Szliśmy w ciszy. Zmierzaliśmy do koziej mamy. Do Toriel... Jednak ból dupy po zabiciu jej męża nie daje mi spokoju [Eleven tak bardzo x3~dop. aut.].

- co jest, dzieciaku?

- Sans, nie jestem dzieckiem, mam 18 lat! Jestem dorosła!

- dla mnie zawsze będziesz dzieciakiem.

- Nawet jakby została twoją żoną? - wypaliła Undyne, a ja spaliłam buraka.

- czy ty coś sugerujesz?! - i te puste oczodoły.

- UNDYNE MA RACJĘ, SŁODCY RAZEM JESTEŚCIE.

- DU JU ŁANA HEF E BAT TAJM?! - musiał to powiedzieć, po prostu musiał. Jprdl.

Automatycznie do oczu napłynęły mi łzy. Szybko otarłam je rękawem, aby nikt nie zauważył.

- CZŁOWIEKU? COŚ SIĘ STAŁO?

- Nie, nic.

- coś jest.

- Po prostu... Przypomniałam sobie coś.

- A co takiego? - zapytała ryba.

- Chodzi o to, że... Nie ważne, nie zrozumiecie.

Tiaa... Przypomniało mi się jak Sans wypowiedział do mnie te słowa... Najpierw osiągnęłam szczęśliwe zakończenie, ale zresetowałam. Po gówno. Potem zabiłam ich wszystkich. A nawet... Sansa...

Próbowałam go oszczędzić, ale on rzucił tylko "top się" i mnie zabił.

I on to pamięta...

Nie powinien być dla mnie taki miły.

Właśnie zdałam sobie, że to, co do niego czuję, to nie...

To nie...

Nie...
_______________________________

Ok, już na poważnie zaczął się Frans.

Przepraszam, że takie krótkie.

W każdym razie, macie wybór:

Albo codziennie krótkie

Albo co tydzień w hói długie.

Osobiście wolę pierwsze.

To tyle.

Ciao!