Noszę imię Victoria. Nie mam nikogo. Ani rodziców, ani rodziny. Jestem sama na tym przeklętym świecie. Nawet nie mam domu. Śpię i żyję na ulicach Londynu. Jem resztki ze śmieci. Rodzice zginęli 10 lat temu. Od tego czasu musiałam radzić sobie samej. Lecz teraz mam 13 lat. Moimi przyjaciółmi są bezdomne koty. Czasami przychodzą do mnie i przytulają się do mnie w chłodne noce. Czasami poproszę na ulicy przechodzących ludzi o trochę pieniędzy. Lecz często trafiam na prawdziwe szumowiny. Niektórzy mężczyźni z wyższych sfer gdy tylko poproszę ich o pieniądze od razu mnie uderzają swoimi laskami lub z otwartej dłoni obrywam. Jeśli chodzi o mój wygląd to mam do ramion, blond włosy i niebieskie oczy. Jestem średniego wzrostu. Czasami nie mam zamiaru i z głodu kradnę. Lecz często zdarza się że sprzedawcy mnie dogonią, a kiedy zabiorą to co ukradnę biją mnie. Gdy rodzice zginęli już nigdy więcej nie czułam się szczęśliwa. Czułam się źle z tego powodu. Co roku w dzień ich śmierci idę do ich grobów i spędzam przy nich cały dzień i noc aż do momentu kiedy wybije północ. Kiedy przechadzam się po ulicach Londynu często spoglądam na rodziny z dziećmi wtedy zazdroszczę tym dzieciakom iż mają rodziców. Nie to co ja. Nawet jak jestem chora staram się żyć jak co dzień. Zanim moi rodzice zginęli kochałam wszystkie kolory tego świata. Lecz po ich śmierci znienawidziłam wszystkie oprócz czarnego i czerwonego. Gdy już żyłam na ulicy 3 lata czasami zdarzały się chwile iż widziałam morderstwa. Raz zdarzyło się iż widziałam jakąś postać. W dłoniach trzymał piłę mechaniczną. Jak go spojrzałam od razu uciekłam. Więc jestem tylko bezdomną dziewczynką z Londynu.