❝let me run for you even if there are scars on my feet I smile even when I look at your face❞

— run, bts

✧ ❀ ✧

Οι μέρες κύλησαν γρήγορα και πρώτου το καταλάβω έφτασε η πρώτη μέρα στο σχολείο. Το 21ο Γενικό Λύκειο βρισκόταν στο κέντρο της πόλης με αποτέλεσμα να χρειάζεται να παίρνω λεωφορείο κάθε μέρα. Με άγχωναν τα μέρη με πολύ κόσμο (γι' αυτό και συνήθως απέφυγα τα πάρτι) * φανταστείτε λοιπόν πώς θα μου φαινόταν το αστικό λεωφορείο το οποίο ήταν πήχτρα στο κόσμο πρωί - μεσημέρι - βράδυ. Και εκτός απ' αυτό, υπήρχαν τόσα πολλά δρομολόγια και στάσεις που, με την καταπληκτική αίσθηση προσανατολισμού που είχα, σίγουρα θα χανόμουν.

Το μόνο παρήγορο ήταν πως και ο Τζίμιν θα πήγαινε στο ίδιο Λύκειο με μένα, οπότε θα παίρναμε το ίδιο λεωφορείο κάθε πρωί και θα είχα (το πιο σημαντικό) κάποιον να του τα ρίξω αν καταλήγαμε σε άλλη χώρα! Το Γυμνάσιο της Σούγκαρ ήταν κοντά στη φρουταρία που έπιασε δουλειά η μητέρα μου οπότε θα την πήγαινε εκείνη κάθε πρωί με το αυτοκίνητο.

Ξεκίνησα, λοιπόν, εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό με τον Τζίμιν για τη πλησιέστερη στάση. Με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χαθούμε γιατί είχε κατεβάσει στο κινητό του μία εφαρμογή η οποία σε συμβούλευε ποια δρομολόγια μπορούσες να πάρεις ανάλογα με τον προορισμό σου. Όσο έψαχνε αυτός στο κινητό του, εγώ χάζευα τα λουλούδια στο παραδίπλα ανθοπωλείο. Κοιτούσα τις βιολέτες όταν θυμήθηκα το τελευταίο χαρτάκι που είχα βρει στο κατώφλι της οικίας Λούντγουικ.

«ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΣ, ΞΕΡΕΙΣ. ΚΟΣΤΙΖΕΙ 0,00€ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΗ»

Το μήνυμα αυτό με είχε σοκάρει γιατί όποιος κι αν ήταν σίγουρα είχε κρυφακούσει τη κουβέντα μας με τη θεία Έμμα. Επιπλέον, είχα προσπαθήσει να καταλάβω αν είναι κορίτσι ή αγόρι ο αποστολέας. Τα γράμματα ήταν τσαπατσούλικα οπότε θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αγόρι. Αλλά από την άλλη, αν εγώ είχα μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να γράψω τις λέξεις που μόλις κρυφάκουσα κρυμμένη στα ξερόχορτα, τότε και γω η ίδια θα έγραφα τόσο πρόχειρα ... Αλλά στο τέλος αποφάσισα να τον έχω στο μυαλό μου ως αγόρι γιατί το θεωρούσα αρκετά τολμηρό και ... αγενές για να το κάνει ένα κορίτσι!

Από την πρώτη του πρόταση φαινόταν σαν να ήθελε να πιάσει ψιλοκουβέντα, αφού ζητούσε απάντηση μου. Κι όμως, μία βδομάδα είχε περάσει και δεν είχα λάβει κανένα άλλο χαρτάκι. Θα έπρεπε να νιώθω ανακουφισμένη αλλά θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως χαιρόμουν που όλο αυτό τελείωσε. Θέλω να πω, μου φαινόταν σαν ένα μυστήριο που έπρεπε να λύσω * σαν μία περιπέτεια απ' αυτές που διάβαζα στα βιβλία μου. Αλλά ό,τι κι αν ήταν τελείωσε άδοξα ...

«Έχουμε και λέμε: τα δρομολόγια που μπορούμε να πάρουμε είναι τα 19, 16, 5 και 21. Τα τρία πρώτα έχουν περάσει ήδη οπότε ας πάρουμε το 21!» , μουρμούριζε ο Τζίμιμ. Εγώ απάντησα κάτι που ακούστηκε σαν «οκέυ, κουλ» και αυτός στράφηκε στο κινητό του ξανά για υπολογίσει σε πόση ώρα θα έφτανε στο 21.

Μισό - χαμένη στις σκέψεις μου και μισό - νυσταγμένη, διέκρινα ένα λεωφορείο να περνάει από μπροστά μας.

«Αν υπολογίζω σωστά, το δικό μας θα είναι εδώ σε ... » , μουρμούριζε ο αδερφός μου αλλά εγώ δεν τον άκουγα γιατί διάβασα στην πίσω πλευρά του λεωφορείου με μεγάλα άσπρα γράμματα ένα «21».

«Θεέ μου, Τζίμιν αυτό είναι! Τρέχα, τρέχα το χάσαμε!» , αναφώνησα και τον τράβηξα από το χέρι τρέχοντας πίσω από το λεωφορείο κατά μήκος του πεζοδρομίου.

