❝ memories turn to dust, please don't bury us
i got you, i got you ❞

- running (lose it all), beyoncè

✧ ❀ ✧

«Τζίμιν, μπορώ να δανειστώ το CD player σου;».

Πέρασα στο δωμάτιο του αδερφού μου μέσα από τη δεξιά χομπιτότρυπα και τον βρήκα, ως συνήθως, στο αρμόνιο του. Στο πάτωμα ήταν πεταμένα ένα σωρό τσαλακωμένα χαρτιά - μπαλάκια και μάλλον ήταν πολύ συγκεντρωμένος σε αυτά που έγραφε γιατί δε με άκουσε να μπαίνω μέσα πάρα μόνο όταν του πέταξα ένα απ' αυτά στο κεφάλι.

«Τι κάνεις τέτοια ώρα τη νύχτα εδώ στο δωμάτιο μου; Και τέλος πάντων, η χομπιτότρυπα είναι μόνο για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, ξέρεις», μου φώναξε.

Πρέπει να ήταν ακόμη αναστατωμένος από τη τελευταία φορά που μιλήσαμε. Στη περίπτωση αυτή, το "μιλήσαμε" σήμαινε πιο πολύ "τσακωθήκαμε ξεσπώντας ο ένας στον άλλο".

Άφησα μια βαθιά ανάσα.

«Χρειάζομαι το CD player σου. Πρέπει να ακούσω κάτι. Είναι ανάγκη. Και μη μου πεις ότι δεν θυμάσαι που το έχεις βάλει γιατί ξέρω πως το έχεις κάπου εδώ γύρω επειδή - ». Σταμάτησα απότομα γιατί ήμουν έτοιμη να πω 'επειδή δε πέρασε πολύς καιρός από τότε που άκουγες τα CD των twenty øne piløts που σου έδινε η Ντάνι', αλλά αποφάσισα τελικά να πω κάτι λιγότερο επικίνδυνο.

«...επειδή πάντα βάζεις δίσκους με κλασσική μουσική ενόσω διαβάζεις».

Εκείνος μούγγρισε και σηκώθηκε να πάει να μου το φέρει. Για όσους δε κατάλαβαν, ο πορτοκαλής φάκελος που πέταξε το αγόρι στο δωμάτιο της Σούγκαρ περιείχε μονάχα ένα CD με ξανά τη λέξη ΧΙΠΙΣΣΑ γραμμένη ανάποδα πάνω του. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβαινα τι ήθελε να πει ήταν να το βάλω στο CD player του αδερφού μου.

«Ορίστε», μου είπε ο Τζίμιν δίνοντας στα χέρια μου το CD player. Όμως, δεν έβγαλε τα δικά του χέρια από πάνω του με αποτέλεσμα όσο και αν τραβούσα το χερούλι, αυτός να μην χαλαρώνει τη λαβή του. Ένα πονηρό χαμόγελο απλώθηκε σε ολόκληρο το πρόσωπό του.

«Τι είδους έκτακτη ανάγκη είναι αυτή στις 12 τα μεσάνυχτα να χρησιμοποιήσει η μικρή μου αδερφή το CD player εφόσον έχει ό,τι μουσική θέλει κατεβασμένη στο κινητό της και επιπλέον υπάρχει και το YouTube;», ρώτησε και σήκωσε το ένα φρύδι του.

Όταν έπαιρνε αυτή τη στάση ο Τζίμιν γινόταν η μεγαλύτερη κουτσομπόλα του πλανήτη και θα σε εκβίαζε μέχρι να του πεις αυτό που ήθελε να μάθει. Δεν υπήρχε τρόπος να βγεις κερδισμένος.

Εκτός αν ήσουν η Έβελιν Κούπερ και γνώριζες τον αδερφό σου 15 χρόνια και ήξερες πώς να βγεις κερδισμένος, και διπλά μάλιστα.

Στον Τζίμιν άρεσαν οι συμφωνίες.

