Gabriel

Podziwiam Bellę, ja bym tego gnoja nie ratował. Nie zasługiwał na to.
Gdy pojechaliśmy do szpitala, na życzenie Belli, pielęgniarka patrzyła na mnie jak na idiotę gdy pytałem o Tobiasa. Nic dziwnego, w końcu pytałem o zmarłego parę lat temu ojca.
Na szczęście Na korytarzu spotkałem Maxa
-Gabriel, co Ty tu robisz?- zapytał zdziwiony.
-Nie uwierzysz, ale przywieźli tutaj mojego ojca.

Mężczyzna patrzył na mnie jakby myślał, że żartuje.
-Nie patrz na mnie takim wzrokiem - westchnąłem
-Nie bardzo rozumiem..przecież on nie żyje.
-Taaa do wczoraj też tak myślałem.
-Leży w sali numer 15 na drugim pietrze - powiedziała Bella podchodząc do nas - Dzień dobry - przywitała się z lekarzem
-Witaj Isabell, widzę, że dbasz o Gabriela - zaśmiał się
-Staram się jak mogę.- powiedziała również się uśmiechając
-Chodźmy już, miejmy to z głowy - powiedziałem do ukochanej

Pożegnaliśmy się z Maxem i ruszyliśmy do odpowiedniej sali. Przed drzwiami się zatrzymałem.
-Może ja wejdę pierwsza? - zapytała dziewczyna
-Nie, chce z nim najpierw porozmawiać sam jeżeli pozwolisz.
-Pod warunkiem, że nic mu nie zrobisz - szepnęła
-Za kogo Ty mnie masz?
-Za skrzywdzonego człowieka - powiedziała patrząc mi prosto w oczy.

Westchnąłem i wszedłem do sali. Mężczyzna leżał na łóżku, był podłączony do kardiomonitora.
-Gabryś - odezwał się słabo
-Nie mów tak do mnie - westchnąłem
-Dziękuję Ci...
-Mi? Mi nie masz za co, ja bym Cię tam zostawił żebyś zdechł. - powiedziałem zgodnie z prawdą
-Usiądziesz?- wskazał na krzesło przy Jego łóżku

Niechętnie usiadłem, jednak odsunąłem je dalej od łóżka.
-Synu..jestem świadom tego, że Cię bardzo skrzywdziłem...zresztą nie tylko Ciebie - spojrzał na drzwi
-Brawo, punkt dla Ciebie - powiedziałem z ironią
-Jesteś bardzo podobny do mnie...- zaczął
-Nie ubliżaj mi, ja nie krzywdzę innych - przerwałem mu
-Nie o tym mówię, jesteś taki..oschły i zimny. Też taki byłem..
-Zależy dla kogo - powiedziałem patrząc na niego ze złością.
-Będziesz w stanie mi to kiedyś wybaczyć?
-Na prawdę myślisz, że wrócisz po latach, powiesz jakieś durne przepraszam i będzie okey? Po tym wszystkim? Nie Tobias, nie wybaczę Ci. Mogłeś się leczyć wcześniej.
-Tak masz racje, mogłem..bardzo żałuje, że tego nie zrobiłem.
-Dać Ci za to medal?- wywróciłem oczami
-Gabriel, przepraszam, na prawdę i szczerze przepraszam. Więcej nie mogę niestety zrobić, czasu nie cofnę. - miałem wrażenie, że mówi szczerze, ale cholera go wie.

-Dobrze, powiedzmy, że Ci wybaczę, nie licz na to, że będziemy udawać, że jesteśmy idealną rodzinką- powiedziałem po chwili ciszy
-Dziękuje synu, na prawdę dziękuje - mężczyzna złapał mnie za rękę jednak natychmiast ją cofnąłem
-Bella też chciała z Tobą porozmawiać - powiedziałem oschle
Wstałem i otworzyłem drzwi żeby wpuścić dziewczynę.
-Wszystko okey?- zapytała wchodząc
-Tak, tak. - westchnąłem
-Isabell dziękuje - powiedział Tobias próbując usiąść na łóżku

Dziewczyna podeszła do łózka i usiadła na krześle a ja zostałem przy drzwiach.
-Nie ma Pan za co dziękować, każdy by tak postąpił - powiedziała starając się zabrzmieć spokojnie
-Nie każdy - mimowolnie mi się wyrwało
-Zgodzę się z Gabrielem, bardzo Was skrzywdziłem a mimo to uratowałaś mi życie. - powiedział i złapał dziewczynę za rękę

Zauważyłem, że Bella zbladła jednak nie cofnęła ręki i starała się uśmiechać.
Podziwiałem ją, na prawdę i z całego serca ją podziwiałem.
Przysunąłem drugie krzesło i usiadłem obok dziewczyny, chciałem dodać jej trochę otuchy. Objąłem ją.
-Jesteście cudowną parą - uśmiechnął się a po Jego policzku spłynęła łza.
-Tylko się nie rozklejaj - wywróciłem oczami
-Gabriel - skarciła mnie dziewczyna
-Przepraszam - powiedziałem niechętnie

Mężczyzna uśmiechnął się
-Masz na niego dobry wpływ - powiedział do Belli
-Dziękuję staram się. Co Pan teraz zamierza? Jeżeli można wiedzieć. - zapytała niepewnie
-Najważniejsze było dla mnie żeby Gabriel mi wybaczył, teraz nie mam żadnych planów.
-A gdzie się Pan zatrzymał?- zapytała a ja jęknąłem w duchu, domyślałem się do czego zmierza.
-Cóż wynająłem pokój w hotelu, wiec jak mnie wypuszczą pewnie tam wrócę.

