✧ 𝕍𝕚𝕝𝕝𝕖𝕟𝕕 ✧

     Obudziłem się poprzez wpadające przez okno promienie słoneczne. Podniosłem się niemal od razu i wychyliłem przez okno, zaciągając świeżym powietrzem. Mając dziwnie dobry humor ubrałem się i wyszedłem z kryjówki. Od razu zacząłem biec przed siebie.

     Będąc w głębi lasu chwyciłem za koniec kaptura z chęcią zdjęcia go. Jednak słysząc szelest oraz czując znajomy zapach zaprzestałem. Po chichu zbliżyłem się do wody chowając się na gałęziach drzew. Widząc Leilę mimowolnie się uśmiechnąłem. Wyłoniłem się z gęstwiny i od razu zacząłem.

— Cześć, złotko!

— Villiend? — pyta zdziwiona.

— No, a kto inny? — zeskakuje na ziemię i siadam obok.

— Znowu w kapturze?

— Yup. Wiesz, że nie chce się ujawniać.

— Nawet przed przyjaciółką? — wlepia we mnie spojrzenie.

— Przyjaciółką? — zbija mnie z tropu. — Uh, co tam masz? — zmieniam szybko temat.

— Księgę. Potrzebuje przetłumaczyć pewne znaki.

— Pokaaaaż — przeciągam zaciekawiony, a ona otwiera odpowiednią stronę. — Jak mi dasz spisać to mogę Ci przynieść tłumaczenie za kilka dni.

— Naprawdę?

— Nie, naumyślnie — przewracam oczami. — To mogę?

Kiwnęła głową, a ja od razu zacząłem przepisywać znaki. Za żadne skarby ich nie rozumiałem, jednak w mojej głowie ciągle bębniło jedno imię. Pewnego lisa, który z pewnością będzie umiał to rozszyfrować.

— Boisz się? — słyszę, marszczę brwi.

— Huh? — nie rozumiem jej.

— Pytam, czy się boisz.

— Czego?

— Tego, że Cię zobaczę. Nie pokazujesz się, tak jakbyś przed czymś uciekał.

— Raz zaufałem za mocno, żałuję. Nie chce powtórzyć tego błędu.

— Warto? Nie jestem tym kimś.

     Zrezygnowana spuściła głowę i zaczęła obserwować swojego chowańca. Zacisnąłem palce na okładce, a między nami zapanowała ciężka cisza. Zagryzłem wargę i położyłem lekturę na jej kolanach. Ta przeciągnęła po okładce palcami. W tym samym czasie zdjąłem kaptur, wierzą iż mogę jej zaufać. Odchrząknąłem, a ta zwróciła na mnie uwagę. Zastygła w bezruchu, a jej wzrok zaczął mnie skanować. Nagle wyciągnęła w moją stronę rękę i pomacała moje uszy.

— Aww, jakie puszyste — zachichotała.

— Nie uciekasz? — ignoruje jej słowa.

— Nie mam ku temu powodu.

— Jestem hybrydą — wzdycham. — Większość ludzi się mną brzydzi.

— Nie jestem w tej większości, na prawdę nie interesuje mnie Twoja rasa. Tylko to co nas łączy. I serio, nie mogę się napatrzeć.

— Miło mi — uśmiecham się.

     Chwilę później dziewczyna wraca do kwatery, a ja zostaję nad wodą. Oddycham spokojnie wpatrując w krajobraz. Niedługo później również znikam z lasu, chcąc mieć to z głowy od razu pędzę przez gęstwinę do Natana.

x

     Znajdując się przed odpowiednim budynkiem, pukam do drzwi. Podaje ochroniarzowi nasz ustalony szyfr, a ten wpuszcza mnie do środka. Bez zbędnych rozmów kieruję się do swojego...przyjaciela. Stukam lekko w drewno i naciskam na klamkę.

     Zamykam za sobą, a moim oczom ukazuje się niższy czytający książkę. Zaprasza mnie bliżej gestem ręki. Kucam obok nie mając chęci siadać. Wyjmuje z kieszeni kartkę i wzdycham.

— Mógłbyś mi to przetłumaczyć?

— Na kiedy? — pyta i zerka ciekawsko.

— Jak najszybciej.

— Prześlę Ci to do kryjówki, góra trzy dni.

     Skinąłem głową i wyszedłem. Moje ciało od razu otoczył chłód. Niechętnie zacząłem wracać do kryjówki. Droga nie zajęła mi długo, bowiem zatopiłem się w swoich myślach. Nim się obejrzałem znów stałem w tym samym pokoju. Pełnym wspomnień, krzyków, zadrapań na ścianach.

     Nie mając siły położyłem się na łóżku i wtuliłem twarz w poduszkę. Westchnąłem ciężko i próbowałem usnąć. Udało mi się to dopiero parę godzin później.

x

     Nie wiem ile spałem, nie wiem ile wpatrywałem się pusto w ścianę. Jestem sam, a otacza mnie pusta i chłód. Nie jestem w stanie dłużej patrzeć na to miejsce. Wychodzę i przemierzam las. Nogi same mnie prowadzą, a umysł wciąż staje się coraz bardziej mętny.

     Jestem tuż przed Kwaterą Główną. Niepostrzeżenie wdzieram się na ich teren i próbuje odnaleźć okno Leili. Po chwili udaje mi się je zlokalizować. Rozglądnąłem się, czy aby nie ma nikogo w pobliżu i wspiąłem na jej parapet. Pukam cicho w okno, a zza szyby dociera cichy pisk.

— Czego się drzesz? Może byś mi otworzyła?