«Θα σου πω αν μου πεις τι έγινε την νύχτα των γενεθλίων σου μεταξύ εσένα και του Φίλιπ, ενόσω εγώ και ο Πάρκερ είμασταν στη λίμνη. Και μη τολμήσεις να το αρνηθείς, ξέρω πολύ καλά ότι κάτι έγινε γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα έβρισκα τον φίλο μου μεθυσμένο και τύφλα μάλιστα. Είμαστε σύμφωνοι;», είπα παίρνοντας το καλύτερο διπλωματικό ύφος που μπορούσα να πάρω.

Ο Τζίμιν μόρφασε για μια στιγμή αλλά ξαναπήρε το σπαστικό ύφος του ξανά.

«Ψήσε με λίγο ακόμα. Γιατί να θέλω να ακούσω την ιστορία σου με το CD;». Ήταν σκληρός στη διαπραγμάτευση, αλλά και γω δεν το έβαζα κάτω.

«Έχει να κάνει ένα αγόρι. Ένα αγόρι που μου αρέσει πολύ, εδώ και κάμποσο καιρό».

Τα μάτια του Τζίμιν γούρλωσαν τόσο που νόμιζα ότι ήταν έτοιμα να βγουν από τις κόγχες τους και να πέσουν στο πάτωμα.

«ΑΓΟΡΙ; ΑΠΌ ΠΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ *ΕΣΎ* ΣΟΥΡΤΑ ΦΕΡΤΑ ΜΕ ΑΓΌΡΙ; ΔΕ ΦΕΎΓΕΙΣ ΑΠΌ ΔΩ ΑΝ ΔΕ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΑ ΠΆΝΤΑ», φώναξε και γω έβαλα τα γέλια. Τα είχα καταφέρει.

«Σύμφωνοι, λοιπόν. Ξεκινάς εσύ», του είπα και καθίσαμε στο κρεβάτι του.

Το βλέμμα του Τζίμιν στράφηκε στο ανοιχτό παράθυρο του δωματίου * πάντα του άρεσε να κοιμάται με ανοιχτό το παράθυρο για να κοιτάει το φεγγάρι, όπως έκανε και τώρα. Όμως κάτι μου έλεγε ότι το έκανε γιατί απέφευγε το δικό μου βλέμμα, σαν αυτό που θα μου εξομολογούταν τον έκανε να ντρέπεται.

«Όσο εσύ και ο Πάρκερ λείπατε, ο Φίλιπ μου έδωσε να ανοίξω το δώρο μου. Πριν προλάβω να το ανοίξω, έσκυψε και με φίλησε. Στο στόμα. Και του έριξα χαστούκι. Έβελιν, ειλικρινά δεν ήξερα ότι με έβλεπε έτσι. Και του ξανάσυρα χαστούκι όταν πήγε να μου σκουπίσει το σάλιο από το μάγουλο μου καθώς απολογούταν. Και είμαι μαλάκας. Μετά νομίζω έφυγε, πήγε να τα τσούξει, ξέρω γω, μη με ρωτάς».

Ένιωσα τόσα πολλά εκείνη τη στιγμή αλλά το μόνο που κατάφερα να πω ήταν:

«ΚΑΙ ΣΈΝΑ ΣΕ ΦΊΛΗΣΑΝ;!», αλλά αμέσως έβαλα τα χέρια μου στο στόμα μου. Ουπς.

«ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ "ΚΑΙ ΜΈΝΑ ΜΕ ΦΊΛΗΣΑΝ"; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΦΊΛΗΣΕ ΕΣΈΝΑ ΔΗΛΑΔΉ; Α, ΚΆΤΣΕ, ΕΚΕΊΝΟΣ Ο ΠΆΡΚΕΡ ΣΤΗ ΛΊΜΝΗ Ε; ΣΤΟΊΧΗΜΑ ΑΥΤΌΣ ΣΟΥ ΈΔΩΣΕ ΤΟ CD. ΚΆΤΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΆΣΩ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΜΟΥ...», φώναξε και σηκώθηκε όρθιος.

«Τζίμιν, όχι! Δηλαδή, ναι. Ναι, με φίλησε ο Πάρκερ στη λίμνη αλλά δεν μου έδωσε αυτός τo CD, δεν ήθελα να σου μιλήσω γι αυτόν και βασικά... Αχ, ασ' το. Είναι μπερδεμένο», αναστέναξα ανήμπορη να αρθρώσω λέξη.

Ο Τζίμιν έφερε το χέρι του στο κούτελό του.

