✧ 𝕍𝕚𝕝𝕝𝕖𝕟𝕕 ✧

      Siadam przy pustym stoliku i zaczynam dłubać niechętnie w śniadaniu przygotowanym przez Karuto. Nagle przysiada się do mnie Nevra. Uśmiecha się, a ja kiwam głową na przywitanie. Chłopak zaczyna swój posiłek od szklanki z jakimś napoju, a mój żołądek zaciska się coraz bardziej.

— Co tam u ciebie? — zagaduje wampir.

— W porządku — odsuwam od siebie talerz.

— Przygotowany na misję?

— Można tak powiedzieć. Nawet nie wiem po co mnie tam wysyłają.

Oczywiście, że wiem. Zachcianka Miiko i Huang Hua.

— Jakoś dasz rady — pociąga kolejny łyk soku.

      Między nami zapada cisza. Mężczyzna zaczyna jeść, a ja zastanawiam się nad odejściem od stołu. Jednak nie jestem w stanie wymyślić sobie jakiegokolwiek zajęcia. Nagle podbiega do nas młoda dziewczyna z kolorowymi włosami. Czarny i róż do niej pasują.

     Wita się z Nevrą, a ja dostrzegam cechy charakterystyczne świadczące o tym, że również jest wampirem. Przyglądam jej się przez moment.

— Karenn, to Villend. Villend, to moja młodsza siostra, Karenn.

— Miło poznać — wyciąga w moją stronę dłoń.

— Również — wymieniamy się uściskiem ręki.

— Masz świetne kolczyki — zagaduje dalej siadając miedzy nami.

— Dzięki, podobają mi się twoje włosy.

— Dziękuję — uśmiecha się szczerze.

      W końcu dziewczyna odwraca się do swojego brata. Widząc ich żywą dyskusje wstaję i wychodzę. Staję na środku korytarza i nie za bardzo wiem co ze sobą zrobić. Odczuwam pustkę, a jakiekolwiek pomysły na zajęcie nie istnieją.

      Nagle na ramieniu czuję czyjąś dłoń. Wzdrygam się niespodziewanie i odwracam. Przed sobą widzę Karenn.

— Następnym razem mnie czasem nie przeżuć przez ramię — żartuję.

— Wybacz, nie spodziewałem się. Potrzebujesz czegoś ode mnie? — pytam od razu.

— W zasadzie to wychodząc zauważyłam cię. Jako, że nie mam nic do roboty to myślałam, że zagadam. Chyba, że jesteś zajęty?

— Nie.

— To może chcesz coś porobić? — uśmiecha się.

      Zaczynam się wahać. Nie zostałem tu, by zdobywać znajomych, czy przyjaciół. Chociaż w sumie to nigdy ich nie miałem. Skoro i tak tutaj zostaje, czy zaszkodzi mi to? Jeżeli mnie znienawidzą znów będę mógł wrócić do dawnego życia.

      Z myśli wyrywa mnie dłoń wampirzycy, która pojawią się przed moją twarzą.

— Może się gdzieś przejdziemy?

— Polana? Plaża?

— Po prostu chodźmy, niech nie trzyma nas jedno miejsce.

      Ruszam powoli, a Karenn dogania mnie już po chwili.

— Szkoda, że nie poznaliśmy się wcześniej — zagaduje.

— Czas to słowo i zdarzenie, z którym nie da się walczyć. Prędzej, czy później by to nastąpiło. Nie ma sensu się spieszyć.

— Jeśli mogę zapytać, dlaczego postanowiłeś tutaj zostać?

— Zadaję sobie to pytanie od dawna i odpowiedzią był fakt, że mnie poprosili, że i tak nie mam nic innego do roboty, jednak z każdym dniem zastanawiam się, czy nie było innego ważnego powodu ku temu. Teoretycznie dalej nie znam odpowiedzi na to pytanie.

— Rozumiem — kiwa głową.

      W końcu stajemy na rozdrożu dróg i patrzymy na siebie. Bez słów zmierzamy w stronę plaży, a już na miejscu moczymy nogi w zimnej wodzie.

      Następnie wychodzimy z wody i siadamy przy brzegu. Wpatrujemy się w malujący horyzont, a niebo zachodzi ciemnymi chmurami powoli odpędzając gorąc. Ignorując burzowe chmury przenosimy się na polanę.

      Kiedy docieramy na miejsce, zaczyna padać. Karenn zaczyna ciągnąć mnie w stronę kwatery, jednak coś nie pozwala mi odejść. Czuje obecność wampirzycy obok siebie, a to uczucie jest silniejsze ode mnie.

      Zamieniam się w swoją ulubioną formę zwierzęcia, oczywiście małego lisa, i zaczynam biegać oraz skakać w trawie pomimo nasilającej się ulewy. W końcu i nastolatka do mnie dołącza. Zaczynamy szaleć, a w około nas pojawiają się tylko dźwięki śmiechu zagłuszające dudniące o ziemię krople.

