- Cześć córcia! Gdzie... A tu jesteś - powiedział tata wchodząc do kuchni. Aktualnie siedziałam przy stole i odrabiałam zadanie z fizyki.

- Hej, jak tam w pracy? - zapytałam przygryzając końcówkę ołówka, nie spuszczając przy tym wzroku z zeszytu.

- No właśnie... Jest mały problem... Twoja mama dzisiaj...

- Przyszła do mnie - przerwałam mu spoglądając na doktorka smutnym wzrokiem.

- CO?! A powiedziała ci o... Emm... O przeprowadzce? - zapytał nerwowo bawiąc się palcami.

- O CZYM?! Ja nie chcę stąd wyjeżdżać! - zawołałam odrzucając ołówek i zeszyt na bok.

- Wiesz, to dla twojego dobra. Wyjedziesz do Londynu i będziesz chodzić do super szkoły dla dziewcząt... Będziesz mnie odwiedzać tak co miesiąc...

- NIE! Ja się nie zgadzam! Ja nie chcę! Nie mogę!

- Córciu, mi też jest trudno... Jutro wyjeżdżasz.

- Dlaczego nikt mi wcześniej nie powiedział?! Ja nie mogę! - wołałam, a po moich policzkach zaczęły płynąć łzy. Nie mogę zostawić Scott'a, Stiles'a, Lydii, a zwłaszcza Derek'a! 

Wstałam szybko od stołu i zalana łzami pobiegłam na górę do swojego pokoju.

- Maya! - zawołał ojciec, chcąc za mną pobiec.

- Zostaw mnie! - krzyknęłam trzaskając drzwiami i rzucając się na łóżko.

***

Spojrzałam na zegar, którego czerwone cyfry rozświetlały ciemność panującą w pokoju. Przetarłam spuchnięte i zaczerwienione od płaczu oczy, chcąc rozszyfrować godzinę.

23.07

Po krótkim namyśle wstałam i po cichu założyłam czarną bluzę z kapturem, po czym otworzyłam na oścież okno. Najciszej jak potrafiłam usiadłam na parapecie, a następnie delikatnie się z niego zsunęłam idąc w dół po porośniętych mchem dachówkach. Gdy już byłam przy krawędzi dachu, zeskoczyłam i puściłam się biegiem w stronę lasu.

Włosy były targane przez wiatr, a pojedyncze gałązki ocierały się o moją twarz, pozostawiając na niej rany, które po sekundzie znikały. W końcu dobiegłam do starej, lecz nie do końca opuszczonej fabryki. Włożyłam ręce do kieszeni i weszłam do środka, by po chwili stanąć przed metalowymi drzwiami do loftu, które dosłownie po sekundzie się otworzyły.

- Maya? - powiedział Derek zdziwionym głosem patrząc na mnie z jedną brwią uniesioną ku górze. Bez słowa wpiłam się w jego usta kładąc przy tym swoje dłonie na jego policzkach. Chłopak objął mnie w talii i poprowadził do wnętrza mieszkania, nie przerywając pocałunku.

- Nie wiedziałem, że aż tak bardzo się stęskniłaś - odparł z lekkim uśmiechem, gdy się od siebie oderwaliśmy. - Płakałaś? - zapytał zmartwiony skanując moją twarz. Wtuliłam się w niego czując napływające do moich oczu łzy, które po chwili zaczęły moczyć koszulkę szatyna.

- Ciii... Spokojnie... Co się stało? - bardziej przyciągnął mnie do siebie i zaczął gładzić moje plecy dłonią, natomiast drugą położył na włosach, uprzednio zdejmując mi kaptur.

- Derek... Jutro... Przeprowadzam się... - zaszlochałam nie odrywając się od niego.

- Co?! Jak to?!

- Mam jechać do Londynu... Do mamy... Ale... Ja nie chcę... Nie chcę cie zostawiać - wyjaśniłam spoglądając w jego zielone oczy.

- Wyprowadzasz się? - usłyszałam zatroskany głos Peter'a, który schodził po metalowych schodach. - Może poprawię ci humor... Wiem kim jesteś...

***

- Czyli od samych narodzin w moich żyłach płynęła krew wilka? - zapytałam lekko zachrypniętym głosem, co chwila smarkając w chusteczeki, których całe pudełko stało przede mną na stoliku kawowym.

