— Pst, Asami — usłyszałam za sobą i odwróciłam się dyskretnie.

— Co? — mruknęłam, zerkając niepewnie na nauczyciela.

— Co robisz po szkole, belle? — zapytał Natsuo szeptem.

— Pracuję — westchnęłam cicho. — Wybacz.

— Ajajaj — jęknął. — Czy mogę towarzyszyć pięknej panience przy robieniu kawy i rozdawaniu słodkości? — zapytał, szczerząc śnieżnobiałe zęby w uśmiechu.

— O ile nie będziesz przeszkadzał — zaśmiałam się cicho.

— Moi? Non.* Nigdy w życiu — odszepnął.

— Ale chcę napiwek, zgoda?

— D'accord — zaśmiał się cicho. — Dla ciebie wszystko, mademoiselle.

***

— Délicieux — mruknął Natsuo, próbując zamówionej kawy. — Chyba zostanę stałym klientem. Dostanę jakiś rabat?

— Chyba śnisz — zaśmiałam się, poprawiając chłopakowi przekrzywiony krawat od mundurka.

— Merci — mruknął i wrócił do kawy.

— Skąd ten francuski? — zapytałam, sięgając po czystą filiżankę.

— Ojciec mnie nauczył — odparł. — Studiował francuski, teraz wykłada na uniwersytecie w Tokio. A co? Kręci cię to, prawda, ma chérie?

— Bardzo — zaśmiałam się. Podniosłam wzrok znad ekspresu, słysząc dzwoneczek przy drzwiach. Uśmiechnęłam się lekko na widok Ushijimy i podeszłam do niego, ignorując wymowne spojrzenie Natsuo.

— Czarna bez cukru? — upewniłam się, zaplatając dłonie za plecami.

— Poproszę — odparł i wyjął z torby cienki tomik. Wróciłam za ladę i trzepnęłam w ramię uśmiechającego się bruneta, siedzącego przy blacie. Chłopak poprawił się na wysokim krześle i parsknął śmiechem.

— Rumienisz się, belle — mruknął, podpierając brodę ręką.

— Bzdura — prychnęłam, wlewając wrzątek do zaparzacza. — Ja się nie rumienię — powiedziałam z pewnością siebie, kładąc na tacy ciasteczko czekoladowe. Natsuo zmarszczył brwi.

— Nie to żebym podsłuchiwał, ale kolega siatkarz nie mówił nic o petit gâteau — powiedział.

— Ten francuski to dla szpanu czy naprawdę jesteś dwujęzyczny — uśmiechnęłam się przebiegle. — To dzisiejsza promocja — wyjaśniłam, zerkając na ciastko.

— A więc dlaczego ja nie dostałem ciasteczka? — zapytał, spuszczając kąciki ust w smutnym uśmiechu.

— Tylko dla stałych klientów — uśmiechnęłam się.

— Quel dommage — jęknął. Zaśmiałam się, mimo że nie rozumiałam i minęłam chłopaka, kierując się do stolika zielonowłosego siatkarza. Postawiłam przed nim tacę i delikatnie złapałam za grzbiet książki, którą czytał i odchyliłam ją lekko, chcąc zobaczyć tytuł.

— Ciekawa? — zapytałam.

— Całkiem — odparł. — Mogę ci zostawić jak skończę.

— Nie trzeba — uśmiechnęłam się, powoli wycofując w stronę Natsuo. — Jeszcze nie skończyłam tamtej — wyjaśniłam. — Miłej lektury — dodałam i wróciłam za ladę. Natsuo zacmokał i podparł brodę ręką.

— Totalnie nie umiesz flirtować z chłopakami, ma chérie — westchnął.

— To nie był flirt — mruknęłam i podniosłam wzrok. Ushijima zerknął na nas zza książki, dopił kawę jednym chaustem, dokończył stronę, po czym zamknął książkę i wyszedł z kawiarni. Westchnęłam cicho i podeszłam do stolika. Zabrałam nietknięte ciastko, pustą filiżankę po kawie i napiwek. Tak duży jak zawsze. Wróciłam do Natsuo i zerknęłam na zegarek. Godzina. Był tu tylko godzinę.

— Nie martw się, mademoiselle — powiedział Natsuo. — Jak kocha to wróci.

— Nie martwię się — powiedziałam. — To nie koniec świata.