Bella spojrzała na mnie i uniosła brew. Westchnąłem
-Może zatrzymasz się u nas- powiedziałem z niechęcią
-Nie, nie będę Wam sprawiał problemu.
-Okey, nie będę naciskać. - powiedziałem z zadowoleniem, jednak Isabell spiorunowała mnie wzrokiem. - Ech.. To żaden problem...tato.
-Proszę, proszę , chyba nawet Emily nie miała na Ciebie takiego wpływu - zaśmiał się

Wtedy do sali wszedł Max
-Gabriel? - spojrzał na mnie i na Belle - To jest Twój ojciec?
-Niestety - westchnąłem
-Słyszałem, że oszukał Pan śmierć - zaśmiał się lekarz
-Można tak powiedzieć.
-Wyniki ma Pan w normie, przepisze Panu leki na serce , podejrzewam, że to macie w genach - Max spojrzał na mnie - Mam nadzieje, że Ty bierzesz leki.
-Teraz nie było takiej potrzeby
-Gabriel..- zaczął jednak mu przerwałem
-Teraz nie rozmawiamy o mnie tylko o moim ojcu.
-Dobrze, wrócimy dobrej rozmowy. Panie Tobiasie , tutaj ma Pan receptę, musi je Pan brać 3 razy dziennie i proszę się oszczędzać.
-Zadbamy o to - wtraciła się Bella
-Ale ja się nie zgodziłem, żeby zamieszkać u Was.
-Witaj w moim świecie - mimowolnie się uśmiechnąłem do ojca, on odwzajemnił uśmiech.

Max podszedł do mnie
-Jak się czujesz? Miałeś jeszcze ataki?- zapytał tak cicho żebym tylko ja usłyszał, jednak widziałem, że ojciec się przysłuchuje
-Jest dobrze - odpowiedziałem lakonicznie
-Gabriel...dobrze wiesz, że trzeciego zawału nie przeżyjesz.
-Nie musisz mi przypominać.
Mężczyzna wesrchnął zrezygnowany.
-Dobrze, przyniose wypis dla Twojego taty - powiedział i wyszedł.

Zebraliśmy się wszyscy i wróciliśmy do domu. Bella poszła przygotować pokój dla Tobiasa a ja zostałem sam z ojcem.
-Napijesz się czegoś? - zapytałem
-Wody, jeżeli mogę prosić.
Przyniosłem mężczyźnie wodę a sobie nalałem whisky
-Nie powinieneś - powiedział patrząc na mnie

Nie odpowiedziałem tylko wypiłem duszkiem zawartość szklanki.
Ojciec usiadł obok mnie. Momentalnie mnie zemdliło mimo to nalałem sobie kolejną szklankę.
-To prawda? Miałeś już dwa zawały? - zapytał a ja wzruszyłem ramionami- Jezu, Gabriel , Ty przecież masz dopiero 35 lat...
-Jeżeli mam być szczery to to Twoja zasługa tato. Wieś bardzo Cię proszę, nie praw mi morałów.
-Martwię się ...
-Teraz się nagle martwisz?
-Tłumaczę Ci, że się zmieniłem, nie jestem już taki jak kiedyś..
-Posłuchaj, powiedziałem Ci, że Ci wybaczam, jednak nie myśl sobie, że teraz będziemy tworzyć idealną rodzinę, rozumiesz?
-Oczywiście. - powiedział z uśmiechem i położył mi rękę na ramieniu.

Ponownie poczułem silne mdłości.
-Przepraszam na chwile - powiedziałem i wyszedłem do łazienki.
Gdy skończyłem wymiotować poczułem chwilową ulgę. Odświeżyłem się i wróciłem do salonu.
-Wszystko w porządku?- zapytał ojciec
-Jak najbardziej. - odpowiedziałem bez emocji.
-Zawsze taki jesteś czy tylko dla mnie?
-Nie rozumiem.
-Jesteś taki oschły, skryty
-Zawsze taki byłem.
-Dobrze, że masz tę dziewczynę, ma na Ciebie dobry wpływ.
-Tak, masz racje. - powiedziałem oschle
-Pana pokój jest gotowy - powiedziała Bella schodząc do nas
-Dziękuje bardzo, chyba pójdę się położyć - powiedział słabo
-Pomogę Panu - dziewczyna podała mu rękę.

Podziwiałem jej spokój i opanowanie, chociaż wiedziałem też, że to się odbije na niej w nocy, znowu będzie miała koszmary.
Isabell poszła zaprowadzić ojca do pokoju a ja zostałem w salonie.

Dzisiaj rozdział tak trochę "na luzie" 🤣 ale spokojnie, bomba nadchodzi 🤫❤

Czekam na Wasze opinię ❤