyjedzie pomóc mi wszystko poukładać, jak chcecie, to możecie dołączyć.- weszliśmy do domu.

-Dziwnie będę się czuła, gdy ty będziesz tutaj, znaczy tak z nami mieszkał.. Zawsze myślałam, że będziemy tylko we dwie.- powiedziałam szczerze.

-Pamiętaj, że faceci są jak dzieci. Nie umiem się doczekać pierwszej nocy z Tobą.- spojrzałam na niego ostrzegawczo, a ten puścił mi oczko.

-Nawet o tym nie myśl.

-No Dree, moje łóżko jest jeszcze nie poskładane.- zrobił słodką minkę.- Spaliśmy już ze sobą, wiesz, że nie chrapię, to o co Ci chodzi?

-No ale..- przerwał mi dzwonek do drzwi.- Idź otworzyć. Ja idę pobawić się z małą.

-Jesteś zbyt spięta, serio.- klepnął mnie w tyłek. Pisnęłam oburzona i rzuciłam w niego swoimi butami. Ten je ułożył równo w przedpokoju.

-Dupek.- warknęłam. Puściłam małej telewizor, a ta zaczęła go oglądać w swojej nowej, kołyszącej się huśtawce. W dodatku ta wydawała z siebie wibracje i piosenki dla dzieci.

-Cześć Dree.- usłyszałam głos Chris'a. Przytulił mnie na powitanie, po czym spojrzał na Ninę i kucnął przy niej.- Fajnie, że już jesteś w domu, mała.

-Aaa gaa gaaaa gaa.- gaworzyła dziewczynka. Uśmiechnęłam się pod nosem.

-Tak, ja Ciebie też bardzo lubię.- Chris wdał się w dyskusję z Niną. Ten udawał, że ją rozumie, mała prawie cały czas go uderzała zabawkami i dumała rzeczy zrozumiałe tylko dla niej.

-Chris, chodź już. Musisz mi pomóc.- rzucił Dylan, wchodząc do pomieszczenia. Przez chwilę przyglądał się parze i zrobił minę, jakby McAllister coś mu zrobił.

-Poczekaj Black, nie widzisz, że rozmawiam?

-Dużo tego.. Nie wyrobimy się do dwudziestek drugiej.

-Pomogę Ci.- wstałam z kanapy, wzięłam kilka worków i pobiegłam do jego pokoju. Był urządzony, ale nie miał łóżka i miałam wrażenie, że specjalnie nie chciał go poskładać.- Co mam robić?

-Ubrania są poukładane w walizkach, możesz je rozpakować i włożyć tylko do szafy.- powiedział, wskazując na cztery ogromne walizki. Podeszłam do ogromnej garderoby na całą ścianę, która pachniała nowością i zaczęłam układać w niej jego rzeczy.

-Masz więcej ubrań ode mnie.- powiedziałam szczerze.

-Lubię zakupy i nie myśl, że jestem gejem czy coś, sto procent hetero.

-Geje są fajni, o co Ci chodzi?- zapytałam z wyrzutem.

-Jestem tolerancyjny, tak jak ty lubisz gejów, ja tak samo lubię lesbijki.- oblizał usta.

-Nie mam nic do lesbijek. Mogę je tolerować, akceptować i w ogóle do czasu, aż nie zaczną się ocierać na moich oczach.- wzruszyłam ramionami.

-Kiedyś miałem sąsiadkę, trzy lata starszą ode mnie. Przyjaźniliśmy się i tak z dupy przyszedłem do niej wieczorem pooglądać filmy i zastałem ją w towarzystwie dwóch, prawie nagich lasek. Byłem w szoku, miałem wtedy trzynaście lat. Gdybyś widziała moją minę wtedy.- zaśmiał się nerwowo.

-Ja kiedyś przyłapałam Siller'a w kantorku z jedną laską z mojego pokoju. Miałam przypał za pyskowanie i musiałam sprzątać cały odcinek mieszkalny. Ale jakoś nie usiadło mi to na psychice.

-Gdybym miał Ci opowiadać o moich przygodach, trochę by zeszło, a nie jestem z tego dumny, dlatego Ci nie opowiem.- powiedział rozbawiony. No tak, jego życie było o dużo barwniejsze od mojego.

