Oczami Yumi:

Siedziałam w szpitalu jeszcze kilka godzin zanim Nathan się obudził. Gdy tylko się dowiedziałam, popędziłam do jego sali, a na widok jego uśmiechniętej twarzy, do oczu napłynęły mi łzy.

Tak się martwiłam. Bałam się, że może się obudzić za miesiąc. Albo nigdy. Podbiegłam do niego i rzuciłam mu się na szyję. Przytulił mnie.

- Przecież wszystko dobrze.- powiedział widząc łzy na moich policzkach.

- Ale... Ja się bałam...- zdołałam wydusić.

Objął mnie mocniej, a ja wtuliłam się w niego.

- Spokojnie. Wszystko się dobrze skończyło.

Pokiwałam głową. Usłyszałam otwieranie drzwi. Odwróciłam się i zobaczyłam na progu całą drużynę. Wszyscy naraz próbowali wejść do sali, ale nie bardzo im to wychodziło. Ostatecznie do środka weszli Mark, Axel, Jude i Aphrodi.

- Nathan! Już się dobrze czujesz? Wszy...- zaczął zadawać pytania Mark, ale niebieskowłosy mu przerwał.

- Tak, wszystko dobrze.- powiedział z uśmiechem.

Aphrodi cały czas patrzył na niego. W końcu się odezwał:

- Dziękuję, że pomogłeś Yumi.
Oboje z Nathanem spojrzeliśmy na niego zdziwieni. Uśmiechnęłam się, a Nathan lekko zarumienił.

Drzwi ponownie się otworzyły, ale tym razem pojawili się w nich rodzice Nathana. Razem z resztą, wstaliśmy i wyszliśmy z pokoju. Siedziałam czekając na jakieś wiadomości od Nathana, gdy wszedł Aphrodi.

- Wiadomo już kiedy go wypisują?- zapytałam.

Pokiwał głową.

- Jeszcze dziś może wyjść. Ty tak samo.

Uśmiechnęłam się, szczęśliwa. Ale coś jest nie tak. Aphrodi nie wyglądał na szczęśliwego. Jakby miał jakieś wieści, które niekoniecznie mnie ucieszą.

- O co chodzi?- spytałam.

- Rodzice Nathana wyjeżdżają na trzy miesiące. I on jedzie z nimi.

Zamurowało mnie.

Co?! Ale... Jak to?

- Czemu?- zapytałam, drżącym głosem.

- Mają tam pracę i muszą pojechać. A Nathan nie ma gdzie zostać.

Spuściłam wzrok. Nathan ma wyjechać? Na trzy miesiące? Nagle wpadłam na pomysł.

- A nie może zostać u nas?

Aphrodi spojrzał na mnie dziwnie.

- Weź przestań! Chodzi o to, żeby nie musiał wyjeżdżać.

Zamyślił się.

- W sumie dobry pomysł. Pójdę zapytać rodziców.

Odwrócił się i wyszedł. Kilka minut potem wrócił z uśmiechem.

- Zgodzili się.

Krzyknęłam z radości. Czyli Nathan nie wyjeżdża! Miałam ochotę wstać i skakać z radości, ale ogarnęło mnie nagle zmęczenie.

- Wiesz, chyba położę się spać...- powiedziałam.

Aphrodi wyglądał na zmartwionego. Położyłam się i przykryłam kołdrą. Zamknęłam oczy i już po chwili spałam.

Oczami Nathana:

Gdy wypuścili mnie ze szpitala, wróciłem z rodzicami do domu i zacząłem się pakować. Po dwóch godzinach miałem już prawie wszystko gotowe. Za dwa dni rodzice wyjeżdżają, a ja przenoszę się razem z siostrą do Aphrodiego i Yumi. Na początku miałem zostać tylko ja, ale Nina, moja siostra, też nie chciała wyjeżdżać.