- Dokładnie. Ugryzienie Kate, sprawiło, że twoja wilcza natura się ujawniła, przez co nie przechodziłaś całkowitej przemiany i mogłaś nad sobą łatwiej zapanować - wyjaśnił starszy Hale, na co Derek, siedzący obok mnie na kanapie, pokiwał tylko głową w geście zrozumienia. Objął mnie ramieniem, przyciągając przy tym bardziej do siebie. - Twoja moc ujawnia się tylko tydzień przed i po pełni, natomiast samoregeneracja działa przez cały czas.

- To dobrze, przynajmniej nikogo nie skrzywdzę - powiedziałam wysilając się na mały uśmiech.

- Nigdzie nie pojedziesz. Już ja tego dopilnuję - warknął szatyn gładząc moje plecy ciepłą dłonią.

- Z tego co wiem, to jestem już spakowana i mam wyjazd z samego rana...

- Nawet jakbyś wyjechała... Porwę cię ze szkoły i razem uciekniemy...

- Jak słodko - westchnął Peter wywracając oczami. - Zamieszkacie na bezludnej wyspie i będziecie mieć syna Tarzana, który potem będzie wychowywany przez małpy. 

- Zamknij się - warknął Derek mordując swojego wujka wzrokiem.

***

Po całej akcji w lofcie, wróciłam do domu wraz z Derek'iem. Weszliśmy przez okno do mojego pokoju, po czym od razu położyliśmy się spać. Chłopak objął mnie ramieniem w talii przyciągając bardziej do siebie, dzięki czemu czułam się bezpieczniej.

- Derek...

- Hm?

- Kocham cię - zaszlochałam, na co chłopak w mgnieniu oka obrócił mnie do siebie.

- Ja ciebie też... Nie pozwolę, aby odebrano mi miłość mojego życia... - powiedział delikatnie całując mnie w usta.

***

- Maya, wstawaj! Za godzinę przyjeżdża twoja mama! - usłyszałam głos taty, który wybudził mnie ze snu. Otworzyłam oczy i ujrzałam spokojną twarz szatyna. Delikatnie wyswobodziłam się z jego uścisku i wstałam, żeby się ubrać. Derek spał, więc poszłam do łazienki, gdzie założyłam bieliznę, jednak przez moje zmęczenie, zapomniałam wziąć ubrań. Westchnęłam i wróciłam do pokoju kierując się do szafy. Wyjęłam z niej czarne dżinsy i biały t-shirt, które po chwili założyłam. Odwróciłam się w stronę śpiącego... No właśnie... "ŚPIĄCEGO" Derek'a.

- No hej, śliczna - zachichotał podpierając się na łokciu i skanując moje ciało.

- Podglądałeś? - moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości.

- Nie... Skąd żeby... Ja? Ja spałem... - na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek, natomiast na mojej, smutek. Usiadłam obok chłopaka na łóżku i opuściłam głowę w dół.

- Derek... Ja... Nie chcę cię zostawiać...

- Skarbie... - przerwał przybliżając się do mnie i łapiąc za mój podbródek, tak że teraz patrzyłam w jego oczy. - Kocham cię i zawsze będę... Chciałbym przeżyć z tobą swoją przyszłość... Patrzeć jak nasze dzieci dorastają, przeżywają swoje pierwsze zauroczenia... Zestarzeć się z tobą to wizja mojej idealnej przyszłości... Jesteś dla mnie wszystkim i nawet jeśli twoi rodzice nie będą mnie akceptować, to ucieknę z tobą na koniec tego pieprzonego świata, gdzie przeżyjemy razem najpiękniejsze chwile w naszym życiu - powiedział, na co ja wtuliłam się w jego umięśniony tors.

***

- Maya? Jesteś u siebie w pokoju? - usłyszałam przesłodzony głos mamy zaraz po trzaśnięciu drzwi wejściowych. Pociągnęłam nosem i po chwili wyszłam z pokoju ciągnąc za sobą ciężką walizkę.

- Tak, już idę - odparłam przecierając oczy.

- Skarbie! - zawołała rzucając mi się na szyję. Spojrzałam na tatę, którego oczy na chwilę się zaszkliły. - Jesteś gotowa? Możemy jechać?

- Tak... Jestem gotowa...