Yildyz:

Wiedziałam czułam, że coś będzie nie tak martwiłam się o niego by sobie czegoś nie zrobił. Wiem, że to głupie i nie powinnam tak myśleć powinnam go przeklinać. Ale ja tak nie potrafię jednak był i wciąż jest moim mężem. Widziałam, że Dogan się zdenerwował i wszedł do domu ja zaś zatrzymałam ochroniarza raz jeszcze.

- Poszedł by pan ze mną do mojego domu?

- Muszę zapytać o pozwolenie pana Dogan'a.

- Ja to załatwię i przy okazji się przebiorę - mówię idąc do domu.

Tam zaś czekała na mnie matka z grobową miną ocho czyli Dogan jej powiedział. Ale nawet ona mnie nie powstrzyma mimo wszystko jest ojcem mego syna. I czy chcą czy nie zawsze będzie w moim życiu i w życiu syna. Byle by nie za często..

- Co się stało? - zapytała mama bacznie mnie obserwując.

- A co się miało stać ?

- Tak czułam, że mi nie powiesz więc przycisnęłam Dogan'a.

- To skoro wiesz to po co pytasz ?

- Pójdziesz tam?

- Tak mamo - mówię chcąc iść do sypialni.

Jednak na schodach trafiłam na Dogan'a. Minęłam go idąc dalej żaden z nich nie powstrzyma mnie. Nie wiem dlaczego ale czułam, że muszę tam iść. A skoro dziwna moc mnie tam ciągnie to pójdę i choć zobaczę co tam się działo. Przebrałam się szybko i zeszłam spowrotem na dół. Tam już czekał na mnie Dogan:

- Pójdę z tobą nie będziesz szła z ochroniarzem będę spokojniejszy jak dłużej cię nie będzie bo będę z tobą.

- Dobrze - mówię mało przekonująco.

To może być zły pomysł Kartal jest agresywny jak ma wypito. Przechodziłam przez to jakiś czas jak mu w firmie nie poszło jak by tego chciał.

Ruszyliśmy więc ramię w ramię do mojego domu otworzyłam ostrożnie drzwi kluczem. Uchyliłam nieco i zajrzałam do środka już od wejścia był wielki nie ład. Szafka na buty była przewrócona rozbite lustro wszędzie szło i ciuchy.

- Krew!

Weszłam szybko do środka idąc wprost do salonu. Tam go zostawiłam w całkowitym burdelu. To nie był ten sam salon to był armagedon. Wszędzie szło i butelki on sam leżał na podłodze między stolikiem i kanapą.

- Kartal! - ze łazami w oczach podeszłam do niego.

Poruszyłam go kilka razy jednak to nic nie dało odwróciłam się w stronę Dogan'a. Który był w tym samym szoku co ja nie spodziewałam się tego.. Łzy zaczęły lecieć ciurkiem po moich policzkach.

- Czy on.. - zaczęłam łamiącym głosem..

- Nie to nie możliwe - odsunął mnie od niego i sam uklęknął przy nim - Kartal! - szarpnął nim odwrócił go twarzą w naszą stronę.

Szok.. uśmiechał się jak by nigdy nic patrząc na nas.

- Jak mogłeś ?! Coś takiego odwalić?! - zaczęłam krzyczeć w jego stronę.

- To dowodzi, że wciąż mnie kochasz..

- Tu tylko i wyłącznie chodzi o naszego syna! By miał ojca!

Dogan pokiwał głową i wyszedł z domu ja zaś zostałam nie ruszając się z miejsca.

- Jak mogłeś ?! Prawie zawału dostałam! - krzyczałam nadal.

- Uspokój się już żyje patrz nic mi nie jest !

Byłam wściekła byłam tak wnerwiona jak nigdy poszłam w ślady Dogan'a zostawiając Kartala samego. Nie reagowałam na krzyki za mną zatrzasnęłam za soba drzwi. Ten rozdział w moim życiu właśnie się kończył. I nawet on tego nie zmieni..