Ana

Nie widziałam Huntera od nocy podczas której pozwoliliśmy sobie na bliskość - być może dlatego, że było to zaledwie kilka dni temu, a ja musiałam w między czasie wyjechać na proseminarium związane z moimi studiami, Hunter natomiast miał bardzo aktywny okres w pracy, poprawki uczniów, egzaminy końcowe i tak dalej, więc teoretycznie to zupełnie zrozumiałe że nie mieliśmy się jak zobaczyć, ale i tak byłam potwornie zestresowana.

Co prawda napisał mi z kilka smsów, ale głównie z pytaniami odnośnie mojego samopoczucia – Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Potrzebujesz czegoś?

Odpisywałam mu – Wszystko dobrze, tęsknię za tobą. Czuję się świetnie ale lepiej byłoby gdybyś był obok. Potrzebuję tylko trochę więcej czasu z tobą ; )

Tak, jasne że przeginałam, tym bardziej że on nie odpisywał nic romantycznego – ot suche wiadomości, zaniepokojonego przyjaciela, ale przeżywałam kryzys egzystencjalny  - rano cieszyłam się jak wariatka, w południe stwierdzałam, że on na pewno zmieni  zdanie i znowu mnie zostawi, później byłam już właściwie pewna że to koniec, KONIEC! Następnie znowu się uspakajałam wmawiając sobie, że w sumie przecież obiecał, więc będzie dobrze i tak w kółko.

Na dodatek nie miałam jak pogadać z kimkolwiek na jego temat, nawet z Ruby, ponieważ przysięgłam, że nikomu nic nie powiem więc tłumiłam to wszystko w sobie.

A dzisiaj, kiedy nasze sprawy się unormowały - ja wróciłam z Jersey, a on skończył pracę -  rodzice przyjechali z wycieczki po Europie i odwiedzał nas mój brat - Tyler, ze swoją nową dziewczyną. No i oczywiście  na kolacji miał być też Hunt, abyśmy wszyscy wspólnie obejrzeli zdjęcia z podróży i spotkali się po ich powrocie.

Siedziałam przy stole wykręcając swoje palce, w oczekiwaniu na moment w którym go zobaczę, aż w końcu się pojawił.

Wszedł nieśmiało do salonu, a moja mama jak zwykle rzuciła się na niego zasypując pocałunkami jego policzki.

- Kiedy ja cię widziałam, kochanie? Ależ tęskniłam! Mój Boże, czy ty przypadkiem nie jesteś jeszcze wyższy?

- Chyba przestałem rosnąć jakieś dziesięć lat temu, ciociu – zaśmiał się wręczając jej bukiet kwiatów.

- Nie wiem, kiedy mi tak urosłeś – przytuliła go mocniej – Dziękuję ci, są piękne. Benjamin jak to możliwe, że nasze dzieci tak szybko urosły?! – krzyknęła do mojego taty, który w między czasie podszedł do Hunta, potargał go czule po włosach i poklepał po plecach na przywitanie -  Pamiętałam jak jeszcze wczoraj prowadziłam cię na pierwszy dzień nowej szkoły. Sunny robiła mi te śliczne laurki z napisem „Kociam Che” a Ana tłukła wszystkich kijem od szczotki – dodała ze łzami w oczach.

- Ciociu… - Hunter objął ją pocieszająco ramieniem, uśmiechając się ciepło kiedy pochlipywała – I tak jesteśmy tu wszyscy dla was i zawsze będziemy – dodał, a mama poklepała po umięśnionym brzuchu z wdzięcznością.

- Dziękuję skarbie. Ty zawsze wiesz co powiedzieć, żeby zrobiło mi się lepiej. Moje kochanie – cmoknęła go znowu w policzek i ruszyła na poszukiwanie wazonu.

Hunter wszedł głębiej i popatrzył na mnie jakoś dziwnie. Przełknął ślinę, a ja uśmiechnęłam się do niego z walącym sercem. Odwzajemnił uśmiech ale zbyt szybko odwrócił wzrok, bo właśnie do salonu wpadł Tyler.

- Cześć wszystkim!  - krzyknął na powitanie, a razem z nim do pokoju weszła bardzo ładna blondynka, uśmiechając się szeroko.

- No w końcu! – zawołała mama – Bardzo mi miło jestem mamą Tylera – przywiała blondynkę, obejmując ją lekko.