-Ludzie, ona spuściła bombę w pampers.- do pokoju wpadł Chris z dziewczynką na rękach.

-No to ją przebierz.- Dylan przewrócił oczami.

-Nie, ja to zrobię.- odłożyłam ubrania do szafki, ale szatyn mnie zatrzymał, łapiąc za biodra.

-Nie, ty mi pomagasz. Chris, przebierałeś już moją siostrę, idioto. Wiesz, jak to się robi.

-Powiedział znawca pieluch.- prychnął brunet, po czym wyszedł z pokoju.

-Pampersy są pod przewijakiem, chusteczki tak samo!- krzyknęłam za nim.- A ty mógłbyś już mnie puścić.

-Lubię Cię obmacywać.- rzucił ze śmiechem, ale mnie puścił.- Dużo Ci jeszcze zostało?

-Dwie walizki.- przyznałam.

-Okej, Tak w ogóle, to jestem głodny. Zamówimy pizzę?

-Jak chcesz, to mogę Ci mleczka zrobić, chcesz?- zapytałam, a ten się skrzywił.

-Nie wiem, jak dzieci to mogą pić..

-Oh, cicho.- wróciłam do swojej pracy.

***

-Uśpiłem ją, nakarmiłem, przebrałem w te różowe onesie i nastawiłem tą niańkę elektroniczną. Śpi, jak zabita.

-Jesteś najlepszym wujkiem na świecie.- przytuliłam go.

-No stary, dzięki za wszystko, ale jesteśmy już zmęczeni i chcemy iść spać. Widzimy się jutro w szkole.- pośpieszył go Dylan, krzywiąc się, jakby zjadł cytrynę.- Nara przyjacielu.

-Nie bądź nie miły.- upomniałam go. Ten przewrócił oczami i pobiegł na górę.- Głupek.

-Nie mów tak.- tym razem upomniał mnie przyjaciel.- I tak będę już spadał, bo mam jutro test z angielskiego. Trzymaj się, do jutra.

-Dobranoc.- pożegnałam się.

Łazienka na górze była zajęta przez szatyna, dlatego wzięłam swoje rzeczy do spania i poszłam na dół. Wykąpałam się, umyłam włosy, a następnie ubrałam się w koszulkę, figi i krótkie, materiałowe spodenki.

Górna łazienka się zwolniła, dlatego weszłam do środka, żeby wysuszyć włosy i od razu wylądowałam na ziemi.

-Zabiję go.- syknęłam cicho, zbierając się z kafelek. Wstałam na równe nogi, mopem przetarłam mokrą podłogę i wysuszyłam włosy.

Chłopak leżał na moim łóżku po prawej stronie. Nastawiłam budzik w telefonie i położyłam się obok niego, ten był do mnie plecami. Żadne z nas się nie odezwało, a po jakimś czasie usłyszałam jego miarowy oddech. Ja zasnęłam dopiero po trzeciej nad ranem, życząc mu w myślach słodkich snów.

***

Następnego dnia w pół przytomna wstałam, gdy usłyszałam po raz kolejny piszczenie budzika. Musiałam się dobrze postarać, żeby bezszelestnie wyjść z pokoju, podczas gdy Dylan jeszcze spał.

W kuchni zrobiłam dwie kawy i mleko dla małej, a sama poszłam umyć zęby i w miarę się ogarnąć. Niesforne włosy spięłam w roztrzepanego koka, a fioletowe cienie pod oczami przykryłam starannie makijażem.

Naszykowałam Ninie ubranka i przygotowałam jej rzeczy, które miałam jej zabrać. Gdy ta jeszcze spała, najdelikatniej jak umiałam przebrałam ją całą i dałam jej jeszcze spać.

-Dylan, wstawaj.- próbowałam go obudzić. Ten tylko mruknął coś i odwrócił się na drugą stronę. W końcu nie wytrzymałam i zaczęłam nim ruszać.

-Co?- przeciągnął się. Spojrzał na mnie zamglonym wzrokiem i zmarszczył brwi.