— C'est vrai — uśmiechnął się chłopak i dopił kawę. — Będę się zbierać. Merci, belle.

Brunet nachylił się nad blatem i delikatnie pocałował mnie w policzek. Uśmiechnęłam się lekko, spuszczając głowę.

— Takie francuskie pożegnanie — powiedział cicho.

— Francuski pocałunek? — zapytałam ze śmiechem. Brunet uśmiechnął się zalotnie.

— To jeszcze nie był prawdziwy francuski pocałunek, ma jolie — powiedział. — Au revoir!

— Cześć — mruknęłam onieśmielona i pomachałam chłopakowi. Mimo że nie rozumiałam połowy jego wypowiedzi... ten francuski był uroczy.

***

KOTORI

— Jak wam minął tydzień? — zapytałam, opadając na kanapę pomiędzy Sami a Oikawą. Spojrzałam na szatyna z uśmiechem. — Miło cię znowu widzieć — powiedziałam. Chłopak uśmiechnął się.

— Ciebie również, Kotori-chan — odpowiedział.

— Oikawa, wybierasz utwór — powiedziała Sami, podając mu klawiaturę.

— Zgoda — powiedział, wstukując tytuł. — Kotori-chan, zaśpiewasz ze mną?

— Jasne — odparłam, sięgając po mikrofon. — Ja zawsze.

Chłopak uśmiechnął się i też sięgnął po swój. Podobały mi się nasze głosy razem. Tak samo jak piosenka. Lubiłam śpiewać z Oikawą. Zawsze tak uroczo marszczył nos przy wyższych tonach. I zabawnie krzywił się, gdy zafałszował. Odłożyłam mikrofon po skończonym utworze i spojrzałam na szatyna.

— Ślicznie, Kotori-chan — uśmiechnął się unosząc palce złożone w kształt kółka.

— Ty też niczego sobie — mruknęłam cicho, sięgając po stojące na stoliku przekąski. Pocky. To jest to.

Szatyn zerknął na rozmawiające rodzeństwo Iwaizumi, po czym nachylił się w moją stronę.

— Co ty na to, żebyśmy w następną sobotę poszli gdzieś tylko we dwoje? — szepnął. Mimowolnie poczułam motylki w brzuchu, które niemal natychmiast zabiłam.

— Jasne — odszepnęłam z uśmiechem. I wsunęłam mu do ust czekoladowy paluszek. Szatyn spojrzał na mnie zaskoczony, ale zaraz jego twarz rozjaśnił śmiech.

— Ty jedz z drugiej strony — powiedział, ostentacyjnie nachylając się w moją stronę. Odepchnęłam go ze śmiechem i spojrzałam na Sami, która właśnie wpisywała tytuł piosenki.

— Hajime — uśmiechnęła się. — Ty, ja, angielski, stoi?

Iwaizumi parsknął.

— Sami i angielski — zaśmiałam się.

— Nikt nie jest idealny — wzruszyła ramionami. — Akceptuję swoją nieumiejętność wysłowienia się w tym języku.

— To dobrze — zaśmiał się Oikawa. — Iwa-chan ma czasem problemy z wysłowieniem się w naszym języku.

Szatyn jęknął głucho, oberwawszy po głowie od starszego kolegi.

— Mógłbym cię zacząć wyzywać po angielsku, a ty byś się nawet nie zorientował — warknął Hajime.

— Zorientowałbym się — mruknął Oikawa. — Ty nie mówisz do mnie nic innego. Nieważne w jakim języku i tak zawsze mnie obrażasz.

Razem z Sami wybuchnęłyśmy śmiechem.

— Coś w tym jest — powiedziałyśmy jednocześnie, wywołując tym samym kolejną sale śmiechu.

French time:

Belle – piękna

Moi? Non. – Ja? Nie

D'accord – zgoda

Mademoiselle – panienko

Délicieux – pyszne

Merci – dziękuję

Ma chérie – moja droga

Petit gâteau – mały podwieczorek/ciastko

Quel dommage – Jaka szkoda

C'est vrai – To prawda

Ma jolie – Moja śliczna

Au revoir – do widzenia

Dajcie znać czy bawić się w tłumaczenie gadania Natsuo czy i tak nikogo to nie interesuje XD

Bisous 💋
~Beth