— To nie ja Cię straszę — prycha otwierając okno.

— Dzięki.

     Zwinnym ruchem wchodzę do środka i się rozglądam. Ściągam kaptur i siadam na jej łóżku. Wlepiam w nią wzrok, a ona zaczyna.

— Potrzebujesz czegoś? Masz te tłumaczenia?

— Nie, i nie. Dopiero jutro.

— To co chcesz? — unosi jedną brew.

— Nic. Chciałem tylko... — zacinam się speszony.

— Hm?

— Z kimś posiedzieć — mruczę pod nosem.

     Nie słysząc odpowiedzi, ani żadnego westchnięcia podnoszę głowę i lustruję ją wzrokiem. Wydaje się być zamyśloną. Dopiero po chwili jej gardło opuszczają słowa.

— Chcesz coś zjeść? — pyta łagodnie.

— Tak — odpowiadam cicho.

     Nie pamiętam kiedy ostatni raz jadłem coś pożywnego. Nie miałem siły nic kraść, bądź upolować. Od razu zauważyłem jak uśmiech znika z jej twarzy.

— Villend?

— Słucham.

— Masz tego dość, prawda? W sensie swojego życia, prowadzenia go.

— Tak, dlatego staram się zmienić.

— Ufasz mi? — zapytała, a ja zamyśliłem się na chwilę.

— Tak — odpowiadam niepewnie.

— Chodźmy razem do Ezarela. Tylko proszę, nie zakładaj kaptura. Mogą Cię rozpoznać, a byłoby to problematyczne jak na ten moment.

     Zagryzłem policzek od środka i skinąłem głową. Ta od razu chwyciła mnie za nadgarstek i zaczęła prowadzić przed korytarze. Już po chwili wspięliśmy się po schodach i znaleźliśmy się w Sali Alchemicznej. Moim oczom ukazał się elf, ogarnęło mnie poczucie skruchy i słabości.

— Ez! — krzyknęła zadowolona.

—  Cześć, pchlarzu — śmieje się pod nosem, a ja unoszę brew.

— Nie widzisz? — dalej jest odwrócony do nas plecami.

— To normalne, że Cię tak nazywa? — przełamuje się i pytam.

— Ona nie jest lep...Czekaj, co — odwraca się. — Kto to?

     Ta jedynie westchnęła i zamknęła drzwi na klucz. Następnie stanęła obok mnie i rzuciła pocieszające spojrzenie. Powinienem się bać? Tylko czego.

— Ezarel to Villend, Villend to Ezarel — mówi szybko.

— Cześć — wystawiam niepewnie w jego stronę dłoń.

— Czemu to coś jest w moim laboratorium?!  — krzyczy rzucając mi lodowate spojrzenie.

— Eh, czyli Cię nie polubił. Nie przejmuj się jego tekstami, okay? — zerka na mnie.

—Co? Żartujesz sobie, to zero chciało Cię zabić — syczy.

— Przestań i nie nazywaj go tak — staje w mojej obronie.

— Leila — łapię ją za ramię — on ma rację, nie ma sensu się sprzeczać.

     Spojrzała na mnie przepraszająco, a w środku poczułem palące kłucie. Jednak nic nie powiedziałem. Rzuciłem tylko okiem na chłopaka, który tylko zacisnął usta w wąską kreskę. Z powrotem wróciłem wzorkiem na Leilę, a ta tylko pokręciła głową.

— Idę po coś do jedzenia, chcesz coś gnomie?

— Pytasz jego, prawda? — rzuca sarkastycznie elf.

— Przestań — warknęła.

     Rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie i wyszła z pomieszczenia. Od razu poczułem jak atmosfera gęstnieje. Będąc nie pewnym spuściłem uszy i milczałem. Kiedy elf wbił we mnie wzrok od razu zmieniłem kierunek patrzenia.

— Po co tutaj przylazłeś?

— Chciałem z kimś posiedzieć.

— Nie masz znajomych w lesie? — burknął.

— Nie.

— To pogadaj ze zwierzątkami — warknął, a ja nie wiem czemu spuściłem głowę. — Nagle jesteś taki biedny, co? Zrozum, że wszyscy Cię tutaj nienawidzą.

— Zawsze tak było, nikt nie pałał do mnie empatią — spojrzałem mu w oczy. — Nie dotrzegam żadnej różnicy.

— Nie dziwię się, jesteś nikim — wypluł.

— Rozumiem.

     Na jego twarzy namalowała się złość oraz zdziwienie. Odwrócił się do blatu i kontynuował tworzenie eliksiru. Zaciekawiony obserwowałem każdy jego ruch. Widząc, że zaraz wysadzi składniki w powietrze, odezwałem się.

— Pomóc Ci?

— Nie — uciął krótko.

— Źle robisz tą miksturę. Dajesz za dużo... — nie zdążyłem.

     Kolejna druidzka łza wylądowała w wywarze, a całość się zagotowała. Następnie wybuchła mu tuż przed twarzą. Zaśmiałem się krótko podchodząc bliżej. Odwiązałem z pasa chustę, a ten odwrócił się. Poruszyłem uszami z powodu nagłego ataku euforii i podałem mu kawałek materiału. Wziął ją nie odzywając się, a ja spojrzałem z wyczekiwaniem na drzwi.

     Niedługo później do sali wróciła dziewczyna. Podała mi pięknie pachnące naleśniki. Usiadłem na ziemi i zacząłem jeść nie przejmując się jej rozmową z Ezarelem.

______
1248

To nie tak, że zapomniałam.
Ale tez nie tak, że pamiętałam.