Jak pomyślałaś, tak też zrobiłaś.

W końcu nie pogardziłabyś małym szpiegowaniem, które na pewno zadowoliłoby resztę Vees.

Rozejrzałaś się jeszcze raz dookoła, tak na wszelki wypadek po czym zaczęłaś węszyć tu i tam w poszukiwaniu czegokolwiek.

Pokój rozkładem był dość podobny do twojego. W środku znajdowało się sporo jelenich czaszek wiszących na ścianach, co dawało trochę ponurą atmosferę. Do tego w wielu miejscach były porozkładane stare radia, przez co sam pokój wyglądał trochę jak jakaś wystawa.

Podeszłaś do jednego z tych urządzeń, chcąc się mu dokładnie przyjrzeć, a gdy tylko to zrobiłaś radio zaczęło wydawać jakieś dziwne szumy.

Na te dźwięki, z lekko przyspieszonym biciem serca od razu zrobiłaś krok w tył, a sekundę po tym wszystkie inne łącza również zaczęły wydawać szumy i zakłócenia radiowe.

Zesrana myślą, że Alastor przyłapał cię na węszeniu od razu skierowałaś się w stronę drzwi i jak poparzona przebiegłaś przez nie, zamykając je z hukiem.

Plecami oparłaś się o owe, zatrzaśnięte już wyjście i z ciężkim oddechem, przez emocje zaczęłaś się powoli zsuwać na dół, tak że ostatecznie siedziałaś przy nich, wciąż oparta o nie tyłem.

Gdy już prawie się uspokoiłaś i miałaś zamiar wstać, usłyszałaś ciche ale pewne pukanie, rozlegające się po całym korytarzu. Pukanie oczywiście dochodziło zza drzwi o które się opierałaś i jak ostatnia idiotka wypaliłaś:

- Nie ma mnie.. w domu?- powiedziałaś, chcąc się jakoś ratować.

Z pokoju Alastora wydobył się jego dość głośny, mocno rozbawiony śmiech a chwilę później "wrota" otworzyły się delikatnie, przesuwając cię razem z nimi.

- Co ty robisz?- spytał rozbawiony chłopak, zamykając drzwi. Ty jednak wciąż siedziałaś na ziemi skierowana plecami do niego.

- Siedzę, nie widać?- odparłaś dość egocentrycznym głosem, jednak twoja twarz nie mogła uchronić się od rumieńców z zażenowania.

- Wstawaj - powiedział krótko.

Zanim zdążyłaś coś odpowiedzieć, chłopak wziął cię pod pachy i podniósł jak jakiegoś zwierzaka, przez co znów stałaś na nogach.

- Co ty..- chciałaś spytać, w tym samym momencie odwracając się do niego przodem.

- Ciii~- przerwał, zanim zdążyłaś dokończyć, jednocześnie kładąc swój wskazujący palec na twoich ustach.- lepiej wracaj już do siebie, mała szpiegusko.

Poirytowana, dość agresywnym ruchem zabrałaś jego dłoń ze swojej twarzy i obdarzyłaś go szyderczym spojrzeniem.

- Nie jestem szpieguską!- odkrzyczałaś.- i nie rozkazuj mi, bo cię ukaram!

- Czekam - rzekł, mierząc cię wzrokiem.

- Jebany..- chciałaś go zwyzywać, jednak po raz kolejny ci przerwano.

- Alastor? Vivi?- spytała Charlie, po czym ziewnęła delikatnie.- co wy tu robicie?

- Toczymy małą, przyjacielską pogawędkę. Prawda słonko? - popatrzył na ciebie, po czym bez pytania objął cię jedną ręką.

- Taa..- odpowiedziałaś, tylko i wyłącznie ze względu na dziewczynę.

Kurwa no, niby dobrze że przyszła ale jednocześnie po chuj wcina nos w nie swoje sprawy?- pomyślałaś dość poirytowana, jednak za wszelką cenę nie dawałaś sobie po tego poznać.

- Właśnie kończyliśmy, więc ja już pójdę - oznajmiłaś, delikatnie wyślizgując się z uścisku chłopaka.

Zanim Charlie czy Alastor zdążyli coś odpowiedzieć, ty już szybko uciekłaś do swojego pokoju który na całe szczęście był bardzo blisko.

*****

- Kurwa, kurwa, kurwa! Gdzie to jest!?- krzyczałaś sama do siebie, robiąc wielki burdel w sowim pokoju podczas szukania mikstury.

Nigdzie. Jej. Nie. Było. Nie, no serio!?

Przeszukałaś wszystkie miejsca, w jakich kiedykolwiek ją kładłaś. Kieszenie, torebka, szuflady.. i nigdzie nie było tej jebanej potki!

