NEWT

Po tym, co odpierdolił mój braciszek, miałem ochotę mu połamać nos. Jeszcze niedawno nazwał mnie niestabilnym emocjonalnie, a robiąc takie coś, atnecjonował się i to w cholernie okrutny sposób. Nie żeby Harry był święty, bo nikt nie był, ale wzbudził w nas same negatywne emocje.

Zawiodłem się na nim, to on zawsze był tym racjonalnie myślącym.

Kochana mama, jak to ona, z miejsca wybaczyła mu tę "małą scenkę" bo przecież rozumiała, jak musiał się czuć, skoro tata niedawno umarł, a ona wychodzi za innego.

Nie byłem jedyną osobą, w której oczach stracił Harry. W całym tym zdarzeniu brała przecież udział także Velvet.

Oprócz tego, że moim osiągnięciem było wyjście z domu, pójście w kilka miejsc, to udało mi się jej dotknąć i przekonać się, że jej dłonie są delikatnie jak porcelana i małe. Pomijając fakt, że koniecznością było złapanie jej za rękę i pociągnięcie w tył. Nie darowałbym sobie, gdyby przypadkiem spadła, mimo tego, że jej wcale nie zależało na życiu, lecz powodu takiej postawy nie znałem.

Ale cóż, w całym tym gównie, mam z nią kontakt telefoniczny, widziałem ją w samym ręczniku, dałem płaszcz...

Zdecydowanie miałem kostkę czekolady.

Jak jej obiecałem, tak wziąłem do rąk gitarę i zagrałem piosenkę, o którą prosiła.

Nie wiem, czy wierzyła w to, że znam każdą piosenkę, czy wręcz przeciwnie, ale jakoś nie chciało mi się nad tym rozmyślać.

Ważne były struny, moje palce i muzyka, która rozbrzmiała w moim pokoju, zapełniając szczeliny w sercu i rany psychiczne, choć to było chwilowe, dawało satysfakcję.

* * *

Znacie to uczucie, kiedy śnicie o krainie zrobionej z czekolady, sen dobiega końca, otwieracie powoli oczy, widzicie jakąś rozmazaną plamę, aby potem móc dostrzec, że wasz brat siedzi naprzeciwko i się na was gapi? Nie znacie? No ja też nie znałem, do tamtego czasu.

Westchnąłem trochę zirytowany, bo ostatnie czego chciałem, to oglądać po przebudzeniu jego facjatę. Zasłoniłem przedramieniem oczy i przewróciłem się na plecy.

— Czego chcesz? — warknąłem niezbyt przyjemnie.

— Przeprosić. — prychnąłem na jego słowo.

— Nie mnie powinieneś przepraszać, tylko twoją dziewczynę. Ja już się przyzwyczaiłem do tego, że czasem ci odpierdala i to konkretnie. — spojrzałem na niego z pod byka.

— Przestaniesz ją wreszcie tak nazywać? — zapytał zbulwersowany. — Ciebie też muszę przeprosić. — złagodził ton. — Wiem, że... musiałeś się nieźle wystraszyć i... Po prostu nie mogę uwierzyć, że ten ślub się odbędzie. — ukrył twarz w dłoniach.

— Kto jak kto, ale ty powinieneś sobie poradzić z tym lepiej, niż ja. — wstałem z łóżka leniwie i doczłapałem się jakoś do niego. — Spróbuj ją zrozumieć. — położyłem dłoń na jego ramieniu. — Zresztą, niewiadomo nawet, czy ślub będzie. Widziałeś jej minę, kiedy Eric to powiedział?

— Nie było cię na dole. — nasze spojrzenia się skrzyżowały. — Cieszyła się jak nastolatka na widok klaty jakiegoś aktora. — zironizował.

— Ma prawo do szczęścia. — przypomniałem mu. — Moralne, religijne i każde pieprzone. Pozwól jej kochać. — szepnąłem.

— Muszę to jakoś ogarnąć. — przeczesał swoje blond włosy i pokręcił głową. — I muszę iść do Velvet.

— Jak na to wpadłeś? — uniosłem brwi.

— Przestań, idź spać dalej. Jest siódma rano. — machnął machinalnie dłonią i wyszedł z pokoju, a mi opadła jadaczka.

— Serio? — powiedziałem sam do siebie i walnąłem się z powrotem na łóżko, ale wiedziałem, że już więcej nie zasnę, więc włożyłem do uszu słuchawki i pozwoliłem moim uszom na orgazm spowodowany głosem Jamesa Arthura.

* * *

Około czternastej Harry poszedł się spotkać ze znajomymi, a ja zostałem w domu, kto by się spodziewał?

Mama była jakaś podniecona, kiedy ktoś zapukał do naszych drzwi. Poszła otworzyć i wróciła z Ericem. Za nim stała jego córka.

O. Mój. Boże. Tylko. Nie. To.

— Newton! — zawołał wesoło Eric i podał mi dłoń, tym razem normalnie. — To jest Lisa. — przestawił ją gestem dłoni.

— To młodzi zostają tutaj, starzy idą się wybawić. — zawiadomiła mama.

Że co? Że ja miałem zostać z tą dziewczyną sam na sam?

— Jacy tam starzy, rozkwitasz, kochana. — pocałowali się i wyszli z domu, życząc nam dobrej zabawy.

