Po sesji czułam się zmęczona, ale też pełna sprzecznych emocji. Z jednej strony poczułam ulgę, że większość bytów odeszła, a ja odzyskałam kontrolę nad swoją przestrzenią. Z drugiej strony, pytanie o telewizor nie dawało mi spokoju. To coś, co pozostało, wisiało nad moimi myślami. Co to było? Co za nieznana siła kryła się za nim? I dlaczego nie potrafiłam go puścić? Czułam, że odpowiedzi nie przyszły jeszcze, ale to nie znaczyło, że nie zbliżyłam się do ich odkrycia.

Czułam, jak z każdą kolejną chwilą, moje życie nieco się zmienia. Moje postrzeganie siebie i moich emocji ewoluowało. Odkryłam, jak ważne jest uwolnienie tego, co blokuje mnie na poziomie duchowym. Jednak pytanie, które nadal się pojawiało, to: jak dalej? Wciąż zmieniam dzień na noc, a noc na dzień – i zastanawiam się, czy to jeszcze coś, co nie zostało do końca rozwiązane.

Nie jestem pewna, co dokładnie oznacza ta sesja w szerszym kontekście mojego życia. Ale czuję, że to dopiero początek. Mam świadomość, że proces odkrywania siebie nie kończy się na jednej sesji. To proces, który będzie trwał, wymagał cierpliwości, otwartości na zmiany, ale także gotowości na to, by ostatecznie puścić to, co blokuje moją drogę.

Może nie jestem jeszcze gotowa na pełną transformację. Może to, co pozostało, ma swoje miejsce w moim życiu – przynajmniej na razie. Ale wiem jedno: nie przestanę szukać odpowiedzi, nie przestanę szukać swojego miejsca w tym świecie. To nie jest koniec. To tylko początek.