-Przypominam Ci, że muszę zawieźć Ninę do Cornel'a. Ty rób co chcesz, ale za godzinę mamy szkołę, więc lepiej, żebyś już wstał.

-Okej.- zamlaskał.- Dziękuje, że mnie obudziłaś. Zazwyczaj robiła to Rose.

-Cokolwiek.- zabrałam z szafy czarne spodnie i szarą bluzę. Z szafki zabrałam bieliznę i patrząc, jak chłopak opuszcza pokój, przebrałam się szybko.

Wzięłam Ninę na dół, posadziłam ją w bujaku Dylan'a i poszłam sprawdzić, czy jedzenie było już odpowiednie. Nakarmiłam ją, ubrałam jej kombinezon, buty oraz szalik i czapkę. Rzuciłam na siebie parkę i force, a Black zbiegał ze schodów, po drodze wkładając skarpetki. Na ramieniu miał przełożony plecak.

-Poczekacie na mnie? Pojedziemy razem.- to było retoryczne pytanie. Przewróciłam oczami i dopiłam swoją kawę. Ten też ją szybko wypił i wziął do ręki wcześniej przygotowane przeze mnie kanapki.- Potrzymaj.- podał mi jedzenie.- No możemy jechać.

Wziął swój plecak i małą na ręce, po czym poszedł do garażu. Ja zamknęłam cały dom i wzięłam swoją szkolną torbę. Wsiadłam do jego samochodu, gdy stanął nim obok mnie.

-Czyli jedziemy do Cornel'a?- zapytał. Przytaknęłam. Zamyślił się przez chwilę, jakby myślał, jak tam dojechać i włączył się do ruchu.- Spałaś w nocy?

-Tak, a co?- skłamałam.

-Wyglądasz, jakbyś przez tydzień nie spała.

-Zapamiętam, dziękuje.- odpyskowałam z przekąsem.

-Nie o to mi chodziło, chodzi o Twoje zdrowie. Wyglądasz na zmęczoną i czułem, jak w nocy cały czas się kręciłaś.

-Po prostu nie umiałam zasnąć.- dodałam na swoją obronę.

-Przeze mnie?- zapytał krótko.

-Nie.- ta odpowiedź była szczera. No może tylko w dwudziestu procentach nie.

-Nie znam Cię długo, ale zauważyłem to. Próbujesz zrobić wszystko sama, ale Ci to nie wychodzi. Nie myśl za dużo, nie jesteś w stanie kontrolować wszystkiego.

-Fajnie, że we mnie wierzysz.- prychnęłam.

-Wierzę w Ciebie, ale nie da się robić wszystkiego samemu.

-Cornel mówi to samo.- powiedziałam przygnębiona.

Chociaż wiedziałam, że miał rację. Oboje mieli. Próbowałam wszystko kontrolować, ale tak się nie dało. Byłam na to za słaba, nie potrafiłam wszystkiego kontrolować.

-I pamiętaj, że we mnie masz wsparcie.- dopowiedział cicho.

Pamiętam.- szepnęłam w myślach.

***
Przechodziłam w markecie na dział z przekąskami, kiedy wpadłam na kogoś. Podniosłam głowę, by zobaczyć kto został tym nieszczęśnikiem i od razu cofnęłam się do tyłu.

-Śledzisz mnie?- zapytałam zirytowana. Najpierw wchodzi do mojego domu bez mojej wiedzy, a potem staje przede mną, żebym do niego dobiła.

-Możemy porozmawiać?- zapytał czarnowłosy, nerwowo rozglądając się po sklepie.

-Nie.- warknęłam, chcąc wyminąć mężczyznę. Ten jednak położył ręce na moich ramionach, by mnie zatrzymać. Wyglądał na zdesperowanego, a kilka siniaków na jego twarzy świadczyło tym, że chyba zaliczył kilka uderzeń.

-Gdybyś chciała jednak ze mną porozmawiać, znasz mój numer. Powiem Ci teraz tylko jedno.. Nie wiedziałem.- powiedział smutno, po czym odszedł w innym kierunku. Stałam w bezruchu przez kilka minut, aż w końcu się otrząsnęłam i dokończyłam zakupy.

Czy to w ogóle miało miejsce?