Μια λέξη στρυφογυριζει μόνο στο μυαλό μου, Γιατί; Πολλά τα ερωτήματα και καμία απάντηση. Γιατί ο αδερφός έχει τόσο περίεργη συμπεριφορά τελευταία; Γιατί η Mia έχει να έρθει στο σχολείο εδώ και μια εβδομάδα και γιατί δεν απαντάει στα μηνύματα μου. Γιατί o Dylan με αποφεύγει τις τελευταίες μέρες. Όλοι ξαφνικά έχουν γίνει απόμακροι και δεν μου μιλάει σχεδόν κανείς. Η Sophie τα έφτιαξε με τον Lucas και ακόμα δεν έχω μάθει πως και πότε. Δεν έχει καθόλου χρόνο για εμένα γιατί βγαίνει συνέχεια μαζί του. Ο Jake έχει φύγει στην  Florida μαζί με την ομάδα του Ράγκμπι για το πρωτάθλημα και εγώ είμαι πιο μόνη από πότε. Ξαφνικά όλοι έχουν χαθεί και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να απαντήσω τα ερωτήματα που με βασανίζουν τις τελευταίες μέρες.

Μια ακόμα μέρα έχει ξεκινήσει και εγώ μπαίνω στο σχολείο μόνη μου, με έναν καφέ στο χέρι. Είμαι χαμένη στις σκέψεις μου και ξαφνικά νιώθω κάποιον να με σκουντάει στον ώμο, με αποτέλεσμα όλος ο καφές να χυθεί πάνω στο μπορντό φόρεμα μου. Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι λίγο πιο ψιλό από εμένα να στέκεται μπροστά μου σαστισμένος.

"Χίλια συγγνώμη πραγματικά. "

Λέει και φαίνεται να ντρέπεται για αυτό που μόλις έγινε. Τα μάτια του έχουν ένα γλυκό καστανό χρώμα και φαίνονται θλιμμένα, τα μαλλιά του είναι μαύρα κοντά και κάπως σγουρά. Είναι λεπτός χωρίς να είναι ιδιαίτερα γυμνασμένος. Μου θυμίζει κάποιον αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που τον έχω ξαναδεί.

"Δεν πειράζει. "

Λέω βιαστηκα και παίρνω το βλέμμα μου από εκείνον, ενώ φευγω γρηγοτα όταν καταλαβαίνω πως τον κοιτάω αρκετά λεπτά χωρίς να πω κάτι. Πάω στο μπάνιο για να προσπαθήσω να καθαρίσω όσο μπορώ το φόρεμα μου από το καφέ. Όταν μπαίνω μέσα ακούω έναν περίεργο ήχο και συνειδητοποιώ γρήγορα ότι είναι λυγμοί από κλάμα. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω μια μικρόσωμη καστανόξανθη κοπελα να καθεται κάτω, δίπλα από τον τελευταιο νιπτήρα και να κλαίει. Την πλησιάζω και σκύβω κοντά της. Αγγίζω το χέρι της, για να μην την τρομάξω και εκείνη σηκώνει απότομα το κεφάλι της και τραβάει μηχανικά το χέρι της.

"Είσαι καλά; "

Την ρώτησα θέλοντας να την βοηθήσω αλλά εκείνη με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και έστρεψε το βλέμμα της άλλου. Τα λαδή μάτια της ήταν κόκκινα και είχαν πριστεί από το κλάμα.

"Μπορώ να σε βοηθήσω; "

Την ξαναρώτησα.

"Όχι ... "

Η απάντηση βγήκε από το στόμα της μαζί με έναν λυγμό.

"Βρες σε παρακ ... παρακαλώ το αγόρι... μου... μόνο αυτ ... αυτός μπορεί. "

Συνέχισε να λέει με μεγάλη δυσκολία.

"Ποιός είναι; "

Έβγαλε το κινητό της από την τσέπη της ενω τα χέρια της έτρεμαν.  Μου έδειξε μια φωτογραφια και εγω την κοίταξα έκπληκτη. Τι αγόρι της ήταν το παιδί που πριν από λίγο έπεσε πάνω μου.
Προσπάθησα να μην δείξω ότι όντως τον ξέρω.

"Εντάξει πάω να τον βρω,  δεν θα αργήσω. "

Είπα και σηκώθηκα, ενώ εκείνη απλά έγνεψε καταφατικά χωρίς να μου πει κάτι. Βγήκα από τις τουαλέτες. Έκανα έναν γύρω στο προαύλιο και τον είδα να μιλάει με κάποιαν κοντά στις κερκίδες. Το παιδί που ήταν μαζί του ήταν αρκετά ψιλό και αδύνατο. Είχε μαύρα κοντοκουρεμένα μαλλιά αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ποιός είναι γιατί ήταν γυρασμένος πλάτη. Τους πλησίασα και σταθηκα διπλα τους.

"Συγγνώμη, μπορώ να σου πω λίγο; "

Είπα κάπως δειλά προς το αγόρι της κοπέλας. Ενώ γύρισαν και οι δύο να με κοιτάξουν. Αυτός ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω. Μαζί με εκείνο το αγόρι ήταν ο Dylan. Αμέσως ολα ξεκαθάρισαν στο μυαλό μου  Αυτό το ζευγάρι το ήξερα γιατί ήταν μαζί με τον Dylan την μέρα που ήρθε να μου μιλήσει στα ντουλάπια.

"Ναι, φυσικά. "

"Όταν πήγα στην τουαλέτα για να καθαρίσω τον καφέ που έριξες πάνω μου πριν, βρήκα μια κοπέλα εκεί να κλαίει. Την ρώτησα αν θέλει να την βοηθήσω αλλά μου είπε ότι θέλει το αγόρι της και με έστειλε να βρω εσένα. "

Γούρλωσε τα μάτια του και χωρίς να πει κάτι άρχισε να τρέχει προς τις τουαλέτες. Γύρισα να κοιτάξω τον Dylan και εκείνος ήδη με κοίταζε. Χωρίς να μου πει και εκείνος κάτι γύρισε την πλάτη του και πήγε να φύγει.

