Ardından hoca ışınlandı ve bizde yerlerimize ışınlandık. Ve kırk dakika sonra ders bitti. Ders bittikten bir saniye sonra Semra sıranın üzerine bir not koyup ışınladı. Tabi ben o sırada eşyalarımı toplamakla meşguldüm. Eşyalarımı topladığımda sınıfta Okan dan başka hiç kimse kalmamıştı.

"Gerçekten çok yavaşsın." dedi bana

"Acele işe şeytan karışırmış." diye cevap verdim. Ama kısık bir sesle. Ve ardından kapıya doğru yöneldim, o da ardımdan geldi. Merdivenlerden inerken onun arkamdan geldiğinin bilinciyle önümdeki pencereye çarptım. Uf çok utanç verici. Şu an ölmek istiyor olabilirim. Elimi başıma koydum.

"İyi misin?" dedi. Bende gözlerim yaşarmış bir şekilde başımı salladım. Normalde bu tür durumlarda ağlardım. Hep o çocuk yüzünden.

"Aynı zamanda sakarsın" dedi bana bakaraktan ve yanımdan geçip merdivenlerden indi. Merdivenlerin sonunda ise arkasını dönüp bana sırıtarak " İyi akşamlar." dedi ve ışınlandı. İnsan cevabımı bekler. Aishh!

Fakülteden çıktım. Bizim fakültenin bulunduğu alan bomboştu. Sanırım çoğunluk ışınlanarak gidiyordu. Hava o kadar çok kirliydi ki. Tam anlamıyla dışarı çıkmış olmuyorduk. Size şöyle açıklayayım. Hani şu bitkilerde hücre çeperi ve hücre zarı diye bir şey var ya biz hücre zarının dışına çıkıyorduk ama hücre çeperinin dışına çıkamıyorduk cam metal koridorlardan bahsediyorum. Hücre çeperinden çıkabilenler bilim insanlarıydı. Ama çaylaklarına izin vermiyorlar. Hani biz bilgisiziz ya. Cam metallerden dışarıya bakıyordum ki birden Okan'ı gördüm. Gözlerimi kırpıştırdım. Evet işte oradaydı. Onun dışarıda ne işi var? Bir şeylere bakıyor gibiydi. Birden kafasını kaldırdı ve göz göze geldik. Gözleri orada masmavi parlıyordu. Daha fazla bakmak istedim ama ne yazık ki gökte bir karadelik açıldı. Hey! Ben çok ciddiyim. Tabi o kafasını kaldırıp karadeliğe baktı ardından bana endişeli gözlerle bir şey söyledi. Sanki bağırıyormuş gibi bir hali vardı. Ama cam bu hiçbir şey duymadım. Sonrası ise karanlık.