✧ 𝕍𝕚𝕝𝕝𝕖𝕟𝕕 ✧

Stoję przy filarze i opieram się o niego. Obserwuję otoczenie, aż w końcu w moje oczy rzuca się postać Huang Hua. Podchodzę do niej i lekko się kłaniam. Ta od razu promienieje.

— Cześć, Villiend. Przejdziemy się?

— Myślałem, że będę musiał Cię oprowadzać — unoszę jedną brew do góry.

— Haha, nie. Już tutaj i byłam. Ponad to zgaduje, że sam się tutaj nie raz gubisz.

— Fakt. Zdarzy mi się pomylić sale.

— Proponuje, aby posiedzieć przy fontannie wraz z lemoniadą — rzekła wskazują na dwa kubki, których wcześniej nie zauważyłem.

Skinąłem głową i w ciszy zaczęliśmy się przechadzać. Po kilku minutach dotarliśmy na miejsce. Huang Hua od razu usiadła na trawie, ściągnęła buty oraz podwinęła spodnie po czym zanurzyła nogi w wodzie.

Usiadłem obok niej po turecku, a ta wręczyła mi wcześniej wspomniany napój. Westchnąłem cicho i podziękowałem jej. Wziąłem łyk, a przyjemny chłód otoczył moje gardło.

❃ 𝔼𝕫𝕒𝕣𝕖𝕝  ❃

Nie wierzę. Za tydzień o tej porze będę musiał siedzieć na misji wraz z Villendem. I dlaczego? Bo cudowna Miiko wraz z damą Huang Hua stwierdziły, że będziemy najbardziej kompetentni do tego zadania. I przy okazji będziemy mogli pogadać, żeby nie kłócić się na każdym kroku. Urwać łeb to za mało.

To też nie tak, że nie chce spędzić z nim czasu, czy też na prawdę go nienawidzę. Najzwyczajniej w świecie fakt, iż coś może pójść nie tak totalnie mnie dobija. Nasze charaktery są oddzielne, a jednak podobne.

Najgorsze jest to, że oboje chowamy się za kłamstwami.

— Na Oracle, gdzie on jest? — burczę pod nosem sam do siebie.

W końcu znajduję się w Ogrodzie Muzyki. Dalej poszukując chłopaka stawiam następne kroki rozglądając się. Po chwili zauważam go, przy fontannie wraz z damą.

Już mam podejść, ale słysząc ich rozmowę zastygam w bezruchu. Na całe szczęście zasłaniają mnie krzewy róż, a z ich położenia na pewno mnie nie widać.

— Powiedz, jak się tutaj czujesz? — pyta dama.

— Dziwnie — odmrukuje chłopak.

— Nie podoba Ci się tutaj?

— To nie to... Po prostu czasem czuje, że tutaj nie pasuje — widzę jak kładzie uszy. — Zostałem, ale tylko z prośby. Nie potrafię przystosować się do życia w takim tłumie.

Został... bo go poprosiliśmy?

Faktycznie wcześniej miał do czynienia tylko ze swoim wspólnikiem i własnymi ofiarami. Bynajmniej z tego co wiem.

Powinienem mu pomóc z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości? W końcu po uzyskaniu własnego pokoju został sam ze sobą. A kiedy chciał jakkolwiek się ze mną zaprzyjaźnić, odpychałem go. Przez własną dumę.

Tylko dlaczego nie próbował poznać kogoś innego?

I dlaczego się nim w ogóle interesuje?

Villend, co Ty ze mną robisz?

Stałem zamyślony. Totalnie odpłynąłem. Jednak z amoku wyrwało mnie pytanie damy do Villenda. Pytanie, które nie powinno wypaść z jej ust.

✧ 𝕍𝕚𝕝𝕝𝕖𝕟𝕕 ✧

Słuchałem Huang Hua oraz odpowiadałem na jej pytania przy okazji napawając się ciepłymi promykami słońca. Jednakże nagle do moich uszu dotarł najgorszy z możliwych tematów.

Tak nagle moje ciało owładnęło zimno, a otoczenie wydawało się jakby szare. Zrobiła, to specjalnie? Czemu, czemu to tak boli?

— Odpowiesz mi? — zagaduje. — Co z Twoimi rodzicami, masz z nimi kontakt?

Czemu mi to robisz?

Przestań.

Nie chcę.

Czuje jak moje dłonie się trzęsą. Dlaczego, aż tak na to reaguje?

Nie chce jej odpowiadać.

Nie chce rozpamiętywać.

W moich gardle tworzy się gula. Otwieram usta, ale nie żadne dźwięki z nich nie wypadają. Tak jakbym nie potrafił mówić.

Nagle zza rogu wyłonił się Ezarel. To tak jakby spadł mi z nieba. Podszedł do nas i zlustrował wzrokiem. Grzecznie przywitał się z damą i zapytał, czy może nam przeszkodzić, ponieważ pilnie mnie potrzebuje. Ta od razu się zgodziła nie chcąc utrudniać elfowi pracy.

Chłopak złapał mnie za ramię i gwałtownie pociągnął. Wstałem i ruszyłem za nim niemal potykając się o własne nogi. Całą drogę moje myśli były puste, ale wciąż odczuwałem ból.

Zatrzymaliśmy się dopiero w Sali Alchemicznej, gdzie niebieskowłosy puścił mnie i podszedł do stołu. Nie mogłem ustać. Po prostu padłem na kolana, czując jak się trzęsę.

— Słyszałeś nas, prawda? — przerywam ciszę.

— Tak.

— Dziękuję.

Między nami zapada cisza. Nie jestem w stanie się podnieść jeszcze przez moment. Jednak nie mogę ukazywać mu swoich słabości, aż tak. Z ciężarem, wstaje i siadam na sofie. Wzrok wbijam w ziemię.

Nagle obok siebie czuje jak ktoś siada. Chcąc, nie chcąc musi być to Ezarel.

— Chcesz... o tym pogadać? — mówi niewyraźnie.

— Myślę, że żaden z nas nie jest na to gotowy.

Cisza.

— Villend?

— Hm? — podnoszę na niego wzrok.

— Ja, ja... — nagle się peszy. — Za tydzień jedziemy razem na misję — wstaje. — Bądź gotowy.

Wychodzi, a ja zostaje sam. Nie zastanawiam się długo, również opuszczam sale i wracam do siebie. Kładę się do łóżka i okrywam kołdrą. Tak dużo emocji we mnie buzuje, a coraz to nowsze pytania kręcą po głowie.

Jednak... jedno nie daje mi spokoju.

Co tak na prawdę chciał powiedzieć Ezarel?
———
789

Jak znowu pomyliłam gdzieś czasy i nie zauważyłam to przepraszam. Czasem z rozpędu po prostu tak lecę.