"Γιατί με αποφεύγεις; "

Η φωνή μου τον σταμάτησε και εγώ τον ρώτησα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Εκείνος γύρισε με κοίταξε με περιέργεια.

"Δεν σε αποφεύγω. "

"Όσες φορές έχω προσπαθήσει να σου μιλήσω εσύ βρίσκεις μια δικαιολογία και φεύγεις. "

"Απλά πιστεύω ότι δεν πρέπει να μπλέξεις μαζί μου. "

"Τι εννοείς; "

Δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει και με μπερδεύει περισσότερο.

"Έχω πολύ κακή φήμη στο σχολείο ενώ εσύ είσαι η καλύτερη του σχολείου. Δεν νομίζω να θες να μας βλέπουν να κάνουμε παρέα "

"Δεν είπα ότι θέλω να κάνουμε παρέα. Για την εργασία θέλω να μιλήσουμε. "

"Νομίζεις ότι θέλω να κάτσω να ασχοληθώ με μια χαζοεργασία; "

"Δεν με νοιάζει τι θες εσύ, εγώ πάντως θέλω να πάρω καλό βαθμό στο μάθημα. "

Είχε αρχίσει να με εκνευρίζει η αδιαφορία του.

"Εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι βαθμοί. Όποτε κάνε την μόνη σου και θα πούμε ότι την κάναμε μαζί. Απλά τα πράγματα. "

Τώρα μιλάει σοβαρά ή με δουλεύει ;

"Τι με πέρασες, για καμία ηλίθια; Μαζί θα την κάνουμε την εργασία αλλιώς θα ζητήσω από τον καθηγητή να την κάνω με άλλο άτομο. "

"Εντάξει, εντάξει δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στον καθηγητή. Απλά πες μου που και πότε για να τελειώνουμε. "

"Στο σπίτι μου σήμερα στις 20:00 και μην με στήσεις. "

Είπα ξερά και έφυγα χωρις να περιμενω καποια απάντηση. Πήγα να δω μήπως βρω κάπου τη Sophie ή μήπως έχει έρθει η Mia αλλά χτύπησε το κουδούνι. Ευτυχώς σήμερα δεν είχα ιστορία και δεν θα έβλεπα τον Dylan μέχρι το βράδυ. Αυτό το παιδί πραγματικά μπορεί να με βγάλει εκτός εαυτού. Οι ώρες περνούσαν αργά, η Mia για ακόμα μια μέρα δεν εμφανίστηκε στο σχολείο και η Sophie ήταν κολλημένη με τον Lucas. Αποφάσισα μετά το σχολείο  να πάω στο σπίτι της Mia αφού δεν μου απαντούσε ούτε σε μηνύματα ούτε στο τηλέφωνο. Έκανα περίπου 20 λεπτά για να πάω σπίτι της από το σχολείο. Χτύπησα την πόρτα και μετά από λίγο μου άνοιξε η μητέρα της. Είναι μια γλυκύτατη γυναίκα με ξανθά μαλλιά και καστανά μάτια. Πάντα χαμογελαστή και ευγενική. Με κοίταξε έκπληκτη.

"Γεια σου Anna μου. "

"Γεια σας κύρια Carol. Μήπως θα μπορούσα να μιλήσω με την Mia; "

"Μα η Mia δεν ειναι εδω έχει φύγει εδώ και μια εβδομάδα στο Palo Alto  στην αδερφή μου. Δεν σου είπε τίποτα; "

Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω. Έφευγε η Mia; Γιατί; και γιατί δεν μου είπε τίποτα; Ξαφνικά δημιουργήθηκαν ακόμα περισσότερα ερωτήματα στο μυαλό μου.

"Όχι δεν μου είπε τίποτα. Μάλλον θα το ξέχασε. Ξέρετε ποτέ θα γυρίσει; "

"Στο τέλος της σχολικής χρονιάς, σε δύο μήνες δηλαδή. Εκείνη μου ζητησε να πάει αλλά δεν μου είπε το λόγο. "

"Εντάξει σας ευχαριστώ πολύ. Χάρηκα που σας είδα. "

"Και εγώ κορίτσι μου. "

Φεύγοντας άκουσα την πόρτα πίσω μου να κλείνει. Ένιωσα τα μάτια μου να τσούζουν από τα δάκρυα που προσπαθούσα να κρατήσω τόση ώρα. Τελικά τα άφησα να κυλήσουν από τα μάτια μου στα μάγουλα μου. Γιατί έφυγε έτσι; Γιατί δεν μας είπε τίποτα; Η Mia είναι απόμακρη σαν χαρακτήρας αλλά ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο χωρίς να υπάρχει κάποιος πολύ σοβαρός λόγος. Ήταν η μόνη που είχα πλέον και τώρα έφυγε και αυτή. Είμαι μόνη μου, πιο μόνη από πότε. Όσο σκεφτόμουν αυτά περνούσα έναν κεντρικό δρόμο. Δεν κοιτούσα γύρω μου γιατί είχα χαθεί στις σκέψεις μου. Ξαφνικά άκουσα ένα "πρόσεχε! " . Γύρισα να κοιτάξω και είδα ένα αυτοκίνητο να έρχεται προς το μέρος μου με μεγάλη ταχύτητα. Γύρισα προς το μέρος που ερχόταν η φωνή και το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν δύο γαλάζια μάτια να έρχονται προς εμένα. Ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στη μέση μου και μετά όλα μαύρισαν.