• • •

      Cali zmęczeni i przemoczeni przechodzimy przez wejście do kwatery, a ona wydaje się pusta. Jednak nie zwracamy na to uwagi. Odprowadzam dziewczynę pod swój pokój, a ta dziękuję mi za wspólny wypad.

      Żegnam się z nią i zmierzam w kierunku swojego pokoju. Wybiegam po schodach i znikam za drzwiami mojego azylu. Kładę się na podłogę nie chcąc domoczyć łóżka i kładę dłonie na sobie. Czuję jak moja klatka piersiowa unosi się szybciej od wysiłku.

      W końcu się podnoszę i ściągam z siebie mokre ubrania. Osuszam ciało i wyciągam suche rzeczy z szafy. Ubieram się i przeciągam. Siadam na łóżku i ściągam z siebie założone ostatnio bandaże. Rany są jeszcze widoczne, ale nie mam zamiaru udawać się do Ewelain, ani tym bardziej do Ezarela.

      Dalej go nie rozumiem. Kładę się i patrzę w sufit. Jest tak samo skomplikowany jak i ja. Wzdycham ciężko, a ciszę przerywa pukanie do drzwi. Wstaję i podchodzę do nich. Otwieram, a na korytarzu ponownie widzę Karenn.

— Cześć, nie przeszkadzam?

— Nie, nie. Wchodź — przepuszczam ją.

      Zamykam za sobą i dostrzegam, że wampirzyca zajęła sobie miejsce na ziemi. Bez namysłu siadam bok niej i uśmiecham. Zdążyłem ją polubić. Mimo, że jeszcze dużo przed nami, zwłaszcza w kwestii poznawczych.

— Skoro jutro wyjeżdżacie to pomyślałam, że przyjdę jeszcze na chwilę.

To już jutro?

      Przełknąłem gulę, która pojawiła mi się w gardle i uśmiechnąłem nieporadnie.

— Słyszysz to? — pyta nagle?

— Co takiego?

— Te krzyki.

      Przez wiele lat pracowałem nad swoimi uszami przez co niektóre dźwięki automatycznie mój mózg ignoruje. Jednak same słowa Karenn pozwoliły zawładnąć mną, a ciszę wypełniły słowa napływające przez ściany.

— Chodźmy to sprawdzić! — w jej oczach widać ekscytację.

Jest ciekawska.

— Nie wiem czy powinniśmy —protestuje.

— No dawaj — podnosi się.

Nieugięta.

— Chyba, że mam iść sama — podnosi ręce go góry wycofując się.

Dąży do celu.

Słucha siebie.

— Jak nas złapią? — wstaję.

— Mam już przygotowane wymówki, spokojnie.

Pewna siebie.

      Wzdycham i wychodzę razem z nią. Kroczymy cicho nasłuchując głosów, które robią się coraz wyraźniejsze. W końcu stajemy na schodach do Kryształowej Sali. Moje serce na chwilę się zatrzymuje.

— Dlaczego w ogóle nasza dwójka?! — krzyczy Ezarel.

— Nagle masz problem? Zostaliście przydzieleni do tego zdania już dawno, a ty mi wyskakujesz z tym dopiero teraz? Nie zmienię ci od tak partnera. Z resztą Villend wydaje się kompetentny — warczy Miiko. — Ponad to trzeba go sprawdzić.

Nie ufają mi.

— Wpakuje nas w kłopoty.

— Przestańcie. Plotki to tylko plotki. Z resztą do tej pory, by się już coś wydarzyło — broni mnie Nevra. — Z resztą, Ezarel, jaki masz znowu problem? Spędzałeś z nim czas i w ogóle. Nawet za nim kilka razy stanąłeś.

— Teraz jest teraz.

— Myślałem, że się przyjaźnicie. Nawet Huang Hua to mówiła — wtrąca się Valkyon.

— Ja i on jako przyjaciele?! Żartujesz chyba — parska.

Nienawidzi mnie.

To wszystko było złudzeniem.

      Nagle mój cały dzisiejszy humor gdzieś się ulatnia. Zalewa mnie fala smutku, którą próbuje nie okazywać. Czuję na sobie wzrok Karenn, a poczucie słabości otacza moje gardło.

— Cisza! — wrzeszczy Mii. — Zostało już postanowione, ty i Villend jedziecie razem na tę misję. Chcesz tego, czy nie.

— Zajebiście, nie wiem po co on mi jest tam potrzebny.

      Czuję ucisk w sercu. Tak jakby ktoś wbijał mi w nie szpilki. Zrezygnowany patrzę na drzwi z nadzieją, że nie powiedzą już nic więcej.

— Ezarel, dobrze wiesz, że jest silny, dobrze zna lasy i na pewno też nie jest głupi. Potrafi rozmawiać z ludźmi wymijając niektóre tematy.

— Jest bezużyteczny — syczy.