Wkurwiona i rozczarowana sama sobą, w końcu się poddałaś i z przepełnionym złością jękiem posadziłaś zmarnowana tyłek na podłodze wśród tego całego bałaganu.

Odgłos pukania w drzwi niespodziewanie wypełnił cały twój pokój, a ty natychmiast odwróciłaś głowę w ich stronę.

- Czego!?- wrzasnęłaś niezbyt sympatycznie, a ze złości łzy zaczęły zbierać ci się w oczodołach.

Zaraz po twoim bardzo gościnnym i ciepłym zaproszeniu, drzwi uchyliły się a do środka wszedł Alastor.

- Co chcesz?- spytałaś lekko łamiącym się głosem, mimo że starałaś się zabrzmieć nie miło.

- Ty płaczesz?- odparł dość troskliwym głosem, przez co poczułaś się trochę.. dziwnie.

- Nie!- odkrzyczałaś, natychmiast przecierając oczy rękawem.- a nawet jeśli, to nie powinno cię to interesować!

Nastała chwila ciszy, podczas której o dziwo nie czułaś się mocno skrępowana. Miałaś też szczerą nadzieję, że chłopak zwyczajnie sobie pójdzie, jednak zamiast tego powiedział jedynie:

- Ale tu bałagan - skomentował, podchodząc do ciebie i rozglądając się dookoła.

- Nie pomagasz.

Chłopak na twoje słowa, wydał z siebie ten charakterystyczny śmiech przez co jeszcze bardziej zaczęło w tobie pulsować.

- Spadaj stąd, śmieszku - powiedziałaś, podnosząc się na nogi.

- Nigdzie się nie ruszę, puki nie powiesz mi co się stało - rzekł zbliżając się do ciebie jeszcze bardziej.

Tak, no już lecę ci powiedzieć, że miałam zamiar otruć cię jakimś gównem które właśnie zgubiłam!- myślałaś

- Zgubiłam coś ważnego i tyle - oznajmiłaś po chwili namysłu. Szczegółów chłopak nie musiał znać.

- I o to tyle płaczu? - spytał, będąc jakieś pół metra od ciebie.

By spojrzeć mu w twarz, musiałaś lekko unieść głowę co sprawiało że czułaś się trochę niekomfortowo.

- Żebyś wiedział - burknęłaś, odwracając wzrok.

Następnie skierowałaś się w stronę swojego łóżka, po czym na nim usiadłaś z lekka zlewając radiowego.

Ten jednak najwyraźniej nie miał zamiaru przestań naruszać twojej przestrzeni osobistej i jak cień podążył za tobą, również siadając na materacu.

Wasze uda stykały się lekko, przez co znów poczułaś się jakoś dziwnie i nieswojo.

- Wątpię, że tyle szumu o jakąś miksturkę - oznajmił.

W końcu nie wytrzymałaś i wybuchłaś, nie analizując nawet słów chłopaka.

- Tu nie chodzi o jebaną miksturę! Zawiodłam Vees, nie umiem spełnić ich oczekiwań i do niczego się nie nadaję!- wykrzyczałaś w emocjach, tak że łzy na nowo zaczęły spływać po twoich policzkach.

Wtedy zdałaś sobie z czegoś sprawę.

- Czekaj.. skąd wiesz, że chodzi o miksturę?- zapytałaś z przyspieszonym biciem serca, po czym z niedowierzaniem powoli na niego spojrzałaś.

- Masz - zachichotał, po czym wyciągnął coś zza pleców.

W dłoni trzymał twoją różowawą zgubę, właśnie ci ją podając.

Szybko wzięłaś od niego fiolkę i z lekko czerwoną twarzą natychmiast położyłaś ją na komódce.

- T-to nie żadna mikstura głuptasie.. To.. witaminki! Haha..- zaczęłaś się tłumaczyć, jednak dobrze wiedziałaś że twoje kłamstwo raczej nie wypali.

- Witaminki?- spytał w dość żartobliwy sposób, przechylając przy tym lekko głowę.

- Tak, witaminki - potwierdziłaś, sama nie wiedząc czemu tak zdrabniasz to słowo.

- Zostawiłaś je u mnie w pokoju, kiedy szpiegowałaś. Następnym razem bądź trochę bardziej uważna - powiedział.

- Ej! Nie szpiegowałam i jestem bardzo, ale to bardzo uważna!- nakrzyczałaś na niego, wciąż z lekka paląc buraka.

- Taa. Słodko. - odrzekł, klepiąc cię po głowię jak jakiegoś zwierzaka. - Teraz może weźmiesz te swoje witaminki? Skoro tak nad nimi płakałaś, to zgaduje że są one dość istotne.

No chyba kurwa żarty..