- Kocham was

- My ciebie też.

~ dzień później ~

- Sophie wstawaj.

- Mamo nie chcę mi się ciuchów szukać. Wybierzesz mi coś.

- Dobrze kochanie, ale idź już do łazienki.

Wstałam jak zombie i poszłam do łazienki. Umyłam się szybko i zrobiłam lekki makijaż.
Gdy wyszłam mamy już nie było, a ciuchy były na łóżku. Czarne. Mama wie co lubię. Wybrała krótką bluzkę z napisem i czarne dresy z białą gumką.

Ubrałam się i zeszłam na dół do kuchni, a tam Brent robi naleśniki!!!

- O Sophie naleśniki już gotowe. Wcinaj mamy czas, bo tata nas zawozi.

- Dziękuję, a tata wie, że są naleśniki?

- Nie.

- Tato naleśniki są!

- Gdzie kurwa!

- Luke słowa!

Usłyszałam bieg i huk. Popatrzyłam się w stronę hałasu, a tam tata przewrócony na podłodze leży, ale się nie poddaje i biegnie dalej.

- Tato spokojnie wystarczy dla każdego.

- E tam, a powiedz jak się czujesz?

- Jakoś idzie.

Nagle usłyszałam huk.

- Gdzie jest ten pedofil?! Jak go dorwę to wykastruję go tępymi nożyczkami.

Usłyszałam głos wujka Calum'a i Matt'a.

- Wujki!

Wstałam, pobiegłam do nich i wskoczyłam najpierw na Calum'a, a później na wujka Matt'a.

- Młoda jak się czujesz?

- Jakoś się żyje, a kiedy mogę znowu do was przyjść do Wazelinki?

Wazelinka to mops Calum'a inaczej mówi na niego córka. No traktuję ją jak córkę.

- Na razie nie możesz, bo Wazelinka była kastrowana i ma jakby taką antenkę.

- Dobrze. Wujku?

- Tak?

Powiedzieli jednocześnie, Boże jakie synchro.

- Chodzi mi o wujka Matt'a.

- No młoda?

- Zawieziesz mnie do szkoły, bo tata dowarł się do naleśników.

- Biedne naleśniki. Spoko to co idziemy? Znaczy jedziemy?

- Tak. Brent jedziesz z nami?

- Wujek mogę?

- Im więcej tym lepiej.

Wzięliśmy torby i poszliśmy do auta wujka. Zawiózł nas szybko pod szkołę, stan czekali moi Bff.
Szybko wyskoczyłam z auta, pobiegłam do Leo i wskoczyłam na niego.

- Jak się słonko czujesz?

- Słonko? Już lepiej.

- Sophie czemu mi nie powiedziałaś o tym zboczeńcu? Za karę idziemy dzisiaj na te zakupy, a ty Leo też, bo na pewno trzeba ci kupić garniak.

- Dobrze, ale pod jednym warunkiem.

- Jakim?

Spytała.

- Pójdziemy do Starbucks'a.

Powiedzieliśmy równo z Leo.

- No dobrze, ale teraz lecimy na zajęcia.

- Gdzie jest moja kochana kuzyneczka?

- Meteo jestem tutaj.

Zeszłam z Leo i pobiegłam do Meteo i wskoczyłam na niego i wziął mnie na barana.

- Jak tam się czujesz?

- Jakoś idzie. Idziemy do szkoły?

- Jasne.

Weszliśmy do szkoły i od razu usłyszałam ciche szepty.

- Ej nie przejmuj się nimi. Chodź idziemy do twojej szafki.

Poszliśmy do szafki, a tam Lucas z misiem?

- Meteo zostawisz nas samych.

Cicho szepnęłam, a on tylko pokiwał głową, że rozumie, postawił mnie i poszedł.

- Jak się czujesz?

- Czemu się pytasz?

- Bo wiem co ci się wczoraj stało i wiem też, że Brent ci coś powiedział na mój temat, ale daj mi jedną szansę. Proszę.

Klęknął przede mną, a oczy wszystkich zebranym tutaj poleciały w naszą stronę.

- Wstawaj. Wszyscy się patrzą.

- Nie wstanę do puki się nie zgodzisz, a przy okazji mamy świadków.

- No dobra, ale tylko jedna szansa.

- Tylko. Jedna.

- A poco ci ten miś?

- Jest dla ciebie, żeby ci się pomógł pozbierać po wczoraj.

- Dzięki.

Pocałowałam go w policzek. To go totalnie zamórowało i stał tak kilka dobrych minut.

- Lucas? Wszystko dobrze?

- Tak. Muszę iść, bo kapitan drużyny nie powinien się spóźniać.

No to teraz mnie zamórowało. Umówiłam się z kapitanem szkolnej drużyny sportowej. Poszedł i nagle obok mnie pojawiła się nasza szkolna dziwka. Alice.

- Czego ode mnie chcesz?

- Zostaw Lucas'a w spokoju. On jest mój.

- Ta właśnie widzę. Jak jest twój to ciebie powinien zaprosić na randkę, a nie mnie i tobie powinien dać misia, a nie mnie.

Powiedziałam, a ona z wkurwiem wymalowanym na twarzy poszła dalej.

- Sophie, coś ty zrobiła, że ma takiego wkurwia?

- Nic.