To nie jest przyjaźń.

Ale co?

- nad czym tak rozmyślasz?

- Nie ważne - rzuciłam odwracając wzrok.

- nie to nie - wzruszył ramionami.

- Później ci powiem - wyszeptałam niemalże niesłyszalnie. O dziwo usłyszał.

- ok - odszeptał.

Spojrzałam na niego, a on uśmiechnął się do mnie [wait, przecież on cały czas się uśmiecha~dop. aut.]. Odwzajemniłam uśmiech i zaczęłam podziwiać swoje buty.

Po jakimś czasie doszliśmy do Nowego Domu, gdzie teraz mieszkała Toriel.

- ZAPUKAJ - powiedział Papyrus.

Podeszłam do drzwi i delikatnie zapukałam.

- Otwarte, proszę, wejdź! - rozległ się głos koziej mamy. Jej głos jest tak miły, że nigdy się nie znudzi.

Otworzyłam drzwi i przełknęłam ślinę. Zabiłam właściciela tego domu. To wszystko moja wina!

Nagle podeszła Toriel i mnie zobaczyła.

- Moje dziecko! Co tu robisz? - zawołała i podbiegła, żeby mnie przytulić.

Wtuliłam się w swoją mamę.

- Mamo! Przepraszam, że cię opuściłam, przepraszam, że naraziłam się na niebezpieczeństwo, przepraszam, że... Zabiłam Asgore'a... - rozpłakałam się.

- Nie płacz, moje dziecko - uspokajała mnie królowa. - Wchodźcie do środka!

Toriel mnie puściła i zaprosiła wszystkich gestem do środka. Kiedy wszyscy weszli do środka poczułam, że obejmują mnie szkielecie ręce.

- nie płacz, frisk...

O bosze.

Ja...

Ja zakochałam się w Sansie.
_____________________________

I tym uroczym akcentem kończymy!

To by było na tyle.

Ciao!