Nie mogę cię stracić.

Przecież mi tyle dałaś.

Oni mogą już tylko zadrwić.

Ja już tylko wiem, jak na mnie działasz.

Przecież mnie inspirujesz.

Jakbym mógł cię porzucić.

Dzięki tobie to zapisuje.

Czekam, aż powrócisz.

Nie mogę nic napisać, gdy cię nie ma.

Wtedy umieram w środku.

Gdy jesteś, mam ten plan.

Jesteś jak ten podmuch.

Bo jesteś tą weną.

Więc jak mogę żyć bez ciebie?

Chwile z tobą mnie leczą.

Choć jesteś jak ten deser.

Dzięki tobie napisałem te wszystkie wiersze.

A nawet nie mogę podziękować.

Chyba dobrze, że nadal tu jestem.

Choć ma dusza taka udręczona.

Nawet nie wiem, gdzie jest to tu.

Jakby mnie cały czas odcinało.

Więc nie pisz mi tych bzdur.

Uczyć się należało.

Ja to robiłem.

Dlatego jestem ja i moja wena.

A mówili, że to takie złe.

Dzisiaj nie słyszę nawet ich echa.

Więc jak mam się przejmować.

Gdy czytam te wszystkie piękne komentarze.

W końcu ta droga jest taka szeroka.

A te marzenia były tylko rozgrzebane.