Stiles otworzył oczy. Przez chwilę ze zmęczenia nie mógł się ruszyć, jednak kiedy odczekał chwilę, zaczął się podnosić.

- Leż - powiedziała Melissa, uśmiechając się delikatnie do Stilesa.

Chłopak nie wiedział o co chodzi. Na drzwiach nie było już krwi, w szklance była woda, a pani McCall podłączała go do kroplówki.

- Co się stało? - zapytał, wykonując polecenie mamy przyjaciela.

- Musiałeś poczuć się źle i zemdlałeś - wytłumaczyła.

Stilinski spojrzał na nią niepewnie.

- Nikt mnie nie uderzył?

Melissa pokręciła głową, wyglądając na zmartwioną. I tak było. Stiles zaczął się dziwnie zachowywać, najbardziej martwiła ją sytuacja sprzed kilku dni, kiedy jak opętany wybiegł z łazienki.

- Kroplówka jest konieczna? - zapytał, zmieniając temat. Musiał sobie wszystko przemyśleć na spokojnie.

Kobieta zaśmiała się cicho.

- Jesteś odwodniony, odpoczywaj.

Wyszła z jego sali, a Stiles tylko westchnął zirytowany.

- Ciągle odpoczywam.

*

Brunet wyszedł ze swojej sali, chcąc się trochę przejść. Derek nie odwiedział go już od trzech dni i zaczął się martwić. Tęsknił za nim, chciał żeby mężczyzna go przytulił.

Usiadł na jakimś krześle i zaczął się rozglądać. Nikogo tutaj nie było, więc nikt nie mógł wypowiedzieć tych słów.

- Nie możecie mi tego zrobić!

Stiles zamarł, słysząc ten krzyk.

- Czy ktoś tu jest?! - zapytał, jednak nikt mu nie odpowiedział.

- Nie jestem wariatką! Zostawcie mnie!

Stiles poczuł, jak serce zaczyna mu szybciej i mocniej bić.

Wstał powoli, podchodząc do brązowych drzwi. W tej sali nic nie było, oprócz jednej, małej karteczki.

Iris Stilinski,
17 lat,
guz mózgu,
schizofrenia

Brunet wstrzymał oddech, szybko chowając karteczkę do kieszeni.

I wtedy to poczuł. Ból w prawym ramieniu i płynącą po nim nim krew.

- Jesteś niczym, Iris.

Stiles odwrócił głowę w stronę osoby, wypowiadającej te słowa. Stał tam mężczyzna z dużym, ostrym nożem.

- Moja historia nie zostanie zapomniana. Ja tu zostanę.

Mężczyzna wbił mu ostrze prosto w serce.