- Fina – przedstawiła się dziewczyna, a w między czasie Tyler przytulił Huntera poklepując go po plecach

- Bracie, kopę lat – powiedział -  To mój brat, Hunter – pokazał na Hunta, który uśmiechnął się trochę sztucznie – A to mój tata, Ben…

- Bardzo mi miło…- wtrącił się tata.

-… A tamta ślicznotka to moja żaba – zaśmiał się wyciągając do mnie ręce.

Podbiegłam do niego śmiejąc się z jego zabawnej miny, a wtedy pochylił się i uniósł mnie do góry. Odepchnęłam go od siebie, kiedy próbował mnie połaskotać i uśmiechnęłam się przyjaźnie do jego dziewczyny.

- Ana – podałam jej rękę, którą potrząsnęła lekko.

- Fina…

- Żabo… - odezwał się Tyler – Co się stało przez ten czas, kiedy mnie nie było? Stałaś się kobietą, czy coś?

- Czy coś, głupku -  pokręciłam głową wzdychając z zażenowaniem i znowu zerknęłam na Huntera.

- Wypiękniałaś żabko. Ale nam wyrosła, co? – zwrócił się do Hunta znowu poklepując go po plecach, a on przytaknął przez cały czas nie rozstając się z uśmiechem, ale ja widziałam, że jest spięty.

- Siadajcie do stołu! – zawołała mama, więc usiedliśmy i zaczęliśmy rozmawiać, chociaż ja i Hunter odzywaliśmy się najmniej. Mama i tata opowiadali o swojej wycieczce, o tym co widzieli, co zwiedzili, kogo poznali, Tyler nawijał jak najęty o swojej nowej pracy i życiu w Kalifornii, Fina również całkiem sporo opowiadała i uczestniczyła w rozmowie, a my z Huntem głównie przytakiwaliśmy, „uważnie” słuchaliśmy i zerkaliśmy na siebie.

- Hunter… Czy ty przypadkiem nie masz dziewczyny? Penny, tak? – spytał po jakimś czasie Ty, a ja westchnęłam, prychnęłam i warknęłam w jednym, na dodatek zdecydowanie zbyt głośno, więc wszyscy spojrzeli na mnie z lekką konsternacją.

- No co? – żachnęłam się widząc ich miny.

- Ana, co to za reakcja? Gdyby Penny tu była zrobiłoby się jej przykro – zwróciła mi uwagę mama.

- Tak się składa, że Penny tu nie ma i nie będzie. Nie jest już dziewczyną Huntera – powiedziałam z satysfakcją, a Ty uniósł brwi w zdziwieniu.

- Rozumiem, ale Hunter  chyba mógł mi to powiedzieć sam. Nie musiałaś go wyręczać – odpowiedział mój brat i zaśmiał się cicho.

- Faktycznie, rozstaliśmy się – odchrząknął Hunt próbując rozładować atmosferę z nieco nerwowym uśmiechem.

- Przykro mi, skarbie, ale skoro się rozstaliście to znaczy że nie była dla ciebie odpowiednia. A już myślałam, że będę miała wnuczki - westchnęła zapewne w żartach, ale ja i tak prawie się zapowietrzyłam.

- Błagam! Hunt z tą naburmuszoną pindzią był tylko przez kilka tygodni, więc nawet wspominanie o dzieciach jest nie na miejscu. A poza tym Hunter może ci dać wnuki tylko wtedy, kiedy będzie miał dzieci ze mną  – wypaliłam, a wszyscy spojrzeli na mnie z szokiem wymalowanym na twarzach – No co? To przecież prawda…

- Ana… - zatrwożyła się mama – No wiesz…? – zgromiła mnie wzrokiem.

- Ale o co ci chodzi? To same fakty – odpowiedziałam chociaż zrobiło mi się gorąco. Zerknęłam na Huntera, który patrzył na mnie z niedowierzaniem.

Matko chyba jednak przesadziłam…

- Ekhym… - odchrząknął wymownie Ty – Ana, a jak twoje studia? Dostałaś się na Columbie jak chciałaś?

- Tak jest – odpowiedziałam wdzięczna za zmianę tematu.

- Medycyna?

- Tak – odparłam.

- Wow! – krzyknęła Fina – Brawo, gratuluję, musiałaś mieć rewelacyjne wyniki.

- Starałam się.