«Για όνομα, υπάρχει και δεύτερος; Έβελιν Κούπερ, ποια νομίζεις ότι είσαι; Θα τους πληγώσεις όλους και πάνω απ' όλα, θα πληγωθείς εσύ».

«Δε ξέρεις τίποτα. Μιλάς λες και ξέρεις εσύ από ραγισμένες καρδιές. Δε βλέπεις πόσο πληγώνεις τον Φίλιπ κάθε φορά με τις μαλακίες που κάνεις; Δε βλέπεις πως η καρδιά του δεν είναι από πέτρα σα τη δική σου; Δε βλέπεις πόσο τον πονάει να σε αγαπάει τόσο πολύ αλλά εσύ ακόμα να μοιρολογείς την άθλια τη Ντάνι;», του ούρλιαξα έξαλλη.

Κατάπια με δυσκολία πριν συνεχίσω, με πιο ήρεμη φωνή.

«Η Ντάνι έφυγε, Τζίμιν, και δε ξέρω πότε θα γυρίσει πίσω. Λείπει σε μένα όσο λείπει και σε σένα. Αλλά δε σου δίνω το δικαίωμα να φέρεσαι έτσι στον Φίλιπ. Να τον χαστουκίζεις λες και σου έκανε ποτέ κακό».

Ο Τζίμιν παρέμενε σιωπηλός τόση ώρα με τα μάτια του να έχουν βουρκώσει. Όμως, την επόμενη στιγμή με κοίταξε με με ασυγκράτητη οργή.

«ΈΒΕΛΙΝ, ΠΆΨΕ! Εσύ είσαι αυτή που δε ξέρει. Πολλές φορές, αναρωτιέμαι, πως οι επιστήμονες εξηγούν το πόνο και το κενό που νιώθεις στη καρδιά όταν το μόνο μου θέλησες ποτέ ήταν να ήσουν με κάποιον. Σου εύχομαι ποτέ να μη νιώσεις αυτό το κενό και να μη στερηθείς ποτέ αυτόν που αγάπησες. Και σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, δεν αναφέρθηκα στη Ντάνι».

Την έκφραση που πήρε ο Τζίμιν εκείνη τη στιγμή, δεν την είχα ξαναδεί ποτέ. Ήταν μια μίξη πόνου, θλίψης και οργής. Γιατί ο αδερφός μου πάντα μιλούσε με γρίφους; Γατί δε μου είπε ποτέ ξεκάθαρα τι συνέβη πριν καιρό και τον έκανε να απομακρυνθεί από όλους, ακόμη και από τα αδέρφια του, και να κλειστεί στον εαυτό του;

«Παιδιά;», ακούσαμε μια φωνή πίσω μας και είδαμε πως η Σούγκαρ είχε μπει και αυτή από τη χομπιτότρυπα και στεκόταν εκεί, φανερά αναστατωμένη.

«ΣΚΑΣΕ!», φωνάξαμε με μια φωνή εγώ και ο Τζίμιν. Δεν είχαμε καταλάβει πως τόση ώρα ουρλιάζαμε ο ένας στον άλλο και νιώσαμε τύψεις που βάλαμε τις φωνές στη Σούγκαρ. Εκείνη έπεσε στην αγκαλιά μου και άρχισε να κλαίει δυνατά. Κοίταξα τον Τζίμιν με απόγνωση.

«Η μαμά και ο μπαμπάς τσακώνονται στο σαλόνι. Άκουσα το μεγάλο βάζο να σπάει. Δε ξέρω γιατί γίνεται όλο αυτό», μας είπε με λυγμούς.

Ήμασταν χάλια. Θέλω να πω, κοίταξέ μας.

Εγώ και ο Τζίμιν τσακωνόμασταν.

Ανακάλυψα πως ο αδερφός μου μού κρύβει κάτι που δεν έχει να κάνει ούτε με τη Ντάνι αλλά ούτε και με τον Φίλιπ, όμως τον πονάει ακόμα.

Φωνάξαμε χωρίς λόγο στη μικρή μας αδερφή και τώρα οι τρεις μας κλαίμε αγκαλιασμένοι στο δωμάτιο του Τζίμιν στις 12 τα μεσάνυχτα ενώ ακούμε τους γονείς μας να ουρλιάζουν και να σπάνε βάζα στον κάτω όροφο.