      Wraz z tymi słowami Karenn podnosi się na proste nogi i wychodzi wyżej po schodach. Próbuję ją złapać, ale ta jest już w środku kiedy ja stoję w drzwiach. Wszyscy patrzą na nią, a ta kipi ze złości.

— Odwołaj te słowa! — przybliża się. — Jesteście obrzydliwi. Tej narady w ogóle nie powinno być. Jak wy byście się czuli obgadywani za czyimiś plecami i to w taki sposób?

— Wyjdź stąd, Karenn. — Zwraca się do niej Miiko — Nie powinno cię tutaj być.

— Villend jest na prawdę niesamowitą osobą. Jakkolwiek wycofany i strachliwy nie jest. Potrafi się otworzyć na innych i im pomóc. Mieliście go przyjąć tak jak każdego, nie traktować inaczej. Od kiedy tak się buduje zaufanie?!

      Wrzeszczy, a w sali pojawia się cisza. Natomiast atmosfera gęstnieje. Chcąc nie chcąc wiedzą, że ma rację.

— Dlaczego nie powiecie mu tego prosto w twarz? Boicie się? Za każdym razem jest to samo, potykacie się na zamiataniu problemu pod dywan. Nie liczycie się z uczuciami innych.

      Mój wzrok błądzi po sali, aż zatrzymuje się na twarzy Ezarela, który się we mnie wpatruje. Dobrze wie, że właśnie na niego patrzę, ale ten i tak nie odrywa oczu ode mnie.

— A ty?! — zwraca się do elfa. — To było obrzydliwe.

      Robi mi się słabo, a towarzyszący mi gorąc się nasila. Opieram się o ścianę drżącą dłonią, a obraz mi się zamazuje.

Huśtam się sam na huśtawce, a padający deszcz wcale mi w tym nie przeszkadza. Może i nieodpowiedzialnym jest zostawianie paroletniego dziecka samego, ale zdecydowanie jest to lepszy pomysł niż kolejna kłótnia w domu.

Deszcz ustaje, a ciepło ubrane dzieci wychodzą się pobawić. Większość z nich ma kalosze albo stare buty, by nie zniszczyć ich od błota. Do huśtawek podbiega grupka dzieci, a rodzice krzyczą zza nich, aby uważali.

Nagle czuje uderzenie w plecy, a sam ląduje na ziemi, twarzą w błoto. W moich uszach rozbrzmiewa śmiech, a dwójka zdecydowanie starszych chłopców staje nade mną. Ciągną za moje ucho, aż nie wstaję.

— Patrz na niego! —śmieje się.

— Nie stać cię na nic lepszego? Mamusia ma cię gdzieś?

W moich oczach kształtują się łzy, a swoje malutkie rączki chowam do kieszeni.

— Beksa!

— Nie nadaje się do niczego.

— Jest bezużyteczny — słyszę nad sobą twardy głos ojca.

Dzieci cichną, aż w końcu odchodzą chichocząc. Rodziciel po raz kolejny i kolejny powtarza to słowo, aż nie odchodzi spluwając na mnie.

A jedyne co się za nim ciągnie to zapach alkoholu i słowo "Bezużyteczny".

— Karenn odpuść — słyszę Nevrę jak za mgłą.

— To jest niesprawiedliwe.

— Tak już bywa. Następnym razem nie wtrącaj się w nie swoje sprawy.

— Moje wtrącanie się jest z pewnością mniej szkodliwe niż twój jad. Co może chcesz mi coś powiedzieć? Albo na mnie napluć? — ciągnie nabuzowana nastolatka.

— Nawet go nie znasz małolacie — warczy elf.

— Skąd możesz być taki pewny?! Jesteś jego niańką i sprawdzasz na każdym kroku? Zaprzyjaźniliśmy się. Z resztą, przyjaźń z tobą? Po takich słowach to nie chciałabym nawet na ciebie patrzeć. Prawda...

      Odwraca się w moją stronę, a na mój widok jej determinacja w oczach maleje. Podchodzi do mnie i dotyka mojego czoła. Jej zimna dłoń kontrastuje z moją rozgrzaną skórą.

— Villend, dobrze się czujesz?

— W porządku.

      Odpycham się od ściany i staje prosto na chwiejnych nogach. Podchodzi do nas Nevra i Ezarel. Wampir kładzie dłonie na ramionach siostry, a elf przygląda nam się. Wyciąga rękę w moją stronę, ale ja się odsuwam, a Karenn staje murem między nami.

— Jesteś na prawdę obrzydliwy Ezarel. W tym momencie pokazujesz to.

Czuję jak mój żołądek się zaciska, więc kładę dłoń na ustach.

Bezużyteczny.

      Odchodzę od nich i zmierzam do łazienki. Tam już się nie powstrzymuje. Po prostu wymiotuje, a nogi same się pode mną uginają.

Koszmary wracają.

Przeszłość dobija się przyszłością.

_____
1792