Wszedłem do klasy.

   - Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie. Autobus mi uciekł - powiedziałem i mimo, że przepraszałem, moja mina, ani cały ja nie wywierałem takiego wrażenia. Właściwie, to zastanawiałem się, dlaczego, do cholery, zlitowałem się nad sobą i poszedłem do tej szkoły.

   - Dzień dobry - powiedział, wzdychając.

   I już chciałem stawić krok, by iść do ławki Yuu, ale...

   Dlaczego Yuu siedzi z Risą? Żałuję teraz, że nie mamy w klasie mniej osób. Jestem zmuszony usiąść obok tej purpurowowłosej gnidy. Irytujące.

   Przemieściłem się do jego ławki, chcąc, nie chcąc (a bardziej to drugie), i usiadłem na krześle, które oczywiście było na mnie za małe, wzdychając cierpiętniczo. On spojrzał na mnie i kolejny raz, kiedy spotkały się nasze spojrzenia, ściągnął brwi. Ahaaa...

   - Hej, to ty byłeś wczoraj w lodziarni z tą dziewczyną za nami? - szepnął tak, żeby nauczyciel nie usłyszał.

   On do mnie coś powiedział?

   - Ej! Koleś, co z tobą? - syknął i uderzył mnie "PRZYJACIELSKO" łokciem w bok, po czym zachichotał.

   Co ze mną,  pytasz? Raczej co z tobą, idioto! Jesteś moim wrogiem numer jeden i zagadujesz mnie jak kumpla? Chyba kpisz... Zaraz... Ale ty przecież nie wiesz, że jesteś moim wrogiem... Może mógłbym to wykorzystać w oczywiście dobrych celach... Mhaha, żartuję. W końcu jak to mówią? Ach, tak: przyjaciół trzymaj blisko, a wrogów jeszcze bliżej. Dlaczego by nie spróbować?

   - Co? A, sorry, no ja - uśmiechnąłem się "przepraszająco".

   - A, jakoś właśnie nie wiedziałem czy to ty...

   Nie wiedziałeś czy ja to ja, bo myślałeś, że ja to inny ja? Ach... Rozumiem... Nie, jednak nie rozumiem.

   - Hisashi jestem - przedstawiłem się.

   - O, a ja.. - przerwałem mu.

   - Haruki, tak? - wypaliłem i uśmiechnąłem się zawadiacko.

   - Właśnie. Wyjąłeś mi to z ust - odwzajemnił mój uśmiech. Och, pierwsze widzę, żeby ktoś umiał tak dobrze manipulować twarzą jak ja. Może coś z niego będzie, bo na pierwszy rzut oka pomyślałem...

   "Co za irytujący pozer."

   Tak, chyba właśnie tak... A więc nie zmieniłem zdania.

   Co do jego słów... Żebym to ja zaraz nie musiał wyjmować mu języka Yuu z paszczy, bo potem mogę też wybić i wyjąć wszystkie błyszczące ząbki, które teraz mi prezentuje.

   - Właściwie, to dlaczego nie siedzisz z Risą? - zapytałem półszeptem.

   - Facet od matmy powiedział, że gadam, więc przesadził ją do tego za nami - powiedział i wzruszył ramionami.

   No tak, matmę przegapiłem i do tego spóźniłem się na angielski. Gadał z Risą? Ciekawe o czym?

   - A tak przy okazji, fajną masz laskę - mruknął i uśmiechnął się złośliwie, a ja syknąłem:

   - Ale my nie chodzimy, przecież ja mam..! - powstrzymałem się, kiedy dotarło do mnie to, co chcę powiedzieć, a on nie spuszczał ze mnie wzroku, cierpliwie czekając, aż dokończę - ...kogoś na oku. - Wypaliłem. No, bo co miałem powiedzieć?!

   - Ooo, a szkoda. Więc kim jest owy "ktoś"? - spytał dociekliwie.