- Hunt, słyszałem że jesteś nauczycielem… To nie do wiary, bracie. Nie mogę sobie ciebie wyobrazić w tej roli, ale w sumie to świetna opcja, tym bardziej że uczysz w szkole muzycznej, tak? - zagadnął Tyler.

- Dokładnie – przytaknął Hunt.

- No i jak ci się podoba? Jesteś zadowolony?

- Podoba mi się. Właśnie zaczynają mi się wakacje i… To zdecydowanie plus bycia nauczycielem – zaśmiał się.

- Domyślam się, stary. Że też sam na to nie wpadłem…

- Właściwie za chwilę wyjeżdżam do Asha. Jak pewnie słyszałeś miał wypadek i muszę go odwiedzić.

- Tak, fatycznie słyszałem… Cholera całe szczęście, że nic mu się nie stało…

- Sunny do niego pojechała – powiedziała ciocia – Taka śliczna z nich para, mam nadzieję że zejdą się ze sobą w tej Montanie.

- Sunny i Ash? – skrzywił się Tyler – Błagam… Oni do siebie nie pasują. Ponad to… Ona nie będzie  z nim szczęśliwa, przez co ja będę musiał go zabić, a Hunter nawet mi nie pomoże, bo ten dupek to jego przyjaciel…

- Ej, zważaj na słowa Tyler – pokazała na niego ciocia.

- Ona i on to zły pomysł – wzruszył ramionami Ty wyraźnie poddenerwowany, ale potem spojrzał na Finę i wziął głęboki oddech – Martwię się o nią, ale to tylko moje zdanie. Dobrze że tam będziesz, Hunt. Przypiłujesz jej, żeby nie stało się nic złego…

- Tak, jasne. Spokojnie – odpowiedział Hunter popijając wodę ze szklanki.

- A ja im kibicuję – wtrąciła się ciocia – Ale oczywiście nikt im nie będzie niczego narzucał.

- Wszystkich tylko byś ze sobą swatała, mamo – wywrócił oczami Ty.

- Nikogo nie swatam. Nawet gdybym chciała to nie mam ku temu sposobności. Dzieci w dzisiejszych czasach są zbyt niezależne, a poza tym nie lubię się wtrącać w takie rzeczy. Wyrażam tylko swoje zdanie.

- Kiedy lecisz Hunt? – spytał tata zmieniając temat.

- Pojutrze z samego rana wylatujemy do Kalispell – odpowiedział, a mnie dosłownie wmurowało. Że co? Pojutrze?

- Na jak długo? – zapytałam patrząc na niego z bólem.

- Jeszcze nie wiem – odrzekł nie patrząc mi w oczy.

- Wylatujecie? Czyli lecisz z kimś? – zagadnął Tayler.

- Tak z moim przyjacielem, Vincem. Nie znacie go ale przed adopcją był mi bardzo bliski i ostatnio odnowiliśmy znajomość.

- Przed adopcją? – spytała Fina.

- Tak… Znaczy nie jestem adoptowany, ciocia i wujek to moja rodzina zastępcza – odpowiedział.

- Aaa to już rozumiem o co chodziło z tymi dziećmi – zaśmiała się patrząc na mnie ze zrozumieniem - Ty nic mi nie mówił… - zwróciła się do mojego brata z pretensjami.

- No bo jesteśmy razem dość krótko i jeszcze nie wchodziliśmy na takie tematy – żachnął się Ty.

- Ile miałeś lat jak tutaj trafiłeś, jeśli można spytać – dopytywała zaintrygowana Fina jakby to było takie ciekawe i niespotykane, że ktoś zabrał dziecko z Sierocińca.

- Jedenaście, ale Sunny miała cztery…

- Czekaj, czekaj… To Sunny też jest adoptowana?  - Fina zerknęła na Tylera z urazą.

- A co to ma za znaczenie? – warknął mój brat i zaczynało robi się dziwnie, więc westchnęłam ze zmęczeniem masując sobie skronie.

- Słuchajcie – przerwała im ciocia – Może zostawmy ten temat. Hunter i Sunny to moje dzieci, kocham je całym sercem i oddałabym za nie życie – dotknęła ręki Huntera, a on uśmiechnął się do niej ciepło – Tylko to się liczy.

- Właśnie – bąknął Ty, a ja mogłam myśleć tylko o tym, że Hunter już pojutrze wyjeżdża. Pojutrze. I to nie wiadomo na jak długo.

