Po lekcjach udałem się w stronę domu Marinette. Plagg przez całą drogę wiercił się w mojej kieszeni, jakby miał robaki w dupie.

- Plagg! Mógłbyś przestać się tak szamotać? - powiedziałem zirytowany.

- Mogę. Za drobną opłatą - odpowiedział po chwili.

- Dobra - Zacząłem szukać w kieszeni kawałka sera - Gdzie jest ten ser? - Spojrzałem na niego podejrzliwie.

- Gdybym miał ser to bym przecież cię o niego nie prosił, debilu - odpowiedział zdenerwowany.

- Dobra, spokojnie. Kupię ci później taki ser, że cię z kapci powyrywa - Westchnąłem.

- Nie noszę kapci - Sprostował Plagg.

- W sumie.. Dlaczego Kwami nie noszą ubrań? - zapytałem zaciekawiony.

- BO MI ŻADNYCH NIE KUPIŁEŚ - Wrzasnął oburzony. Jak widać, brak sera bardzo źle na niego wpływa.

- A gdzie ja ci kupie ubrania dla kwami?! - powiedziałem zdenerwowany.

- W sklepie z ubraniami dla Kwami. Pomyśl czasem zanim coś powiesz - Zgasił mnie w sekundę.

Nagle zorientowałem się, że stoję pod domem Marinette od ponad pięciu minut i wykłócam się z tym serożercą. Wszedłem do środka i zadzwoniłem do Marinette. Po chwili dziewczyna była już na dole i zaprowadziła mnie do swojego pokoju.

- No to gdzie moja kawusia? - Zapytałem zadowolony na myśl o pysznej kawce.

- Co? - Zapytała zdezorientowana.

- Napisałem ci, że przyjdę po lekcjach na pyszną kawusię - Pokazałem jej telefon z wiadomością.

- Hm.. rzeczywiście - Zamyśliła się na moment - Jak chcesz to możesz sobie zrobić.

Momentalnie posmutniałem, lecz po chwili Tikki zaproponowała nam pyszne kakao i poleciała do kuchni.

- Chciałbym, żeby moje kwami tez potrafiło gotować - Rozmarzyłem się.

- Mogę ci gotować - Odpowiedział Plagg.

- Naprawdę?! - zapytałem podekscytowany.

- Oczywiście za drobną opłatą - Uśmiechnął się dumnie.

- Adrien, mógłbyś przemienić się w Czarnego Kota? - zapytała znienacka.

- Jasne, ja też już mam dość jego głupiego gadania - Posłałem Plaggowi złośliwe spojrzenie i wypowiedziałem formułkę. Po chwili miałem już na sobie mój kostium.

- Nie chodziło mi o jego gadanie, tylko muszę coś sprawdzić - Marinette podeszła bliżej i zaczęła uważnie przyglądać mi się z każdej strony.

- To trochę niezręczne - powiedziałem zawstydzony.

Marinette nic nie odpowiedziała, tylko dalej przyglądała się mojemu kostiumowi i zapisywała coś w swoim notatniku.

- Gotowe - Odsunęła się i odłożyła notatnik.

- Po co to wszystko? - zapytałem niepewnie.

- Niespodzianka - Uśmiechnęła się dumnie - A i znalazłam twoje karteczki.

- Jakie karteczki? - Zdziwiłem się.

- Jedna w szufladzie z bielizną z podpisem „Czarny Kot tu był" i druga w moim notatniku z tym samym podpisem - powiedziała podając mi ową kartkę.

Zaśmiałem się i schowałem karteczkę do kieszeni. Jeszcze kiedyś się przyda. Nagle Tikki wleciała do pokoju z dwoma kubkami kakao. Oboje zabraliśmy napoje i usiedliśmy na balkonie. Wspólnie podziwialiśmy zachód słońca popijając pyszną gorąca czekoladę.

- Bardzo klimatyczna sceneria - Przerwałem ciszę.

- Nie wiedziałam, że znasz takie wyszukane wyrazy - Zaśmiała się.

- Chyba obudziłaś we mnie moją duszę romantyka - Przysunąłem się bliżej.

- Właśnie widzę, tylko nie szalej z tymi romansami - Uśmiechnęła się zadziornie.

- Wow Kropeczko! Myślałem, że nie lubisz moich zalotów - Odpowiedziałem spoglądając na jej ogon.

- Bo nie lubię - Szybko zaprzeczyła.

- Twój ogon mówi co innego - Posłałem jej zadziorne spojrzenie.

- Co? O co ci chodzi? - powiedziała zdezorientowana.

- Po ogonie kota można poznać co czuje - Wytłumaczyłem - Myślałem, że wiesz.

- Ale skąd wiesz co akurat teraz czuję? - powiedziała niepewnie.

- Sam jestem kotem! No.. prawie, ale mój ogon działa tak samo jak te prawdziwe - Zapewniłem głaszcząc swój ogon - Twój ogon pokazuje, że darzysz mnie duuużą sympatią, wiesz Kropeczko? - Przysunąłem bliżej twarz i uśmiechnąłem się zalotnie.

Marinette zrobiła się cała czerwona i zaczęła próbować zakryć ogon, lecz bez skutku.

- To nie fair! A poza tym kocie ogony czasem kłamią - Próbowała mnie przekonać.

- Nie kłamią - Zaśmiałem się - Mogę ci to udowodnić w bardzo prosty sposób. Nagle przysunąłem swoją twarz i załączyłem nasze usta. Marinette szybko mnie odepchnęła.

- Co ty wyprawiasz?! - Wrzasnęła zdenerwowana.

- Widzisz, twój ogon nie kłamie - Powiedziałem zadowolony - Wiem, że ci się podobało.

- Przestań! - Zrobiła się cała czerwona i znów zaczęła próbować zakryć ogon.

- Już się tak nie bulwersuj - Próbowałem złagodzić sytuację, ale moja dusza romantyka dawała się we znaki - Wiesz, wyznawanie uczuć to piękna sprawa. Nie ważne w jaki sposób - Uśmiechnąłem się zadziornie, lecz to tylko pogorszyło sytuację.

Marinette z burakiem na twarzy weszła do środka trzaskając klapą w dachu. Próbowałem wejść do środka, ale najprawdopodobniej zakluczyła się na zamek.

- Od kiedy twoja klapa w dachu jest zamykana na zamek? - Zapytałem zdziwiony.

- Od kiedy wiesz, że jestem biedronką - powiedziała z drugiej strony klapy.

- No dobra. A... mogę wejść? - zapytałem łagodnie.

- NIE - Wrzasnęła stanowczo.

Wcale nie próbowałem nalegać. Najzwyczajniej wszedłem przez drzwi do piekarni, aż do mieszkania Marinette. Tak oto znów znalazłem się w jej pokoju.

- Czekaj, jak?! - Wrzasnęła zaskoczona.

- Lepiej zamykaj drzwi od piekarni na noc jeśli nie chcesz mieć niespodziewanych gości - Uprzedziłem zamykając za sobą klapę w podłodze.

Marinette zrobiła obrażoną minę i zbiegła na dół zakluczyć drzwi frontowe. W tym czasie usadowiłem się na jej łóżku. Po 10 minutach jej nieobecności zrobiłem się trochę senny, więc okryłem się kołdą i zdrzemnąłem się na moment.