«Να πάρει! Γιατί δεν σταμάτησε;!» , φώναζε πίσω μου λαχανιασμένος. Γύρισα και κοίταξα την στάση όπου στεκόμασταν πριν λίγο, η οποία όλο και απομακρύνονταν από το οπτικό μου πεδίο. Διέκρινα με κόκκινα γράμματα τη φωτεινή επιγραφή:

«ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΝΕΡΓΗ - NO LONGER ACTIVE»

Έβρισα κάτω από την ανάσα μου. Γιατί δεν το είχαμε δει;

Ελισσόμασταν ανάμεσα στους ανθρώπους που τώρα ξεκινούσαν για τις δουλειές τους και πηδούσαμε πάνω από χάρτινα ποτηράκια του καφέ που ήταν πεταμένα στο πεζοδρόμιο. Ένιωθα σαν να ήμουν στο λαβύρινθο του maze runner και έπρεπε να φτάσω στην έξοδο ή κάτι τέτοιο, και αυτό για κάποιο λόγο μου έδινε κίνητρο για να «γκαζώσω» όσο δε πάει. Ο Τζίμιν είχε μείνει πίσω γιατί σκουντουφλούσε όλη την ώρα σε στύλους της ΔΕΗ™ και έπεφτε πάνω σε ανθρώπους.

Σκάναρα με τα μάτια μου το τοπίο για τη πλησιέστερη στάση αλλά φτου, δεν βρήκα κάποια.

«Έβελιν, δε μπορώ να τρέξω άλλο» , άκουσα τη ξεψυχισμένη φωνή του Τζίμιν λίγο πιο πίσω μου. Ναι, ο Τζίμιν δεν ήταν αυτό που λέμε "αθλητικός τύπος". Σταμάτησε και έσκυψε ακουμπώντας τα χέρια του στα γόνατα του ανασαίνοντας λαχανιασμένος.

Όχι, δεν θα τα παρατούσαμε. Όχι σήμερα. Δε θα αργούσαμε τη πρώτη μέρα στο καινούριο μας σχολείο. Έβαλα τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου για να μην με ενοχλούν στο τρέξιμο και στράφηκα στο Τζίμιν.

«Εντάξει, συνέχισε περπατώντας αλλά φρόντισε να μη μείνεις πολύ πίσω. Εγώ θα προλάβω αυτό το λεωφορείο» και μ' αυτά τα λόγια άρχισα να τρέχω full speed. Όταν έφτασα αρκετά κοντά είδα στο πίσω τζάμι του λεωφορείου ένα αγόρι να κάθεται σκυμμένο. Εκείνη τη στιγμή έπεσα πάνω σε ένα παρατημένο χάρτινο ποτηράκι του καφέ και μου ήρθε η επιφοίτηση. Ναι, αυτό το αγόρι θα σταματούσε το λεωφορείο για μένα.

Άρπαξα το ποτηράκι από το πεζοδρόμιο - το οποίο ευτυχώς είχε αρκετό καφέ μέσα και ήταν σχετικά βαρύ - και το πέταξα με όλη μου τη δύναμη στο πίσω παράθυρο του λεωφορείου. Το χάρτινο καπάκι έφυγε με αποτέλεσμα ο καφές να χυθεί πάνω στο λεωφορείο αλλά τουλάχιστον πέτυχα το σκοπό μου καθώς από το γδούπο το αγόρι τινάχτηκε αλαφιασμένο και κοίταξε πίσω του.

Όταν με είδε, του έκανα νοήματα με τα χέρια σαν τρελή και μάλλον το έπιασε το νόημα γιατί φώναξε κάτι στον οδηγό, ο οποίος φρέναρε απότομα.

Ειλικρινά δε ξέρω τι του είπε και τον έπεισε να σταματήσει ολόκληρο λεωφορείο σε έναν δρόμο γεμάτο κίνηση αλλά του ήμουν αιωνίως ευγνώμων.

«ΤΖΙΜΙΙΙΝ!» , φώναξα με όλη μου τη δύναμη ο οποίος μόλις είδε ότι σταμάτησα το μεταφορικό μας μέσο έτρεξε βολίδα μέχρι το μέρος μου. Επιβιβαστήκαμε και δώσαμε τα εισιτήριά μας στον οδηγό.

«Ελπίζω να έχετε καλό λόγο που με κάνατε να σταματήσω» , σχολίασε αυτός ακούγοντας τους οδηγούς από πίσω να κορνάρουν και να βρίζουν από τα αυτοκίνητά τους.

Έμεινα άφωνη γιατί με είχε πιάσει απροετοίμαστη όμως πάνω στην κατάλληλη στιγμή ακούστηκε μια φωνή από το βάθος.

«Κύριε! Ο νεαρός έχει προφανώς στραμπουλήξει το πόδι του, δε βλέπετε;»

Ήταν το αγόρι που είχε σταματήσει το λεωφορείο και τώρα μας έσωζε για δεύτερη φορά.