   Cholera, nie tak to miało wyglądać. To ja miałem zadawać pytania, nie on. Jeszcze chwila, a wszystko wypaplam. To jest jakaś tragedia.

   - Nieważne - burknąłem i skupiłem się na przepisywaniu słówek z tablicy.

   - Dobra. Więc ja ci też nie powiem, kto mnie się podoba - szepnął do mojego ucha, nachylając się nade mną.

   - Haruki czy jest coś, co chciałbyś wyjawić klasie? - wtrącił się nauczyciel angielskiego.

   - Owszem, proszę pana - w tym samym momencie, sięgnął po plecak, który miał (chyba od początku) nierozpakowany i powiedział do mnie bezgłośnie - zastanów się nad moją propozycją - po czym przeszedł luźnym krokiem przez klasę i oznajmił - to, co chciałem powiedzieć, to "dowidzenia" - i wyszedł z klasy, zostawiając zdezorientowanego nauczyciela przy tablicy.

   - Haruki! Dokąd to?! - wyjrzał z klasy, ale chłopaka już nie było. - Co za ludzie - skomentował nauczyciel i odchrząknął, po czym wrócił na miejsce. - Tak więc kontynuujmy - powiedział, czyn uciszył szmery w klasie.

   Mnie po głowie chodziły tylko dwa zdania.

   "Co to miało być?" oraz "To nie może być Yuu!"

*****

   Wyszedłem na przerwę i pierwszy raz nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Po chwili doszedł do mnie Yuu i Risa.

   - Hej. I jak tam? - spytał Yuu oskarżającym tonem.

   Ten wyraz twarzy... O co mu chodzi? Musi robić od razu wielkie 'halo'?

   - A jakoś. Dziwny koleś - powiedziałem obojętnie, co pokrywało się z moimi wnioskami.

   - Ach... Poznaliście się? - spytał nieco zmieszany.

   - Można tak powiedzieć - skrzywiłem się, a on już się nie odzywał.

   - Dlaczego wyszedł? W ogóle to to, co zrobił było... takie niecodziennie. Widzę, że zapowiada się ciekawy rok szkolny - mruknęła Risa, nie patrząc mi w oczy i rumieniąc się zapewne z powodu swojej nagłej pewności siebie w mojej obecności.

   - Nie wiem dlaczego wyszedł. Mówiłem, że jest dziwny - wzruszyłem ramionami. Risa odeszła do swoich koleżanek, a my z Yuu staliśmy chwilę w krępującej ciszy, obserwując wszystkich dookoła.

   Tak minęły jeszcze cztery przerwy, a później wróciliśmy do domów bez słowa.

***

   Tak, dobrze widzicie, biegnę. I znowu macie rację - dziś też zaspałem.

   Dotarłem do szkoły i wtem rozległ się dzwonek oznaczający rozpoczęcie się pierwszej lekcji. Wszedłem do budynku i zauważyłem, że wszyscy są w klasach, a ja skierowałem swe kroki na miejsce, gdzie teraz odbywała się lekcja angielskiego, szurając stopami o podłogę. I wtedy, niespodziewanie...

   Ktoś złapał mnie za rękę, a ja odruchowo, nie patrząc na sprawcę czynności, wykręciłem ją. Usłyszałem jęk w momencie, w którym dostrzegłem, że jestem w kantorku i że owym napastnikiem jest osoba z purpurową czupryną. Ponownie sapnąłem i puściłem moją ofiarę. Oparłem jedną rękę na biodrze, drugą na czele i przymknąłem powieki.

   - Haruki, powiedz mi, co ty wyprawiasz? - szepnąłem, kompletnie zirytowany.

   Ooooch, a już miałem wizję, że to Yuu wciąga mnie do ciemnego, małego pomieszczenia i proponuje mi coś... zboczonego. Spadaj, Haruki, za dużo mi zabierasz i przez ciebie mam ochotę... Na coś...

   Na śliwkowe lody, a co myśleliście?...