Και ας μην αναφέρω το γεγονός ότι ο Πάρκερ δε μου έχει πει κουβέντα αυτές τις μέρες και ο τύπος με τα γραμματάκια αποφάσισε να μου πετάξει ένα φάκελο με ένα CD και γω να χρειάζεται να μυρίσω τα νύχια μου για το τι ήθελε να μου πει.

Λένε πως δεν κάνει καλό να αναλογίζεσε όλα τα άσχημα πράγματα που σου έχουν συμβεί και τα προβλήματα που έχεις να αντιμετωπίσεις μαζί γιατί το βάρος σου φαίνεται τεράστιο και απειλεί να σε πλακώσει.

Και αυτό μου συνέβη τώρα. Ένιωσα σα να είμαι παρατημένη στη μέση του ωκεανού, χωρίς ίχνος στεριάς μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και κάποιος να μου δένει σιγά σιγά βαριές πέτρες στα πόδια. Κι εγώ να βουλιάζω ολοένα και βαθύτερα με τα πνευμόνια μου να καίνε και να αναζητούν οξυγόνο, έτοιμα ένα εγκαταλείψουν.

«Συγγνώμη», είπε εκείνη τη στιγμή ο Τζίμιν.

Ένιωσα όλα να σταματάνε και τότε άρχισα να αντιστέκομαι στο βάρος που είχα δεμένο στα πόδια μου. Άρχισα να κολυμπάω προς τα πάνω, ακόμη και αν δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα κατάφερνα, γιατί πολλές φορές, μια λέξη αρκεί για να σου δώσει κουράγιο. Συγγνώμη.

Καθώς κολυμπούσα προς τα πάνω, κοπάδια και κοπάδια ψαριών πέρασαν δίπλα μου. Κάποια δεν έστριψαν καν το κεφάλι τους προς το μέρος μου, κάποια με κοίταξαν αλλά έφυγαν και κάποια άλλα έμειναν μαζί μου, δίνοντας μου κουράγιο και δύναμη. Αν έδινα σημασία σε αυτά που με αγνόησαν θα ήμουν χαμένη. Αντίθετα, ήμουν ευγνώμων για αυτά που κολυμπήσαν δίπλα μου και τότε, για κάποιο λόγο, ένιωσα τις πέτρες στα πόδια μου λιγότερο βαριές.

Και όταν άρχισαν πάλι τα πράγματα να δυσκολεύουν, έφερα στο μυαλό μου όλες τις ευχάριστες αναμνήσεις που είχα.

Το παλιό μου σπίτι.

Τη πρώτη μέρα που ήρθαμε στην οικία Λούντγουικ και τη θεία Έμμα να μας σερβίρει τσάι.

Το πρώτο χαρτάκι που βρήκα στο παράθυρο με το κακογραμμένο "ΑΙΕΓ".

Τον Φίλιπ και το λεωφορείο που παραλίγο να χάσουμε τη πρώτη μέρα στο σχολείο.

Τότε που χαστούκισε τη Πία με ένα κομμάτι πίτσα, υπερασπίζοντας με.

Συνέχισα να κολυμπάω προς τα πάνω με τα ψάρια δίπλα μου και ένα χαμόγελο και ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου.

Θυμήθηκα την πρώτη μέρα που γνώρισα τον Πάρκερ και τον θρίαμβο μας στο τουρνουά tichu.

Τις νύχτες που περνάμε τα ποδήλατα και κατηφορίζαμε τους δρόμους σαν τα παιδιά του stranger things.

Θυμήθηκα τη πρώτη φορά που δοκίμασα bubble tea και την πρώτη μου μέρα στη λέσχη της Έιπριλ, με το γατί της τον Τσέζαρε να μη με χωνεύει με τίποτα.

Τις λιωμένες άψητες πατάτες της γιαγιάς του Φίλιπ που επέμενε να τη φωνάζουμε Σάρλοτ.

Τον Έζρα. Την Τι. Το Κοτοπουλάκι και τη μικρή Λίλη.

Όλοι τους ήταν εκεί.

Η Σούγκαρ και ο Τζίμιν, επίσης.