Ο Τζίμιν μπήκε αμέσως στο κόλπο γιατί άφησε ένα βογγητό σηκώνοντας το δεξί του πόδι. Ο οδηγός μάλλον πείστηκε (ή απλώς δεν ήθελε να ακούει άλλα κορναρίσματα) γιατί μας άφησε να περάσουμε.

Το αγόρι μας έκανε νόημα να κάτσουμε μαζί του πίσω. Ο Τζίμιν μου τράβηξε το μανίκι ως ένδειξη επιφυλακτικότητας. Μόλις που τον γνωρίζαμε τον άνθρωπο εξάλλου. Τον κοίταξα μία από πάνω μέχρι κάτω. Είχε μαύρα μαλλιά και βαθυπράσινα μάτια που δήλωναν ειλικρίνεια. Και όχι, δε με έκανε αυτό να τον εμπιστευτώ αν αναρωτιέστε, αλλά η μπλούζα του που είχε ένα print με έναν κάκτο και έγραφε «plants are friends». Εννοώ, γιατί να μην εμπιστευτείς κάποιον που αγαπάει τα φυτά!

Ελευθερώθηκα από τη λαβή του Τζίμιν και του έκανα νόημα να ακολουθήσουμε το μαυρομάλλικο αγόρι. Έτσι και κάναμε, προχωρώντας στο βάθος του λεωφορείο με όλα τα βλέμματα των αδιάκριτων γιαγιάδων να μας σκανάρουν με ακτίνες Χ.

✧ ❀ ✧

«Φίλιπ» , μάς συστηθηκε το αγόρι τείνοντας το χέρι του προς το μέρος μου. Το έσφιξε κάπως νευρικά και το ίδιο έκανε και ο Τζίμιν. Παρατήρησα πως στο καρπό του είχε ένα πολύχρωμο βραχιόλι με τα χρώματα του ουράνιο τόξου, το οποίο μου κίνησε και τη περιέργεια.

«Ωραίο μαλλί» , είπε γελώντας στο Τζίμιν. Και το απίστευτο ήταν πως φαινόταν σαν να του άρεσε αλήθεια και να μην το έλεγε κοροϊδευτικά. Ο αδερφός μου τον ευχαρίστησε ντροπαλά και έφτιαξε τα ανακατεμένα ασημένια του μαλλιά.

«Ωραία κονκάρδα» , είπε λίγες στιγμές αργότερα ο Φίλιπ σε μένα δείχνοντας τη τζιν ζακέτα μου. Την αγαπούσα αυτή τη ζακέτα γιατί την είχα γεμίσει με κονκάρδες όπως «FEMINIST» , «NO RACISM» , «GIRLS LOVE BOYS AND GIRLS» και άλλες πολλές. Όμως αυτή που μου έδειχνε ο ο Φίλιπ ήταν μία στα χρώματα του ουράνιου τόξου και έγραφε «FREE THE LBGT».

Τώρα ήμουν σίγουρη.

«Ωραίο βραχιόλι» , του είπα με νόημα και αυτός γέλασε σαν να έλεγε "οκέυ, σε παραδέχομαι!»

Κατέβασε το μανίκι του φούτερ του σκεπάζοντας το βραχιόλι του και μας έδειξε το παράθυρο.

«Πολύ πρώτο αυτό με τον καφέ, πάντως».

Γέλασα.

«Συνήθως δε πετάω ποτήρια λερώνοντας λεωφορεία αλλά αυτή τη φορά το απαιτούσαν οι καταστάσεις αφού ο κύριος αποδώ τα 'χε φτύσει στο πρώτο λεπτό» , απάντησα δείχνοντας το Τζίμιν.

Το αγόρι με τα ασημένια μαλλιά πήγε να διαμαρτυρηθεί αλλά ο Φίλιπ πρόσθεσε χαμογελώντας:

«Ας ελπίσουμε ότι ο οδηγός θα δει ότι του λέρωσες το λεωφορείο οταν θα έχουμε ήδη κατέβει».

«Σε ποιο Γυμνάσιο κατεβαίνεις;» , τον ρώτησε ο Τζίμιν.

Ο Φίλιπ έβγαλε ένα επιφώνημα σαν να τον μαχαίρωναν στη καρδιά.

«Αλήθεια τώρα; Μοιάζω τόσο μικρός; Λύκειο θα μπω, ασημομάλλη φίλε μου. Κατεβαίνω στην επόμενη στάση: 21ο Γενικό Λύκειο».

✧ ❀ ✧

Γεια σας!

DID YOU MISS ME? (φέιλ ρίφερενς)

Καινούριος χαρακτήρας όπως βλέπετε. Να ακούσω γνώμες! Άντε γιατί κοντεύατε να σφαχτείτε για το ποια θα πάρει τον Τζίμιν xD

Επόμενο κεφάλαιο θα ανέβει την Πέμπτη εκτός απροόπτου. Καλή επιτυχία σε όποιους γράφουν τα τελευταία μαθήματα του Γυμνασίου ή ξεκινάν τις Πανελλήνιες (όφου κι όφου).

spread the love and peace