Chyba zrobiło mi się niedobrze, chociaż starałam się niczego nie okazać – co było naprawdę trudne, ale na szczęście kolacja powoli dobiegała końca. Posiedzieliśmy jeszcze par chwil, a później Ty i Fina poszli do jego dawnego pokoju, aby odpocząć po podróży, natomiast ja z Huntem pomogliśmy posprzątać po kolacji.

- Skarbie, może zostaniesz dzisiaj na noc w domu? – spytała mama zwracając się do Huntera, kiedy ten wycierał ostatnie talerze.

- W sumie czemu nie… - odparł.

- Cieszę się. To idźcie już, a ja tu dokończę – powiedziała zabierając mu talerz i klepnęła mnie, abym odłożyła sztućce.

- Dzięki mamo – cmoknęłam ją w policzek i ruszyłam niepewnie na górę słysząc, że on idzie za mną -  Wejdziesz do mnie…? – zapytałam, a on przytaknął i po chwili już staliśmy w moim pokoju – Słuchaj, przepraszam… Domyślam się, że jesteś zły o te wnuki… I tę naburmuszoną pindzię i…

- Nie jestem zły – przerwał mi, więc pokiwałam głową starając się zachować resztki kontroli.

- Wyjeżdżasz… Obiecałeś że spędzimy razem więcej czasu, że zrobimy to wszystko razem, ale… Wyjeżdżasz.

- Wiedziałaś, że muszę odwiedzić Asha po wypadku. Zależy mi na nim i chcę popracować nad naszą przyjaźnią… No i martwię się o niego… Wiesz, że ledwo wyszedł z tego żywy….

- Wiem… – odpowiedziałam ścierając łzy z policzka.

- Ana… - westchnął i podszedł do mnie. – Kochanie, nie płacz.

- Będę tęskniła. Liczyłam, że spędzimy razem czas.

- I spędzimy. Obiecuję… Wiesz, że mieliśmy sporo obowiązków ale jak tylko wrócę z Montany będę już cały czas z tobą…

- Ile tam będziesz?

- Nie wiem. To zależy na ile on będzie mnie potrzebował…  - wytarł palcami moje załzawione policzki, a ja pomyślałam że to chyba jakaś nasza tradycja. Ja beczę, a on ściera moje łzy tylko po to abym wypłakała ich więcej.

- Ja też bardzo cię potrzebuję.

- Wiem kochanie. Ale to… W sumie to dobrze, że wyjeżdżam na jakiś czas. Przemyślisz sobie wszystko…

- Ja? – spytałam z niedowierzaniem – Ty chcesz to przemyśleć, bo znowu masz wątpliwości i żałujesz…

- Nie – odpowiedział stanowczo – Nie żałuję. Nie mogę o niczym innym myśleć. Nie mogłem się doczekać kiedy cię zobaczę i nie mogę się doczekać… - nie dokończył, tylko pochylił się i przysunął usta do moich, więc stanęłam na palcach i wbiłam się w jego wargi. Westchnęłam z ulgą i poczułam dreszcze, ale zanim zdążyłam pogłębić pocałunek on odsunął ode mnie swoje usta – Nie żałuję… - wyszeptał – I dzisiaj ci to pokażę, damy sobie jeszcze tą jedną noc zanim wyjadę, tak?

Przytaknęłam zaciskając palce na jego koszulce.

- Ale kiedy wrócisz…?

- Kiedy wrócę będę z tobą. I proszę…. Przez ten czas nie rób nic głupiego, poczekaj na mnie, dobrze?

- Oczywiście – odpowiedziałam.

- Przemyśl sobie wszystko, czy na pewno tego chcesz, przeanalizuj to. Przyjadę i porozmawiamy, będziemy mogli oboje spojrzeć na to z dystansu, ale z mojej strony nic się nie zmieni.

- A jeśli spotkasz tam jakąś kobietę?

- A ty spotkasz tu jakiegoś faceta dla którego zmienisz zdanie?

- Nigdy w życiu.

- Ja też. Jadę tam tylko dla Asha. Jak wspomniałem przyda nam się odrobina dystansu. To dla mnie wiele znaczy…

- Dla mnie też – powiedziałam.

- Będziemy mieli dużo czasu – dotknął z czułością mojego policzka.

- Ale dzisiaj nie mamy go już dużo – znowu stanęłam na placach i pocałowałam go w usta, a on uśmiechnął się lekko.

- Więc…?

- Więc nie marnujmy go więcej.