Było już późno, więc przebrałem się i położyłem spać.

~~~

Właśnie jechałem samochodem do ogromnego domu Yumi i Aphrodiego. Po chwili byłem na miejscu, a blondyn pomógł mi przenosić bagaże.
Na ten czas miałem być u niego w pokoju, a Nina u Yumi.

Aphrodi zaprowadził mnie na górę do swojego pokoju, a potem we dwoje poszliśmy do pokoju Yumi naprzeciwko.

Aphrodi od razu podszedł do białego fotela, a ja stanąłem niedaleko drzwi. Nina podbiegła do mnie, z ogromnym uśmiechem.

- Tu jest fajnie!- powiedziała, szczerząc się jeszcze bardziej.

Uśmiechnąłem się lekko. Zerknąłem na Yumi, która właśnie zrzuciła Aphrodiego z fotela. Roześmiałem się na widok jak spadł. Spojrzał na mnie nienawistnie i powiedział:

- Powinieneś mi pomagać!

- Nieprawda. Nathan powinien pomagać mi.- odezwała się Yumi.

Oboje spojrzeli na mnie wyczekująco.

- Eee... To może ja już pójdę?- odwróciłem się i wyszedłem zanim zdążyli cokolwiek powiedzieć.

Oczami Yumi:

Następnego dnia obudził mnie hałas w pokoju. Wstałam i wyszłam z sypialni. Aphrodi, jak zwykle, siedział w moim fotelu, a Nathan stał i patrzył na niego.

Gdy mnie zobaczyli, niebieskowłosy spojrzał na mnie, mówiąc:

- Ja mu mówiłem, żeby dał se spokój i nie wchodził. Ale on się uwziął!- wskazał na blondyna, który udawał, że go nie słyszy.

- Aphrodi, albo sam zejdziesz z tego fotela, albo ja ci pomogę. Ale to nie będzie przyjemne.- powiedziałam cicho.

Zerknął na mnie.

- Zaryzykuję.

Zaskoczył mnie. Normalnie od razu by uciekł z pokoju. Ale jak chce testować moją cierpliwość, to proszę bardzo. Podeszłam do niego, gestem nakazując Nathanowi mi pomóc. Ja chwyciłam ręce blondyna, a Natham nogi i wspólnymi siłami zrzuciliśmy go z fotela.

- Za co to?- krzyknął, gdy wstał z ziemi.

- Nie irytuj mnie, bo źle to się dla ciebie skończy.- mruknęłam z uśmiechem.

Aphrodi zrobił obrażoną minę i wyszedł z pokoju. No trudno. Przeżyje jakieś dziesięć minut bez jego obecności. Nathan podszedł do mnie i objął w pasie. Zapatrzyłam się w jego brązowe oczy, gdy usłyszałam za sobą ciche kroki.

Wtedy sobie przypomniałam, że w moim pokoju śpi też siostra Nathana, Nina. Odskoczyłam od chłopaka i spojrzałam na dziewczynkę. Na oko miała jakieś siedem lat.

- A Nathan ma dziewczynę!- krzyknęła z ogromnym uśmiechem.

- Nina!- powiedział chłopak podchodząc do niej i zakrywając jej usta dłonią- Cichutko. To będzie tajemnica, dobrze?

Pokiwała głową, a niebieskowłosy zabrał rękę z jej twarzy. Nina podeszła do torby, w której były jej ubrania, wzięła sobie jakąś bluzkę i spodnie, po czym poszła się przebrać do łazienki.

- Masz miłą siostrę.- powiedziałam z uśmiechem.

Pokiwał głową i znów do mnie podszedł, z zamiarem pocałowania, ale w tym momencie, dziesięć minut minęło, więc Aphrodi wszedł do pokoju i ponownie rozsiadł się w fotelu.

- Nie przeszkadzajcie sobie.- powiedział z uśmiechem.

Westchnęłam i zaczęłam szukać sobie jakiś ubrań. Nina wyszła z łazienki, a ja poszłam tam się ubrać. Gdy wyszłam, ujrzałam najdziwniejszy widok w moim życiu. Aphrodi właśnie rozmawiał z Niną, robiąc głupie miny i zachowując się jak jakiś książę.

Nathan reagował podobnie jak ja. Oboje staliśmy w ciszy, nie chcąc przerywać tej wspaniałej chwili. W końcu nie wytrzymałam i wybuchłam śmiechem. Aphrodi natychmiast spojrzał na mnie i wziął niebieskowłosą na ręce.

- Idziemy się bawić gdzie indziej.- powiedział i wyszedł z pokoju.

Po paru minutach się uspokoiłam i zobaczyłam, że Nathan wpatruje się w drzwi.

- Porwał mi siostrę...- powiedział.

Ponownie wybuchnęłam śmiechem. Po prostu nie mogłam wytrzymać. Dosłownie tarzałam się po ziemi ze śmiechu.

Niebieskowłosy uśmiechnął się i podszedł do mnie. Pomógł mi wstać i we dwoje zeszliśmy na dół, gdzie czekało na nas śniadanie. Ponieważ przygotował je Aphrodi, jak zwykle były kanapki i czekolada. Zjedliśmy i okazało się, że musimy biec do szkoły.