- Oliver otworz drzwi postaram się pomóc! - wolała bezskutecznie od jakiejś godziny Olivia.

- Nie pomożesz

- Daj mi spróbować - otworzył drzwi cały zapłakany. - Ollie...

- I jak masz zamiar mi pomóc? - weszli do środka.

- Dlaczego płaczesz?

- Nie ważne - złapała go za rękę.

- To ja jestem kobietą niezależna w tej rodzinie! - popatrzył się na siostrę jak na wariatkę.

- Ty jesteś kim?

- Jestem Olivia Wood kobieta niezależna!

- Aha - roześmiał się.

- Znowu Ci się to przypomniało?

- Taa - pokiwała głową.

- Jak już przestaniesz się go bać to spróbuj z nim pogadać

- Tak zrobię - przytuliła go.

- Diggory mnie prześladuje ehh

- Zrobił Ci coś?

- Nope, łazi za mną i mnie komplementuje

- Ah no widzisz

- Nienawidzę tej kurwy Oliver i dobrze o tym wiesz - odwróciła wzrok.

- Pamiętam - pogłaskał ja po głowie.

- Ja wolałabym nie pamiętać

- Przepraszam - mruknęła coś w stylu to nie ważne. Oliver postanowił, że w końcu jej coś powie. - Hej, bo muszę Ci coś powiedzieć

- Hm? - odsunęła się od niego.

- Viktor Krum o Ciebie pytał - zaświeciły się jej iskierki w oczach.

- On... pytał się o mnie?

- Aha, matka mu o tobie ostatnio pierdoliła - uśmiechnęła się szeroko.

- To bardzo fajnie, a teraz - usłyszeli pukanie. - Kto to o tej porze?

- Twój chłopak?

- No chyba twój Ollie - otworzyła drzwi i zobaczyła Marcusa. - Mówiłam!

- Spierdalaj Liv - mrugnęła do niego i nie chcąc przeszkadzać wyszła.

- Ollie czy ty się mnie boisz? Tak szczerze? - Gryfon unikał kontaktu wzrokowego.

- Ja Ciebie? Nie co ty

- A jednak czyż nie? - patrzył jak chłopak kiwa głową. - Jestem chujowy - złapał za klamkę i chciał wyjść.

- Marcus poczekaj - spotkał się z jego wzrokiem.

- Po co mam Cię bardziej przerażać? - Oliver szybko do niego podszedł.

- Kurwa, bo Cię kocham! - zapadła cisza.

- Co?

- Przepraszam ja nie chciałem - cofną się pod ścianę Ślizgon szybko to wykorzystał i przycisnął go do niej.

- Ty mnie kochasz, ciekawę - spojrzał się na jego usta.

- Słuchaj to nie tak, znaczy się chciałem, znaczy to nie miało ta - przerwał mu namiętnie i pożądliwe go całując, Oliver uchylił usta. Chwile potem toczyli walkę na języki, która przegrał młodszy. Oderwali się od siebie, ten sam co zawsze przegrywał teraz głośno dyszał.

- Pamiętaj, że w stosunku do mnie zawsze będziesz uległym przegrywem

- B-bardzo dobrze o tym p-pamiętam

- To dobrze mam nadzieję, że nie będę musiał Ci o tym przypominać

- P-powiemy im?

- Tak, ale nie teraz - rozwalił mu włosy.

- HEJ!

- I tak to właśnie było. Tak właśnie poznali się wasi ojcowie

- Ciociu Olivio! Jeszcze raz! Prosimy! - odezwała się mała Lily.

- Tak, tak jeszcze raz! - krzyknęła Diana.

- Ciociu prosimy~ - odezwał się Viktor Krum i złapał ja w tali.

- Nie. Jeden raz wam wystarczy

- A dlaczego ty i wujek jesteście razem!? Jak to się stało!? - powiedziały jednocześnie bliźniaczki.

- To skomplikowana historia kochane - panna Krum szukała ratunku w swoim mężu.

- Nie męczcie cioci. Opowie wam jutro

- Oh no dobrze - Olivia otuliła Dianę kocem. - Dziękuję i dobranoc ciociu!

- A ja!? - wrzasnęła Lily i po chwil też została nim otulona. - Dobranoc

- Brakuje Ci Hogwartu co kochanie? - pogłaskał ją po włosach.

- Tak, bardziej niż czegokolwiek innego - rozmarzyła się.

- Idziecie na tę kolację? - Oliver popatrzył się na swoje dzieci. - Aniołki

- Po cioci - odezwał się Marcus.

- Oczywiście! - zaśmiała się.