Βγήκα στην επιφάνεια της θάλασσας και πάλεψα να γεμίσω τα πνευμόνια μου με οξυγόνο πάλι. Οι πέτρες ήταν ακόμη εκεί, όμως δε με ενοχλούσαν γιατί είχα όλα όσα αγαπούσα φυλακισμένα στις σκέψεις μου και κάνεις δε μπορούσε να μου τα πάρει.

Έσφιξα τα αδέρφια μου στην αγκαλιά μου και βρέθηκα πάλι στο δωμάτιο του Τζίμιν. Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα μου.

«Σας αγαπώ τόσο πολύ», τους είπα και με κοίταξαν ξαφνιασμένα.

«Και μεις σε αγαπάμε, Έβελιν», μου απάντησε η αδερφή μου.

«Αν και, Σούγκαρ», ξεκίνησα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου και ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου «Σε αγαπώ περισσότερο όταν δε μιλάς για το φούξια περιοδικό σου».

Εκείνη έδειξε ελαφρώς θιγμένη. Ο Τζίμιν έσκυψε κάτω από το κρεβάτι του και έβγαλε ένα σκονισμένο τεύχος του PINK LADY.

«Και σένα σου έδωσε τεύχος με συμβουλές;», τον ρώτησα έκπληκτη. Με έπιασε νευρικό γέλιο όταν θυμήθηκα το περιοδικό που μου είχε δώσει στην αρχή της χρονιάς η Σούγκαρ και τώρα έκανε παρέα με τη σκόνη και τις αράχνες κάτω από το κρεβάτι μου.

«Και, Τζίμιν», στράφηκα στον αδερφό μου, «Μην εξαφανιστείς ξανά. Πάντα μπορείς να μας μιλάς για ό,τι πρόβλημα έχεις. Δεν είσαι μόνος». Εκείνος με αιφνιδίασε κλείνοντας με στην αγκαλιά του.

Δε θυμάμαι ακριβώς από πότε είχε να με αγκαλιάσει αλλά ξύπνησαν μέσα μου αναμνήσεις από τη παιδική μας ηλικία που είμαστε και οι τρεις μας πιο κοντά. Μου είχε λείψει τόσο πολύ όλο αυτό. Είχαμε όλοι επικεντρωθεί στα προβλήματα μας, στις φιλίες και στο σχολείο που είχαμε ξεχάσει πως τα αδέρφια μας ήταν εκείνα που θα ήταν πάντα δίπλα μας. Όχι οι γονείς μας, ούτε καν οι φίλοι μας. Όλα αλλάζουν αλλά η αδελφική αγάπη ποτέ.

Η Σούγκαρ χώθηκε στην αγκαλιά μας και πέσαμε και οι τρεις στο κρεβάτι του αδερφού μας γελώντας.

Κουλουριαστήκαμε και κοιμηθήκαμε και οι τρεις εκεί. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πως ανήκα κάπου.

✧ ❀ ✧

hallå!

(σύμφωνα με το google translate, αυτό είναι το "γεια σου" στα σουηδικά)

το παρόν κεφάλαιο σχεδίαζα να είναι πιο μεγάλο αλλά μου βγήκε 3.500 λέξεις και είπα να το κόψω, μη σας κουράζω κιόλας ;P

δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη εξέλιξη, μόνο με έτρωγε να βάλω μερικές στιγμές με τα τρία αδέρφια γιατί αυτές τις μέρες με έχουν πιάσει κρίσεις αγάπης. στο επόμενο όμως θα αναπληρώσω: κάνει δυναμικό comeback και ο πάρκερ και το αγόρι με τα χαρτάκια μουαχαχα

επίσης, το τραγούδι πάνω είναι το running της beyoncè και ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παλιά και πραγματικά αξίζει. έχει πολύ ωραίους στίχους και το video clip είναι από τα καλύτερα που έχω δει. είναι όλο τραβηγμένο με υποβρύχιες κάμερες, απλά μαγευτικό.

και επειδή ξέρω ότι βαριέστε να πάτε να ανοίξετε το youtube, σας το βάζω εδώ.

https://youtu.be/eJSik6ejkr0

σας αγαπώ πολύ <3

spread the love and peace.