Lisa była zwyczajna. Blond włosy do ramion, czerwona sukienka, chociaż padało, skórzaną kurtka i superstary. Oczy miała zielone, a jej usta w kształcie serca układały się uśmiech.

Zauważyła, że uważnie skanuje ją wzrokiem.

Nie pochlebiaj sobie.

— Nie wiem, czy twój tata mówił to w żartach, ale zwracaj się do mnie Newt. — poprosiłem. — Napijesz się czegoś? Kawa, herbata, sok, woda...

— Nie. — przerwała mi. — Mam chłopaka.

— Super... a co to ma do rzeczy? — założyłem ręce na krzyż, rozbawiony jej tekstem.

— Widzę, że ci się spodobałam, więc jesteś dla mnie miły. Normalny chłopak miałby na mnie wywalone i zaprowadziłby mnie do salonu, nie pytając o nic. — jej zadarty nos mnie urzekł, ale głos miała tak irytujący, że chciałem jej wsadzić knebel.

— Słuchaj, nie wiem, jaki jest dla ciebie twój chłopak, ani jak traktowali cię inni, ale jeżeli żyjesz w przekonaniu, że każdy, kto jest dla ciebie miły, ma na celu poderwanie cię, to daleko nie zajdziesz. Nie interesujesz mnie w ten sposób, zwłaszcza, że zostaniemy rodziną. — sprostowałem sytuację. — To?

— Ehh, niech będzie ten sok. — wywróciła oczami i usiadła na krześle. Tym samym, na którym siadała Meave, i na którym siedziała ostatnio Velvet.

Podałem jej szklankę wypełnioną pomarańczową cieczą i czekałem, aż zainicjuje rozmowę, ale chyba nie miała w zamiarze tego zrobić.

— Jak mi stary powiedział, że się chce oświadczyć waszej matce, poszłam i najebałam się jak świnia. — wyznała, na co zrobiłem ogromne oczy. Aż mnie zatkało.

— No cóż, nie spodziewałem się tego po tobie. — odparłem zaskoczony tak samo, jak wczorajszą łaciną Velvet.

— Ta. — parsknęła śmiechem. — Jak każdy. Ojciec mi każe się tak ubierać, masakra. — pokręciła głową. — Wariatkowo. Moja matka wyjechała do Irlandii dla jakiegoś typa, który jest dyrektorem banku. Pierdolona materialistka. — przygryzła wargę. — A co z twoim starym?

— Zakopał się głęboko i już nie wróci. — odpowiedziałem z uśmiechem.

— Kumam. Jakiś szajs, typu hazard? — zmarszczyła czoło.

— Nie, na cmentarzu, pod ziemią. — spoważniałem.

— A, cóż. Przepraszam, nie wiedziałam. Od kiedy nie żyje? — oparła głowę na dłoniach.

— Rok.

— Przykro mi. — cmoknęła.

— Nic nie szkodzi. — mrugnąłem porozumiewawczo. Drażnił mnie trochę jej styl bycia.

— Kurwa. — zaśmiała się. — Jesteś cholernie przystojny. — oblizała usta, po czym bez żadnej krępacji rzuciła się na mnie i wręcz mnie pochłonęła. Wtedy też mój brat postanowił wrócić.

— Jezus, Newt! Mogłeś mówić, że umawiasz się na seks. — zmierzył mnie wzrokiem.

— Nie umawiam się na żaden seks. — zaprotestowałem, odrywając od siebie dziewczynę. — Poznaj Lisę. — odchrząknąłem głośno, ona tylko szerzej się uśmiechnęła.

— Jest was dwóch, zajebiście. — skwitowała.

— Harry, miło mi. — jego miną wywołała u mnie śmiech. Był tak samo zdziwiony, jak ja.

— To chyba jedyna zaleta ich związku. — omiotła nas obu wzrokiem i znowu oblizała te cholerne usta.

— Woah, ja nie mam zamiaru romansować ze swoją prawie siostrą. — odsunąłem się na znaczną odległość i spojrzałem w pogodę za oknem.

— Ja także. — zawtórował mi Harry.

— Boże. — westchnęła ciężko. — Zawsze jesteście tacy grzeczni? — nie czekała na odpowiedź. Wyszła, oznajmiając, że idzie do przyjaciół.

— Matko, co za laska. — mój brat zaczął się śmiać. — Zapomniałem ci powiedzieć wcześniej, że masz pozdrowienia od Velvet i propsy za Afire Love, cokolwiek to znaczy. — wzruszył ramionami i zaczął smażyć sobie bekon. Mimowolnie kąciki moich ust poszły w górę.

— Lubię ją. — powiedziałem bez powodu.

— Wiem. Widzę. — zerknął na mnie. — Ja też ją lubię, ale nie w ten sposób, co ty. — dodał po chwili. — Ty ją lubisz tak, że chciałbyś coś więcej. — szturchnął mnie widelcem w ramię.

— Przeprosiłeś ją? — zmieniłem temat.

— Oczywiście. — oburzył się. — Velvet nie potrafi się długo gniewać. Wybacza wszystko i wszystkim. To jedna z jej największych wad.

Nie wiem, co musiała przejść, aby wszystkim wszystko wybaczać, ale po jego słowach poczułem dziwną potrzebę, aby nie dawać jej powodów do wybaczania mi.