   - Chciałem cię wyrwać chociaż na jedną lekcję - powiedział, rozmasowując nadgarstek.

   - Po co? - warknąłem, dalej się irytując.

   - No jak to "po co"? Pogadać i w ogóle... się poznać. A co, wolałbyś siedzieć teraz na lekcji historii? - sarknął.

   Miał rację. Ale z drugiej strony, wolałem iść zobaczyć Yuu..., który i tak mnie nie zauważa, bo jest zajęty wzdychaniem, myśląc zapewne o moim porywaczu.

   - No dobra. Zostaję. To o czym chciałeś porozmawiać? - spytałem, osuwając się po ścianie, pod którą zamierzałem siąść.

   - A o różnych rzeczach. Jak na przykład o tym czerwonowłosym chłopaku, w którym się bujasz - powiedział od niechcenia i oklapnął obok mnie.

   C-co? Ale skąd on ...?

   - To widać, Hisashi. Chcę, żebyś wiedział, że mnie też on jako-tako interesuje, więc uważaj na niego - szepnął mi do ucha, nachylając się przy tym nade mną. - Ale ty... -  przerwałem mu.

   - Co?! - znów późno dotarło do mnie to, co mówi. Z tym człowiekiem się ciężko rozmawia, nie umiałem skupić się na rozmowie z nim.

   On... Interesuje się Yuu? Ooo, nie! Nie zgadzam się na to, mowy nie ma!

   Myślałem o takim scenariuszu, w którym oboje będziemy się do niego kleić i nie spodziewałem się, że tak to mną wstrząśnie.

   - Nie krzycz tak,  bo ktoś nas znajdzie, a ja.. - ponownie mu przerwałem.

   - Zamknij się i mnie posłuchaj! Nie myśl sobie, że tak łatwo ci go oddam, a jeśli coś mu zrobisz, nie zawaham się ciebie zabić. Nie waż się nawet go tknąć lub zrobić mu coś bez jego pozwolenia! - wysyczałem z miną, jakbym miał go zaraz poćwiartować nożyczkami, spuścić w toalecie, pozszywać i wsadzić do dębowej trumny ze szczurami. Już wiele razy ktoś doprowadzał mnie do tego, bym tak wyglądał. Haruki patrzył na mnie zszokowany i nim coś z siebie wydusił, warknąłem:

   - Żegnam - i wyszedłem na korytarz, potem do klasy, którą przemierzyłem zdecydowanym krokiem, tak że, jeżeli ktoś teraz spróbowałby wejść mi w drogę, staranowałbym go i zdeptał.

   Zanim usiadłem spojrzałem na Yuu, który bacznie mnie obserwował z pytającą miną. Jednak nic nie powiedziałem i oderwałem wzrok.

    Usiadłem w pustej ławce, a po chwili druga lekcja języka angielskiego została kontynuowana przez zdziwionego i jednocześnie zrezygnowanego nauczyciela.

   Och, gdybyś wiedział, co się wokół ciebie dzieje... Pewnie byłbyś wniebowzięty, kiedy powiedziałbym ci, że i jemu się podobasz. Dlaczego tak mnie ranisz? Myślisz, że to zabawne, jak tak wszystko utrudniasz? Ty i on!

   Ja tu toczę o ciebie wojnę! Jeśli przegram, to zapewne będziesz szczęśliwy. Dlaczego nie chcesz być szczęśliwy ze mną? Co ja takiego zrobiłem? Mówisz, że jesteś moim przyjacielem, a tej nocy miałem wizję, że śmiejesz się z mojej przegranej, że odchodzisz... z nim. Wolę, gdybyś zranił mnie po tym, jak dałem ci całego siebie, oddałem ci wszystko, czyli stałoby się to, czego tak się obawiasz, niż gdybyś był z nim i... I zostawiłbyś mnie, zapomniał. To jest gorsze, Yuu...

   A jeżeli on mi ciebie na prawdę zabierze? Co mam robić?!