NEWT

Rozmawiali o mnie, co mnie lekko denerwowało, bo nie lubiłem być tematem cudzych rozmów, a znając Harry'ego, był wylewny jak Wodospad Niagara.

Chciałem pograć, ale ktoś obcy był w moim domu, a dzisiejszego ranka tak się torturowałem, że struny zraniły mi palce, a ja używać piórka NIENAWIDZIŁEM.

Odpłynąłem więc w morze spokoju zwanego snem.

* * *

Ranki bywają trudne. Zwłaszcza wtedy, kiedy zapomnisz na noc zasłonić zasłon i otwierasz oczy, a światło razi cię jak powalone i wzrok odzyskujesz dopiero wtedy, jak milion razy zamrugasz.

Ziewnąłem zaspany i zwróciłem oczy ku drzwiom mojego pokoju, ponieważ z kuchni dobiegał kobiecy śmiech należący do mojej mamy.

Wstałem więc, ciekawy co się tam dzieje i wyszedłem z mojej fortecy.

— Tak czysto, bez ściemy. Kręcicie z Harry'm? — zapytała moja rodzicielka, na co siarczyście gwizdnąłem.

— Mamo, ona jest NIEŚMIAŁA. Nie zadawaj jej takich pytań. — wywróciłem oczami, celowo podkreślając to słowo i wyciągając z szafki mój kubek.

— Po co ty wstajesz. — fuknęła moja mama, mierząc mnie wzrokiem. Velvet siedziała tyłem, więc nie mogłem jej się przyjrzeć w świetle dziennym.

— Kto rano wstaje, temu pan Bóg daje. — puściłem jej perskie oko i wróciłem do sporządzania mojej kawusi.

— Wybacz, mój syn jest...

— Jest w porządku. — wyprzedziła ją dziewczyna.

— Woah. — stanąłem naprzeciwko niej. — Dziękuję. — ukłoniłem się teatralnie, łapiąc się za lewą pierś. Odpowiedziała delikatnym uśmiechem, który skojarzył mi się z dziełem Leonarda Da Vinci, a mianowicie „Mona lisą". Jej oczy były piwne, wyglądały trochę jak basen naturalnego miodu, a całość okryta była kurtyną długich rzęs. Jej skóra była blada, rzekłbym nawet porcelanowa i w tamtej chwili poczułem, że muszę się dowiedzieć, czy jest jak porcelana delikatna, tylko nie wiedziałem, jak to zrobić.

— Matko kochana, Newt. Co ci się stało w dłonie? — mama złapała mnie za nie nachalnym ruchem.

— Rzeczy które kochamy najbardziej ranią. — odpowiedziałem, zabierając swoją rękę.

— Pójdę obudzić twojego brata. — skołowana wstała i ruszyła, aby to zrobić.

No to zostałem na moment sam na sam z Velvet, która patrzyła dosłownie wszędzie tylko nie na mnie.

— Więc, jak ci się podoba serce Wielkiej Brytanii? — zapytałem, wywołując jej zaskoczenie.

— Zaczynam się przekonywać. — wymamrotała.

— Myślałem, że wkraczam na etap drugiej kostki czekolady, a tymczasem wciąż mam jedną. — wtedy na mnie spojrzała. Nie spodziewała się pewnie, że nawiążę do jej przemówienia.

— Nie masz nawet pół. — odparła beznamiętnym tonem. Zlustrowałem ją wzrokiem, przez co znów zaczęła wpatrywać się w coś innego.

— Mam tak przenikliwy wzrok jak ty, czy po prostu nie lubisz patrzeć komuś w oczy? — podrapałem się w brodę.

— Ponieważ cię nie znam, onieśmielasz mnie. Dlatego na ciebie nie patrzę. Przepraszam, jeżeli czujesz się urażony. — rozłożyła ręce w geście kapitulacji.

— Nic z tych rzeczy. — cmoknąłem. — Nie powinnaś się wstydzić swojej urody.

— Słucham?

— Peszysz się, kiedy ktoś na ciebie patrzy. A jeżeli ktoś patrzy, to znaczy, że przyciągasz jego uwagę. — włożyłem do ust orzeszka ziemnego.

— Newt. Ta rozmowa jest dla mnie niekomfortowa i myślę, że doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. — westchnęła. Wtedy do kuchni wszedł Harry i mama.

— Teraz mam więcej niż pół. — mrugnąłem do niej porozumiewawczo.

— Jak bardzo wielki jest uszczerbek na twoim zdrowiu, po tym, jak cię z nim zostawiłam? — zapytała moja mama, na co Harry się zaśmiał.

— Myślę, że jestem odporna. — mama z uśmiechem wróciła do salonu, a Harry zaraz za nią. Poszedł po zeszyty.

— Ty też piszesz? — zapytałem.

— Co? Nie, ja... — machnęła machinalnie dłonią. — Próbuję, ale nikomu tego nie pokazuję. — spojrzała na moje palce. — Twoja miłość jest bardzo namiętna.

— Jest. — odruchowo ścisnąłem dłoń w pięść.— Gwoli ścisłości, to nie jest żadna aluzja do jakiejś dziewczyny. — zmarszczyła czoło na moje słowa.

— Muszę zrobić zadanie... — jęknął Harry, wracając do nas.

— Może zacznij je odrabiać po szkole. To naprawdę dobra taktyka. — skomentowała Velevt.

— Nie lubię odrabiać zadań z przedmiotów, które nie sprawiają mi żadnej trudności. — na jego twarzy pojawił się grymas. — To jest nudne. Matma jest nudna, bo przez takie ciołki jak Will czy Julie, przerabiamy ten sam temat od czterech lekcji. — wyrzucił z siebie.

— Ja też należę do tych ciołków. — przypomniała mu dziewczyna.

— Wystarczy, że zajęłaś całe serce Wellmana, który jest tobą zachwycony.

— Czy ty jesteś zazdrosny? — zbeształem go.

— Wiedziałbyś o czym mówię, gdybyś chodził z nią na angielski. Ustawiła nam poprzeczkę tak wysoko, że teraz ciężko dostać cztery z plusem. — wymachiwał rękami.

— Jest córką pisarki. — odezwała się mama wchodząc do kuchni z brudną pościelą. — Czego się spodziewałeś?

— Nie musiałaś robić tak dobrego przemówienia... — wydął usta. — Chodźmy, autobus nam ucieknie.

No i wyszli.

— Fajna dziewczyna. — powiedziała nagle mama. — Prawda?

— Bardzo. — choć zabrzmiało to jak sarkazm, wcale nie to miałem na myśli. Wbiłem wzrok w pogodę za oknem, upijając trochę napoju bogów. Niestety czułem na sobie jej spojrzenie. — No co? — rzuciłem z przekąsem.

— Mógłbyś czasem dać ludziom szansę. — westchnęła zrezygnowana.

— Przecież gdybym jej tej szansy nie dawał, nie rozmawiałbym z nią. — odpowiedziałem z wyraźną nutą ironii. — Problem w tym, że to od niej będzie ciężko dostać szansę. — dopiłem resztę kawy, umyłem kubek i bez słowa wróciłem do pokoju.

__________________

Wstawiłam to, wracając z kina. Byłam na "After" z ciekawości i szczerze, szału nie ma, dupy nie urywa, ale jestem prostym człowiekiem i lubię dupków z tatuażami.
Jak książka, tak i film nie wywarły na mnie wrażenia, takie tam wyznanie haha